χώρος συνάντησης και έκφρασης

                                

φιλολογικές

σελίδες

 

βιβλία

 

θέατρο

 

τέχνη

 

φωτογραφίες

 

πίνακας

 

 
 
 
 

 

 

 

 

 

 

 

 

Συζήτηση για τη "Δίκη" του Κάφκα

 

1. Α! Να σε ρωτήσω: Τη Δίκη του Κάφκα τη διάβασες;

Αυτά για την ώρα, θα περιμένω απάντηση

Τα λέμε!

Άννα.

 

1. Κάφκα πρωτοδιάβασα στην Α΄ Λυκείου, την Αμερική και ακολούθησαν: η Δίκη (που διάβασα άλλες δύο φορές), ο Πύργος, τα περισσότερα διηγήματά του, τα ημερολόγιά του, η αλληλογραφία του και βιβλία γι’ αυτόν. Δεν τα γράφω αυτά από έπαρση, απλώς χτύπησες σ’  έναν συγγραφέα που για μένα υπήρξε «μια τσεκουριά στην παγωμένη θάλασσα μέσα μου».

Βασίλης

 

2. Νομίζω ότι ένιωσα ακριβώς το ίδιο όταν διάβασα Κάφκα μόνο που ήρθε με μικρή καθυστέρηση 5 ετών. Κάπου διάβασα ότι ο Κάφκα γενικά και συγκεκριμένα η Δίκη και ο Πύργος που κινείται περίπου στο ίδιο εννοιολογικό πλαίσιο είναι ανάμεσα στα 100 βιβλία που άλλαξαν τον τρόπο σκέψης του ανθρώπου.   [... ...]

Και επιστρέφω στη Δίκη, ποια είναι η άποψή σου επί του θέματος; είναι πράγματι μεμπτό να αδιαφορούμε για την κοινωνία; έτσι πως το κατάλαβα εγώ, γι’ αυτό τιμωρήθηκε ο Γιόζεφ Κ. Αδιαφορούσε για την κοινωνία και τελικά ούτε αυτή μπορούσε να τον βοηθήσει στο τέλος.

Άννα.

 

 

2. Η δίκη του Κ Κάφκα αποτελεί «μια τσεκουριά στη παγωμένη θάλασσα». Ένας λόγος «καθαρός» του οποίου το περιεχόμενο νοηματοδοτεί ο καθένας. Και ο καθένας βρίσκει ένα ή περισσότερα νοήματα. Η βίωση ενοχικών συναισθημάτων απέναντι σε παράλογες εξουσίες που καθορίζουν την καθημερινότητά μας. Η εμπλοκή στον κόσμο της γραφειοκρατίας που αισθητοποιείται με κακοφωτισμένους διαδρόμους και αίθουσες που μυρίζουν κλεισούρα. Η αλλοτρίωση που εκμηδενίζει τις προσωπικότητες μέσα στους ρόλους ή την ασάφεια και η αναζήτηση μια αιτίας σε ένα κόσμο όπου μόνο η απουσία εξηγήσεων μπορεί να εξηγήσει τις αυθαιρεσίες και  την επιβολή. Ο Κάφκα κατόρθωσε να δώσει με μοναδικό και απόλυτο τρόπο το δράμα του ανθρώπου που βρίσκεται μόνος του στον κόσμο. Υπόκειται τα πάντα χωρίς αντίδραση ούτε σκέψη αντίδρασης. Κοινωνία δε νομίζω να υπάρχει, υπάρχουν οι άλλοι, απρόσωποι και άβουλοι, γρανάζια ενός μηχανισμού αδυσώπητου και ανηλεούς. Την ίδια αίσθηση μου δίνουν η εξαιρετική «Μεταμόρφωση» και η «Αποικία των τιμωρημένων»

 Βασίλης

 

 

3.  Λοιπόν, ωραία αυτά που λες για τη Δίκη αλλά νομίζω ότι κοινωνία υπάρχει. Συμφωνώ μαζί σου για την γραφειοκρατία και τις ασαφείς κατηγορίες. Λες όμως ότι αυτός ο άνθρωπος έμεινε μόνος να παλεύει με τα γρανάζια ενός αλλοτριωμένου κόσμου. Κάπου εδώ μπαίνει και η δική μου θεωρία ότι αυτός αν και αθώος και μπλεγμένος σε ένα σαθρό και παράλογο σύστημα, έχει αποφασίσει να κοιτά μόνο τον εαυτό του. Αυτόν στην αρχαία Ελλάδα τον λέγαν ιδιώτη... Αυτή είναι η ενοχή του: δεν μπορείς να ζεις έξω από την κοινωνία. Άλλο είναι να μη ζεις σύμφωνα με την κοινωνία και άλλο να αδιαφορείς για αυτήν. Δεν μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο; Σκέψου, ακόμα και όταν είναι πολέμιος της κοινωνίας ασχολείται μ' αυτήν. Μα να αδιαφορεί για αυτήν; και αν σε ενοχλεί η λέξη κοινωνία ας την αλλάξω με κάτι ακόμα σημαντικότερο: τη λέξη ανθρωπότητα. Δεν ξέρω αν είναι σωστή η άποψή μου. Ανεξαρτήτου όμως αυτής θεωρώ ότι συμφωνώ μαζί σου όσον αφορά τα υπόλοιπα.

*το ίδιο νοητικό σχήμα νομίζω ότι ισχύει και στον Πύργο.

Αυτά. Θα περιμένω απάντησή σου.

Άννα.

 

 

 

3. Δε θα διαφωνούσα με τίποτε απ' όσα μπορεί να σκεφτείς ως νοούμενο διαβάζοντας τη Δίκη. Εξάλλου αυτό είναι που κάνει τόσο σημαντικό το βιβλίο αυτό: η ποικιλία και πολλαπλότητα των νοημάτων που προσλαμβάνουμε. Εμένα μου θυμίζει την "κραυγή" του Μουνκ. Φαντάζομαι έχεις υπόψη σου τον πίνακα (σου στέλνω μικρογραφία με επισύναψη).

 Βλέπω ότι διαβάζεις την Δίκη από την οπτική της κοινωνίας. Επίσης θα μπορούσαμε να την προσεγγίσουμε με βάση την εποχή που γράφηκε. Δηλαδή 1914-15. Ο πρώτος παγκόσμιος έχει ξεσπάσει και ο Κάφκα ζει στην καρδιά της Ευρώπης και των γεγονότων. Οι ελπίδες και οι προσδοκίες των ανθρώπων διαψεύδονται. Ο Κ βιώνει ένα υπαρξιακό αδιέξοδο. Δεν είναι αυτός που έχει αδιαφορήσει για την κοινωνία, αλλά η τελευταία που ξεμασκαρεύτηκε. Βέβαια η "κραυγή" του Μουνκ ανάγεται πιθανόν στο 1893. Ίσως ο ζωγράφος είχε πολύ πιο ευαίσθητες κεραίες.

 

ΥΓ. Τι θα έλεγες αν ο διάλογος αυτός (επεξεργασμένος από κοινού) δημοσιεύονταν στις "φιλολογικές σελίδες" http://users.sch.gr/papangel/. Νομίζω ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μπορεί να γίνει έναυσμα για παρόμοιες συζητήσεις.

Βασίλης

 

 

4. Το τελευταίο σχόλιο για τον Κάφκα, ε;

Λοιπόν, νομίζω απλά ότι η Δίκη αποτελεί ένα από τα πιο ρηξικέλευθα  βιβλία που με τόση μαεστρία αποτυπώνουν την πραγματικότητα της κοινωνίας. Καταφέρνει μέσα από μια παράξενη για τους πολλούς (ίσως και παράλογη για άλλους ) λογική όχι μόνο να σκιαγραφήσει αλλά και να εντρυφήσει στην ουσία των νοημάτων όπως αθωότητα, κοινωνία, ανθρώπινα πάθη και σχέσεις. It' s definately must  για όσους έχουν τα βιβλία κάτι παραπάνω από υποκατάστατο των υπνωτικών τους χαπιών.

 Αν και πολλά ακόμα θα μπορούσαν να ειπωθούν.

Άννα

 

Κιόρογλου Άννα

Συμεωνίδης Βασίλης

Ημερομηνία τελευταίας επεξεργασίας: Κυριακή, 09. Σεπτεμβρίου 2007

 

συνεργατική τοποθεσία

από το Μάρτιο 2007