|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
Σουρούνης Αντώνης, Γκας ο γκάγκστερ
Απρόσμενα συναρπαστικό κι ευχάριστο, με ροή σασπένς, και σχετικό βάθος. Το πρώτο κεφάλαιο, μικρό σε έκταση, ανήκει στο «παρόν», ενώ όλο το υπόλοιπο βιβλίο αποτελεί αναδρομή στη ζωή του Γκας του γκάγκστερ. Ο κύκλος κλείνει στο τελευταίο κεφάλαιο.
Στο πρώτο αυτό κεφάλαιο είναι ευδιάκριτα τα στοιχεία του δημοσιογραφικού ύφους (απρόοπτα, γαργαλιστικές λεπτομέρειες, λογοπαίγνια, έξυπνες ατάκες, ελλειπτικό ύφος). Όταν ξεκινά όμως το «βιβλίο 1ο», δηλαδή η αφήγηση της ζωής απ’ την παιδική ηλικία, παρασύρεσαι απ’ το ίδιο το θέμα, ( τα πάθη και οι λαχτάρες, οι σκέψεις και οι αλητείες ενός μαγκόπαιδου, με αποκορύφωμα τις σελ.33-37) και ξεχνάς το ανάλαφρο ύφος, ή – μάλλον- εδώ ταιριάζει καλύτερα. Ο Γκας αφηγείται και περιγράφει (με το μάγκικο, σκαμπρόζικο ύφος που του αναλογεί) τον κεραυνοβόλο και μοιραίο έρωτά του για τη Νανά, καθώς και τις πορνοϊστορίες που ο ίδιος γράφει με πρωταγωνιστές τη Νανά και όλο το χωριό, γεγονός που προκαλεί την «αποβολή» του από το χωριό, και το ξεκίνημα μιας νέας καριέρας, στη Γερμανία, δίπλα στον πατέρα (μεγάλο κάθαρμα).
Ακολουθεί σύγκρουση με τον πατέρα, περιπέτειες διάφορες, ώσπου καταλήγει ναύτης σ’ ένα σαπιοκάραβο της μαύρης συμφοράς. Το δεύτερο μισό – περίπου- του βιβλίου, διαδραματίζεται πάνω στο καράβι, όπου περιγράφεται με γλυκόπικρο χιούμορ η ζωή στα καράβια, οι σχέσεις, η μοναξιά κ.λ.π. Νομίζω ότι είναι από τα πιο δυνατά σημεία του βιβλίου. Ο πρωταγωνιστής, μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα καταφέρνει να επιβιώσει χάρη στην εμπειρία του στο χαρτί, και, πλούσιος πια, επιστρέφει στη Γερμανία για να εκδώσει το βιβλίο που κατάφερε να τελειώσει στο καράβι. Στη σύγκρουση με τον πατέρα του, ο οποίος τον «ευνουχίζει» για δεύτερη φορά, δεν αντέχει και … τον σκοτώνει.
Ο χρόνος στο τέλος του βιβλίου συμπυκνώνεται. Εκτίει την ποινή, γίνεται διάσημος (με το βιβλίο), παντρεύεται, …χωρίζει, και ο κύκλος κλείνει στην α’ σκηνή, με τη Νανά, στη θάλασσα, ν ‘ αποχαιρετά τον κόσμο συναρμολογώντας για τελευταία φορά τη ζωή του.
Άξιζε όχι μόνο για το ύφος, το έξυπνο χιούμορ και την αβίαστη ροή, αλλά γιατί απέδωσε εν πολλοίς έναν αντι-ήρωα, (τσόγλανο, αλήτη κ.λ.π.) που ήξερε να βλέπει «ποιητικά» τον κόσμο.
Χριστίνα Παπαγγελή
Ημερομηνία τελευταίας επεξεργασίας: Παρασκευή, 30. Μαρτίου 2007