Ανθρωπισμός και παιδί

Αντικρίζοντας από τη μια μεριά την τραγωδία της Αιθιοπίας αλλά και πολλών άλλων χωρών, αντικρίζοντας συγχρόνως τη δική μας απάθεια, πώς να μη σκεφτεί κανείς ότι ο λεγόμενος πολιτισμός μας έχει πνευματικά και ηθικά πτωχεύσει; Ολοένα και μηδενίζονται στην πράξη οι ανθρωπιστικές αξίες.

Γιατί ο κόσμος και ο πολιτισμός μας θριάμβευσαν στην επιστήμη και στην τεχνολογία, κατάφεραν μεν να επιζήσουν από δυο παγκόσμια ολοκαυτώματα και από πολλές άλλες πολεμικές και φυσικές συμφορές, αλλά δεν έπαψαν να στήνονται στον τοίχο δικασμένοι και καταδικασμένοι από τον αδιάφθορο εκείνο κριτή: το παιδί.

Όταν ένα και μόνο παιδί πεθαίνει από την πείνα και την έλλειψη περίθαλψης, όταν ένα και μόνο παιδί πεθαίνει ψυχικά στο περιθώριο, σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης και δουλειάς, αποκομμένο από κάθε δυνατότητα συμμετοχής στο κοινωνικό γίγνεσθαι, τότε ο «ουρανοξύστης» του πολιτισμού νας σωριάζεται σε κομμάτια και θρύψαλα, γη και σποδός. Και δυστυχώς στις μέρες μας και στις νύχτες μας του 1996, δεν είναι για ένα μόνο παιδί ο έτσι κι αλλιώς θάνατος, αλλά για εκατοντάδες εκατομμύρια αγγέλους – όχι βέβαια με ροζ μαγουλάκια αγγέλους.

Ας σκεφτούμε ότι το παιδί εξαναγκάζεται να ενταχθεί σ’ ένα σύστημα που έχει θεοποιήσει το χρήμα, το υλικό κέρδος, που έχει θεοποιήσει την πολιτική, κοινωνική και οικονομική προβολή με κάθε τρόπο… αν σκεφτούμε ότι το παιδί πιέζεται από παντού να σφαγιάσει τον συναισθηματικά του κόσμο για έναν ψυχρό προγραμματισμό που θα του επιτρέψει όχι να υπάρχει αληθινά αλλά μόνο να φυτοζωεί ως μία κάποια καταχώρηση στα μητρώα αρρένων ή θηλέων, ως ένας κάποιος αριθμός δελτίου ταυτότητας.

Ο κόσμος ο σημερινός, ο τόσο περίτεχνα ντυμένος με θρησκείες, φιλοσοφίες, ιδεολογίες, επιστήμες, τεχνολογίες και άλλα πολλά, στην πραγματικότητα είναι γυμνός από τη βαθύτερη εκείνη ανθρωπιά που, αν την είχε, θα ήταν δικαιωμένος. Το χάσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, μεταξύ αυτής εδώ και μιας άλλης κοσμοθεωρίας, δεν είναι τόσο κρίσιμο για την πνευματική και ψυχική επιβίωση της ανθρωπότητας, όσο είναι το χάσμα μεταξύ του κόσμου των μεγάλων και του κόσμου των παιδιών. Η ανθρωπότητά μας όπως είναι σήμερα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από καμιά ελεύθερη και αδέμευτη συνείδηση. Είναι ένας κόσμος που παμψηφεί απορρίπτεται, φτιασιδωμένος έτσι από τους μεγάλους, εμάς που έχουμε στα χέρια μας την εξουσία. Το παιδί όμως τι εξουσία να έχει; Αλλά και ο απλός καθημερινός άνθρωπος τι εξουσία να έχει; Η μόνη δική τους εξουσία αρχίζει να υφίσταται από τη στιγμή που η συνείδηση του καθενός μας πάψει να νιώθει ανεύθυνη για τη μοίρα του παιδιού στον παρανοϊκό κόσμο μας, για τη μοίρα του απλού καθημερινού ανθρώπου. 

από το βιβλίο «1919-» του Α. Σαμαράκη

1.  Να αποδώσετε περιληπτικά το περιεχόμενο του παραπάνω αποσπάσματος (120-150 λέξεις)

2.  Χαρακτηρίστε -με βάση τη συλλογιστική πορεία - τον παρακάτω συλλογισμό- που προκύπτει από το κείμενο (3η παράγραφος):

Το ότι πεθαίνει από την πείνα  ένα και μόνο παιδί είναι σημάδι παρακμής του πολιτισμού.

Το ότι ζει ένα και μόνο παιδί σε άθλιες συνθήκες είναι σημάδι παρακμής του πολιτισμού.

Άρα: Ο «ουρανοξύστης» του πολιτισμού μας σωριάζεται σε κομμάτια και θρύψαλα.

3.  Ποιες είναι οι ανθρωπιστικές αξίες που μηδενίζονται, όπως αναφέρει  ο συγγραφέας στην πρώτη παράγραφο; Από ποιες αξίες κυριαρχείται –σύμφωνα πάντα με τον συγγραφέα, ο σημερινός κόσμος;

4.  απάθεια, αδιάφθορο, κρίσιμο, ανεύθυνη: Αντικαταστήστε τις παραπάνω λέξεις που βρίσκονται στο κείμενο, ώστε να αποδίδεται το αντίθετο νόημα.                                                                                      

5.  Με αφορμή την πρόσφατη είδηση ότι μητέρα Ρωσίδα συνελήφθη επ’ αυτοφώρω τη στιγμή που πουλούσε το πεντάχρονο κοριτσάκι της (για πώληση οργάνων και πορνεία) έναντι 10.000 ευρώ , να γράψετε  ένα άρθρο 150-200 λέξεων που να προορίζεται για την εφημερίδα του σχολείου σας, όπου θα καταγγέλλετε τη βάναυση μεταχείριση και τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συντελούνται σήμερα εις βάρος των παιδιών.

(150-200 λέξεις)

 επιμέλεια: Χριστίνα Παπαγγελή

Ημερομηνία τελευταίας επεξεργασίας: Τετάρτη, 25. Απριλίου 2007