Το σχολείο, ως οργανισμός (συγκροτημένη υπηρεσία), παράγει έργο. Όλοι εμείς (εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς, δημοτικοί άρχοντες και υπάλληλοι, υπουργούντες / αξιωματούχοι της Παιδείας) απολαμβάνουμε το σχολικό έργο εξακολουθητικά. Σιγά, σιγά μαθαίνουμε τι σόι "χαρακτήρα" έχει αυτό το δημόσιο ελληνικό σχολείο. Από την άλλη, εμείς οι ίδιοι - ιδιαίτερα οι εκπαιδευτικοί και μαθητές - είμαστε το καθημερινό πλήρωμα αυτού του οργανισμού. Μήπως τελικά είμαστε εμείς που χτίζουμε και χρωματίζουμε τον χαρακτήρα του σχολείου; Αν ναι, τότε τα όποια επίμονα ψεγάδια στην προσωπικότητα της σχολικής μονάδας οφείλονται σε ανθρωπίνως ανυπέρβλητα εμπόδια ή σε αντίστοιχα ελαττώματα του δικού μας χαρακτήρα, σε ιδιοτροπίες του δικού μας επαγγελματικού ή μαθητικού βίου.
Εξαιρούμε από την κουβέντα μας - για το υπόλοιπο της ανάρτησης - τους μαθητές και τα λοιπά μέλη του στενού η ευρύτερου σχολικού χώρου. Μιλούμε για εμάς τους λειτουργούς της εκπαίδευσης. Εμείς λοιπόν, τί είδους ελαττώματα κουβαλάμε στον κοινό επαγγελματικό μας χώρο; Πως σχετίζονται αυτά με τον "δύστροπο" σχολικό χαρακτήρα; Ποια είναι τελικά αυτά τα προβλήματα; Μπορούμε έξυπνα κι αθόρυβα να τα λύσουμε ή να συμβάλουμε στη λύση τους;
Καλό είναι ο λόγος, κι η γραφή μας περισσότερο, να μην ερεθίζει αλλά να στοχεύει στην προκοπή μας. Άρα δε θα ψυχογραφήσουμε τον Έλληνα εκπαιδευτικό, απλά θα εξετάσουμε τον χαρακτήρα του σχολείου μας, θα διαγνώσουμε τα προβλήματά του και θα προτείνουμε θεραπεία. Αν η θεραπευτική αγωγή διορθωθεί (λίγο ή πολύ), εφαρμοστεί (όχι λίγο αλλά πολύ) και αποδώσει τότε απλά θα έχουμε όλοι βοηθήσει το σχολειό μας να "εξαγιάσει" τον χαρακτήρα του. Τί υποδηλώνει μια τέτοια αίσια κατάληξη; Ότι όλοι εμείς οι εκπαιδευτικοί αντιπαλέψαμε νικηφόρα τον κακό μας εαυτό. Αθόρυβα και εντατικά, δίχως να σπάσουμε το ραγισμένο καλάμι ή να σβήσουμε το λυχνάρι που κάπνιζε, ευγενικά, συνεσταλμένα δουλέψαμε, μονιάσαμε, πετύχαμε...
Ας μη μακρύνει ο καιρός που η προσδοκία τούτη θα αληθέψει! Όσο για το εθνικό μας παράπονο (αυτό που σβήνει τα όνειρά μας και επιδεινώνει την επαγγελματική μας αγκύλωση) ας το ρίξουμε στην κάλπη! μόνο εκεί θα πιάσει τόπο, πουθενά αλλού! Ας δουλέψουμε τώρα διπλά και τρίδιπλα με το βλέμμα στραμένο στην πατρίδα Ελλάδα μας.
Hits: 1836