2o ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ σελ. 16-34

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:

1) Με ποιο σκοπό απευθύνθηκε η Φιλική Εταιρία στον Καποδίστρια και γιατί ο Καποδίστριας αρνήθηκε ν’ ανταποκριθεί;

(μον. 4)

2) Πώς αντέδρασε ο Σουλτάνος και πώς ο χριστιανικός κόσμος στο ξέσπασμα της επανάστασης;

(μον. 2)

3) Να εξηγήσετε σύντομα τους παρακάτω όρους (της εποχής που εξετάζουμε)  προσδιορίζοντάς τους και χρονικά:

Μεγάλες Δυνάμεις

μεγαλοϊδεατισμός

(μον. 4)

4) Ποιες περιοχές περιλάμβανε το νεοσύστατο ελληνικό κράτος (μετά το Πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830);

(μον. 3) 

5) Σημειώσετε με Σ (σωστό) ή Λ (λάθος) αντίστοιχα, τις προτάσεις που είναι αληθείς ή ψευδείς:

A.  Το «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος» ήταν δημοκρατικό.

B.  Η  Γ΄ Εθνοσυνέλευση έφερε στην Ελλάδα τον Καποδίστρια.

Γ.  Η επανάσταση στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες είχε επιτυχή έκβαση για τους Έλληνες.

(μον. 3)

6). Επιγραμματικός είναι ο χαρα­κτηρισμός του φιλελληνισμού από τον Γερμανό ιστορικό Mendelssohn Bartholdy: ο φι­λελληνισμός, γράφει, είχε γίνει μια δύναμη. Ισοπέδωσε τις μέ­γιστες πολιτικές αντιθέσεις και ένωσε τα εχθρικά πολιτικά κόμ­ματα σ' ένα κοινό ενθουσιασμό. Επέδρασε, όπως συνήθως ενεργούν μόνο τα θρησκευτικά κινήματα: γκρέμισε τους μεσό­τοιχους των κοινωνικών τάξεων και των εθνικών συνειδήσεων. Με τους αριστοκράτες πήγαν οι πληβείοι χέρι με χέρι, αρμονικά, ως προς αυτό το ζήτημα, με τους Ριζοσπάστες οι συντηρητι­κοί, με τη γερμανική νεολαία και τους Γερμανούς σοφούς οι Γάλλοι νομιμόφρονες, όπως ο Chateaubriand, ο Richelieu και ο Vilelle. Παντού ονειρεύονταν τη «ματοβαμμένη ορφανή ταυ ευρωπαϊκού πολιτισμού» (δηλα­δή την Ελλάδα). Αλλά ο ενθου­σιασμός τότε μόνο θα είχε ση­μασία, όταν θα υψωνόταν πάνω από τον λόγο, για να γίνει πρά­ξη. Και πραγματικά ο φιλελληνι­σμός θ' αποκτούσε όχι μόνο πι­στούς από όλες τις κοινωνικές τάξεις και τα έθνη, αλλά και τους αποστόλου ς και τους μάρ­τυρες του... Μάταιες ήταν οι απαγορεύσεις της αστυνομίας και των κυβερνήσεων, μάταια νουθετούσε η στοχαστική φρό­νηση μερικών «γέρων», μάταια ακόμη κουνούσε αποδοκιμαστι­κά το ολύμπιο κεφάλι του ένας Goethe. Είχε πια ξυπνήσει ο πό­θος για μια μεγάλη παγκόσμια επιχείρηση. Σταυροφορικές ιδέες κυκλοφορούσαν σε όλο τον κόσμο». Ο φιλελληνικός αυ­τός ενθουσιασμός ήταν γενικός. έγινε «θρησκεία της νεότητας και των γερατειών», κατά την έκφραση του ίδιου Γερμανού ιστορικού. «Ελληνομανία» την ονομάζει η αυστριακή κατασκοπεία και τους φιλέλληνες «ελληνομανείς», επισημαίνοντας ιδίως την κίνηση του Αμβούργου.

Βακαλόπουλου. Ιστορία  Νέου Ελληνισμού Ε, σ. 576-77.

     Ποια στοιχεία από το παραπάνω κείμενο δείχνουν την καθολικότητα και την ενωτική δύναμη του φιλελληνισμού;

(μον. 4)

επιμέλεια: Χριστίνα Παπαγγελή

Ημερομηνία τελευταίας επεξεργασίας: Τετάρτη, 19. Δεκεμβρίου 2007