Μπάρμπαρα Βάιν «Το θέατρο του πεπρωμένου»

Εγγυημένα καλό αστυνομικό, ίσως το καλύτερο της Μπάρμπαρα Βάιν. Έντονη πλοκή, πολλά πρόσωπα που αλληλοσυμπληρώνονται και παρουσιάζονται ανάγλυφα, σχεδόν ψυχογραφούνται. Πρόκειται για πέντε άτομα που οι συνθήκες τους οδηγούν να ζήσουν σ’ ένα είδος κοινοβίου, στο τεράστιο σπίτι-αγρόκτημα που κληρονόμησε ο ένας απ’ αυτούς. Οι χαρακτήρες τους είναι τελείως διαφορετικοί, ενώ καταλυτικό ρόλο για την εξέλιξη της ιστορίας είναι η Ζόσι, ανεξιχνίαστης καταγωγής, παιδιάστικης ψυχολογίας, αρκετά μθστηριώδης κ.λ.π. γι αυτήν αποκαλύπτεται ότι είχε γεννήσει πρόσφατα ένα παιδί προτού την περιμαζέψουνε στο σπίτι, κι ότι πάσχει από κλεπτομανία (φ΄ρνει πολλές φορές σε δύσκολη θέση τους συγκατοίκους της).

Σελ. 166:

«Μερικοί απ’αυτούς που κλέβουν, κλέβουν αγάπη, λένε οι ψυχίατροι. Αυτοί που έχουν μέσα στη ζωή τους ένα κενό χώρο, νιώθουν την ανάγκη να τον γεμίσουν με αγάπη, και αν δεν μπορούν, με πράγματα. Και θέλουν να ευχαριστούν τους άλλους, ώστε οι άλλοι να τους προσφέρουν αγάπη. Αυτοί που χρειάζονται την αγάπη με την ίδια πείνα που οι υπόλοιποι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την τροφή, τα αναγκαία της ζωής, προσφέρουν το σώμα τους απλά και χωρίς σκέψεις, για να τους ανταποδοθεί η αγάπη. Θα πρόσφεραν την ψυχή τους αν ήξεραν πώς, και περιορίζονται στην κλοπή του ευτελέστερου είδους και των ευτελέστερων πραγμάτων, επειδή αυτός είναι ο πιο εύλοκος τρόπος».

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η «ιδεαλίστρια» της ομάδας (όλοι οι άλλοι είναι «ρεμάλια») που, παρόλο που είναι στεγνός τύπος και στερείται χιούμορ, έχει μια συγκινητική σταθερότητα στις ανθρωπιστικές της αρχές (+ ινδική φιλοσοφία, φιλοσοφία Γκεστάλτ κ.λ.π.):

«Η αγάπη είναι ανοχή», είπε η Βίβιαν. «Η αγάπη είναι να αφήνεις τους ανθρώπους ελεύθερους. Αφήνεις την πόρτα του κλουβιού ανοιχτή κι αν σ’ αγαπάει αληθινά, το πουλί γυρίζει για να μείνει μαζί σου. Αυτή είναι η μόνη αγάπη που αξίζει να έχει κανείς».

Η δομή του βιβλίου είναι κάπως σύνθετη. Μικρά κεφάλαια, και παράλληλα δυο χρονικά επίπεδα: στο παρόν βρίσκονται από τον καινούριο ιδιοκτήτη στο κτήμα τα δυο πτώματα, ενώ έρχεται σιγά-σιγά στο φως η ξεχασμένη προ δεκαετίας υπόθεση (παρακολουθούμε τους 4 συνένοχους, την πορεία τους μέχρι σήμερα και την αντίδρασή τους στην αποκάλυψη). Παράλληλα, παρακολουθούμε με λεπτομέρειες τα γεγονότα αλλά και τα συναισθήματα που τους οδήγησαν στο απρομελέτητο έγκλημα αυτό.

Χριστίνα Παπαγγελή

Ημερομηνία τελευταίας επεξεργασίας: Πέμπτη, 29. Μαρτίου 2007