Υπάρχει θεός;

 Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΡΑΜΟΥ

Είναι Σάββατο βράδυ και βρίσκομαι με τις κόρες μου στο μικρό και επίσης πανάθλιο και βρώμικο πάρκο, να πάρουμε λίγο αέρα. Μαζί μας, στο διπλανό παγκάκι, είναι μια ομάδα νέων παιδιών, στην εφηβική ηλικία. Μιλάνε ελληνικά χωρίς καμιά προφορά και η συζήτησή τους δεν έχει σχέση με την τηλεόραση, το ποδόσφαιρο, το Βατοπέδι και τον νεοπλουτισμό του Ρουσόπουλου. Τα απασχολεί η ύπαρξη ή όχι του θεού.
          Ένα απ' τα νέα παιδιά είναι πεισμένο ότι υπάρχει θεός. Ως πειστήριο διηγείται την ιστορία του θείου του: κατέβαινε, παράνομα με τον πατέρα του πιτσιρικά, αρχές του '90, τα χρόνια του σκληρού ταξιδιού, στην Ελλάδα, μέσ' από τα περάσματα και τα μονοπάτια. Οι Έλληνες συνοριακοί φρουροί τούς κυνήγησαν. Ο πατέρας του μπόρεσε και το 'σκασε, δεν τον πιάσανε. Ο θείος του που ήταν μεγάλος άνθρωπος, δεν τα κατάφερε. Οι «κωλοέλληνες» -έτσι ακριβώς είπε το παιδί, που ήταν από την Αλβανία και μιλούσε άπταιστα τα ελληνικά- πλακώσανε τον θείο του στο ξύλο, του βγάλανε τα παπούτσια και τον επαναπροωθήσανε στο αλβανικό έδαφος. «Χιόνιζε, ρε μαλάκα;», ρώτησε το παιδί ένας της παρέας. Όχι δεν χιόνιζε, αλλά είχε πιάσει πάγο. «Ο θείος μου νόμισε πως θα πεθάνει, ρε μαλάκες», είπε το παιδί. «Και προσευχήθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του να τον σώσει ο θεός. Και σώθηκε, βρήκε τον δρόμο και σώθηκε. Υπάρχει θεός, ρε μαλάκες», είπε το παιδί και οι υπόλοιποι δεν μίλησαν.
            Δεν ξέρω γιατί έστησα, ανερυθρίαστα, αυτί και άκουσα την ιστορία ενός παιδιού που πείθεται ότι υπάρχει θεός, αφού ο θείος του, κυνηγημένος και χτυπημένος, επικαλέστηκε την άνωθεν δύναμη και δικαιώθηκε. Νομίζω πως ούτε ο αγνωστικισμός μου δοκιμάστηκε από το αίσιο τέλος της περιπέτειας του Αλβανού λαθρομετανάστη, ούτε αποτέλεσε έκπληξη η συμπεριφορά των φρουρών της πατρίδας μου απέναντι στους κυνηγημένους.
          Παραξενεύτηκα όμως που νέα παιδιά στο παγκάκι της πλατείας είχαν ένα μεγάλο θέμα να τα απασχολεί. Το μεγαλύτερο ερώτημα του ανθρώπινου γένους, η ύπαρξη ή όχι του θεού, ήταν το περιεχόμενο συζήτησης μιας παρέας εφήβων.
          Πόσο σπουδαίο μοιάζει, και προσωπικά είμαι σίγουρος πως είναι, οι νεανικές συζητήσεις να μην αφορούν θέματα αυτής της καταραμένης καθημερινότητας, τον Αυτιά και τις λιγούρες του, τα σίριαλ και τη μονοτονία τους, τα μεσημεριανά κουτσομπολιά στην τηλεόραση για το αν παντρεύτηκε κάποια έναν κακομοίρη και ξενέρωτο. Η μικρή οθόνη με τον ακόμα μικρότερο κόσμο της δεν είναι η αποκλειστική αιτία και αφορμή για να συζητάνε οι άνθρωποι.
          Κάπου κυλάει ένα άλλο αίμα. Οι Αλβανοί μετανάστες με τις σκληρές αναμνήσεις, από την κάθοδο των πατεράδων και των θείων, που μιλάνε ελληνικά και προβληματίζονται για τον θεό, δείχνουν μια άλλη πλευρά των πολλών και διαφορετικών προσώπων της πόλης.
 

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/11/2008

1. Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σας εντυπωσίασε τον αρθρογράφο ώστε να γράψει αυτό το άρθρο; Ποιο είναι το γεγονός και ποια τα σχόλια (>οπτική γωνία) του δημοσιογράφου;

2. Αναπτύξτε μια από τις παρακάτω θεματικές προτάσεις σε μια παράγραφο 80-100 λέξεων με παραδείγματα:  

Α. Οι νεανικές συζητήσεις δεν αφορούν πάντα θέματα της καταραμένης καθημερινότητας.

Β.  Η μικρή οθόνη με τον ακόμα μικρότερο κόσμο της επηρεάζει τον τρόπο σκέψης και τις   συζητήσεις των ανθρώπων.

επιμέλεια: Χριστίνα Παπαγγελή

Ημερομηνία τελευταίας επεξεργασίας: Τρίτη, 10. Μαρτίου 2009