ΚΕΙΜΕΝΟ

Το δικαίωμα στην κατάληψη

Του Δημήτρη Δημητράκου

      Με περισσή αγαλλίαση υποδέχθηκε το κοινό την είδηση ότι η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να ενεργοποιήσει το νόμο κατά των καταληψιών σχολικών κτιρίων. Μπορεί οι φορολογούμενοι να κληθούν να πληρώσουν κάτι παραπάνω για ζημιές και βανδαλισμούς στη σχολική περιουσία, μπορεί οι μαθητές να χάσουν μερικά μαθήματα, όμως το κόστος αυτό είναι ελάχιστο μπρος στο όφελος της κοινωνίας. Και αυτό είναι διπλό. Από τη μια μεριά είναι το βάπτισμα που δέχεται η «μαθητιώσα νεολαία» στην αγωνιστική εμπειρία και από την άλλη είναι η ευκαιρία που μας δίνει για να είμαστε για μια ακόμα φορά εθνικώς υπερήφανοι για το ότι η χώρα μας έχει το μοναδικό προνόμιο να κατοχυρώνει το δικαίωμα στην κατάληψη σε κάθε ομάδα που θεωρεί ότι «δεν πάει άλλο» και ότι «δεν έχει άλλη επιλογή».

     Ίσως να υπάρχουν- ακόμη- αρκετοί έλληνες πολίτες που θεωρούν, όπως και ο γράφων, ότι αποτελεί δείγμα παραλογισμού να μεταδίδονται από τα ΜΜΕ δηλώσεις «επιτροπών καταλή- ψεων» με απόλυτη φυσικότητα, ωσάν να ήταν δελτία καιρού. Σε λίγο θα έχουμε αντίστοιχες δηλώσεις «επιτροπών διαρρήξεων». Διότι και οι διαρρήκτες μπορούν να ισχυριστούν ότι μετέρχονται αυτό το έσχατο μέσον, διότι «δεν έχουν άλλη επιλογή».

     Σε μια δημοκρατία όμως δεν υπάρχουν επιλογές για δράση εκτός νόμου. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει ανοχή σε μια δημοκρατία για την παράβαση του νόμου. Η δημοκρατία είναι σύμφυτη με τη νομιμότητα, η οποία τηρείται άνευ όρων και όχι κατά το βαθμό … που πιέζονται οι κρατούντες. Αυτοί που καταπατούν τους νόμους, με τη φαινομενική ανοχή της πολιτείας, δεν αντιλαμβάνονται ότι η αδρανοποίηση του κράτους στην οποία απολήγει η δράση τους κατά- τείνει στην κατάργησή του ως κέντρου ευθύνης όσον αφορά τις ίδιες τις απαιτήσεις των καταληψιών.

     Εκτός και αν η κατάληψη αποτελεί αναγνωρισμένη μορφή κοινωνικής διεκδίκησης, αποκο- ρύφωμα  της οποίας είναι η κατάληψη δημοσίων χώρων από αυτενεργούς πολίτες. Και φαίνε- ται ότι αυτή είναι η γενικώς αποδεκτή αντίληψη πάνω σε αυτό το θέμα. Η κατάληψη θεωρείται ότι αποτελεί κεκτημένο δικαίωμα των αδικουμένων, οι οποίοι αποφασίζουν αρμόδια για το αν και πόσο αδικούνται και αν νομιμοποιούνται να καταφύγουν σε έκνομα μέσα. Διότι αν και «τυπικά» παράνομη, η κατάληψη εκφράζει «ουσιαστικά», σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, μια «ανώτερη νομιμότητα», μπρος στην οποία πρέπει να υποκλίνονται ακόμη και οι αστυνομι- κές αρχές.  (…)

Από την εφημερίδα «Το Βήμα» 1/11/2006

                                                             ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

1. Να αποδώσετε περιληπτικά το νόημα του κειμένου σε μια παράγραφο 70 λέξεων.

                                                                                                                 (Μονάδες 25)

2. Να βρείτε τις προκείμενες από το συλλογισμό που υπάρχει στην 3^η παράγραφο

1^η  προκείμενη   ………………………………………………………………..

2^η  προκείμενη   ………………………………………………………………..

           Συμπέρασμα: Άρα στη δημοκρατία δεν υπάρχει ανοχή για την παράβαση του νόμου.

                                                                                                                  (Μονάδες 5)

3. Ποιον τρόπο πειθούς εντοπίζετε στο συγκεκριμένο κείμενο; Να δικαιολογήσετε την απάντησή σας.                                                                              

(Μονάδες 5)

3. Να αναπτύξετε σε μια παράγραφο με τον τρόπο της αιτιολόγησης την παρακάτω φράση: «Σε μια δημοκρατία όμως δεν υπάρχουν επιλογές για δράση εκτός νόμου»

                                                                                                                (Μονάδες 10)

5. Να βρείτε από μια συνώνυμη λέξη που μπορεί να αντικαταστήσει καθεμιά από τις

      παρακάτω λέξεις: αγαλλίαση, να κατοχυρώνει, μετέρχονται, αδρανοποίηση, έκνομα.

                                                                                                                 (Μονάδες 5)

επιμέλεια: Μακρής Κώστας

Ημερομηνία τελευταίας επεξεργασίας: Πέμπτη, 03. Μαΐου 2007