Δημοκρατικά βασανιστήρια

Μπορεί η δημοκρατία του 21ου αιώνα να αποκαλεί δημοκρατικά τα βασανιστήρια, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει να το αποδεχτούμε και ότι δεν οφείλουμε να αντιδράσουμε. Ακριβώς όπως ξεσηκωθήκαμε όταν μαθαίναμε ότι υπάρχουν και ανθρωπιστικοί πόλεμοι, ουμανιστικές βόμβες, παράπλευρες απώλειες και άλλα ιλαρά, τα οποία τα ασπάζονται αρκετοί «αναλυτές», δημοσιολογούντες αλλά και δημοσιογράφοι.

Πώς μπορεί να αντιδράσει η ανθρωπότης στην ιδεολογική αυτή φρίκη; Απλούστατα, δεν μπορεί! Διότι έχει οδηγηθεί σε (φασιστογενή) διλήμματα: Με τις ΗΠΑ ή με τους Ταλιμπάν; Με τις «δημοκρατικές» ή με τις σκοταδιστικές δυνάμεις; Με τους «υπερασπιστές» της ελευθερίας και της νομιμότητας ή με τους τρομοκράτες; Με την εξουσία ή με την πλέμπα;

Και πώς εμείς οι φτωχούληδες (ο φτωχούλης του Θεού, ο φτωχούλης της δημοκρατίας) να επιλέξουμε; Ούτως ή άλλως ο κύβος έχει ριφθεί: όστις μη μεθ' ημών καθ' ημών.

Επιπροσθέτως, τι μας νοιάζει εμάς για το τι γίνεται στο Αφγανιστάν ή στα σπλάχνα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής;

Οι πολίτες της «δημοσκοπούνται» και αποφασίζουν: ναι στα βασανιστήρια, ναι στη χρήση ατομικής βόμβας, ναι στην περιστολή των ελευθεριών. Αλλά, δεκαετίες τώρα, επίφαση ελευθερίας απελάμβανον και ουχί ελευθερίας. Και, τέλος πάντων, ελευθερία δεν σημαίνει να πεθαίνεις από την πείνα όποια ώρα θέλεις· επιπροσθέτως ελευθερία δεν είναι το δικαίωμα να μπορείς να επιλέγεις μεταξύ ναρκωτικών ουσιών και δημιουργίας πνευματικής.

Το τι σημαίνει ελευθερία και εάν ο άνθρωπος μπορεί να είναι ελεύθερος είναι μια άλλη σκέψη. Γεγονός παραμένει ότι υφιστάμεθα τα πλέον τερατογενή «ορθολογιστικά» μέτρα της εξουσίας χωρίς αντίσταση. Δηλαδή ο βασανιζόμενος θα μπορεί να διαπραγματεύεται τα δικαιώματά του κατά την ώρα του βασανισμού του; Το δικαίωμα να καπνίσει ένα τσιγάρο ή να πιει ένα αναψυκτικό ή να μιλήσει με τον καλό του ή την καλή του;

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ Νοέμβρης 2001

Ισραήλ εναντίον Λιβάνου, Ιούλιος 2006

Αγάπη για την Πατρίδα
Μίσος για τους πατριδολάτρες

           Ο κ. Κόϋνερ δε το ’κρινε απαραίτητο να ζει σε μια χώρα. Έλεγε: παντού μπορώ να πεινάσω. Κάποτε όμως έλαχε να περνάει από μία πόλη που την είχε κυριέψει ο εχθρός της χώρας στην οποία ζούσε τότε. Τον πλησίασε τότε ένας αξιωματικός του εχθρού και τον ανάγκασε να κατέβει από το πεζοδρόμιο. Ο κ. Κόϋνερ κατέβηκε και διαπίστωσε ξαφνικά ότι είχε αγαναχτήσει ενάντια σ΄ αυτόν τον άνθρωπο, και μάλιστα όχι μόνο ενάντια στον άνθρωπο μα προπαντός ενάντια στην χώρα που ανήκε ο άνθρωπος αυτός, τόσο, που ευχήθηκε να γίνει ένας σεισμός και να την καταπιεί.
           Γιατί; ρώτησε ο κ. Κ., έγινα εθνικιστής εκείνη την στιγμή; Γιατί συνάντησα έναν εθνικιστή.
Μα γι αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε την βλακεία. Γιατί κάνει βλάκες αυτούς που την συναντούν.

      Μπέρτολτ Μπρέχτ
Ιστορίες του κ. Κόυνερ
Η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής

Αφορμή για αυτό το ποστ ήταν οι φωτό του Μ.Γ.
Ήταν αυτά το αγγελικό πρόσωπο της μικρούλας που χαμογελώντας λες και παίζει ένα παιχνίδι, στέλνει χαιρετίσματα μαζί με το θάνατο στα παιδιά της αντίπερα όχθης.
Ήταν η ανατριχίλα που με διαπέρασε στην ιδέα ότι αυτό το παιδί μεγαλώνει σε ένα σπίτι που η ιδέα του πολέμου είναι παιχνίδι όσο δεν αγγίζει προσωπικά τον πολύ στενό της κύκλο.
Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;
Πως είναι δυνατόν να μεγαλώνουν έτσι τα παιδιά τους.
Υποθέτω ότι είναι οι ίδιοι άνθρωποι με αυτούς που επιτρέπουν στα παιδιά τους να συμμετέχουν σε πορείες διαμαρτυρίας για το Μακεδονικό ή για τα Ίμια, μερικές φορές ακολουθώντας τα και οι ίδιοι αντιμετωπίζοντας το σαν ένα διασκεδαστικό τρόπο να περάσουν ένα απόγευμα.
Και ταυτόχρονα να απενοχοποιήσουν την συνείδηση τους για την έλλειψη ουσιαστικού ενδιαφέροντος.
Όμως αυτά τα παιδιά εισπράττουν αυτό ακριβώς που τους δίνουν.
Μισαλλοδοξία σε μικρές ακίνδυνες δόσεις που σιγά-σιγά συσσωρεύεται και οικοδομεί την αδιαλλαξία, τον πατριδοκεντρισμό και το ρατσισμό.

Και επειδή πιστεύω και εγώ An-lu ότι όλα γίνονται ερήμην μας, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διαπιστώνουμε την αδυναμία μας μπροστά στην φρίκη και στην ανθρώπινη θηριωδία.
Σαν επίλογο επαναλαμβάνω τον el magico:
There's one more kid that will never go to school
Never get to fall in love, never get to be cool

diki said...
Όποιος δεν έχει ζήσει λίγο έξω δε μπορεί να καταλάβει πόσο ασήμαντος είναι ο δικός του κόσμος τον οποίο θεωρεί τον επίλεκτο του θεού. Όποιος έχει ζήσει έξω όμως ξέρει πόσο εύκολα σε ακυρώνουν οι άλλοι ως ξένο. Δε μπορώ να μη σκέφτομαι πως "αποτύχαμε να μάθουμε να ζούμε. Και τώρα απλώς επιβιώνουμε"

tassoula said...
...εκεί στο Λίβανο-στην Παλαιστίνη-αύριο και στο Ισραήλ σκοτώνουν παιδάκια.....σε ποια πατρίδα και σε ποια σημαία μπορώ να δώσω τα εύσημα; είμαι οργισμένη....και από ότι φαίνεται δεν θα σταματήσουν...
 

Jason said...
Σπουδαίος ο Μπρεχτ.
Οι φωτό στο post είναι όντως φριχτές. Απεχθέστατη, όμως, είναι και η συζήτηση που ακολουθεί.
Πάνε χρόνια τώρα που απέχω από τέτοιου είδους συζητήσεις. Όχι γιατί δεν έχω άποψη. Αλλά γιατί μου φαίνεται απαράδεκτα ειρωνικό να σκοτώνονται άνθρωποι και εμείς, πίνοντας το καφεδάκι μας, να κουβεντιάζουμε για τις αιτίες και τις συνέπειες.
Να πάνε να τα πουν αυτά στο παιδάκι που κρατάει ο τυπάς στην τελευταία φωτογραφία του post του Μαύρου Γάτου. Μήπως και παρηγορηθεί που η ευθύνη είναι ή δεν είναι συλλογική.
Μόνο η σιωπή ταιριάζει.
Γι' αυτό κι εγώ, λοιπόν, δε μιλάω πλέον.
Θα μιλήσω για άλλα πράγματα, για τα οποία ίσως να έχει μία ελάχιστη αξία αυτό που θα πω.
 

Debby said...
Όντως έτσι είναι.
Όταν βρεθείς με έναν καβγατζή μπορεί να σε κάνει να τσακωθείς.
Όταν βρεθείς με ένα βλάκα μετά από λίγο θα θεωρείς την βλακεία, λογική.
Όταν βρεθείς σε ένα πόλεμο, πολεμάς θέλοντας και μη.
Πολύ σωστό τον βρίσκω τον Μπρεχτ.

 

ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΜΗΝ *ΤΟΛΜΗΣΕΙ* ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΞΑΝΑΠΕΙ:
"ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΛΑΟΙ, ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΗΓΕΣΙΕΣ ΤΟΥΣ"...
ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΜΕ ΜΙΣΟΣ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΓΑΛΑ

Χρησιμοποιήθηκε υλικό από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία και τα blogs: http://rvoulgari.blogspot.com και http://mavrosgatos.blogspot.com

επιμέλεια: Χριστίνα Παπαγγελή

Ημερομηνία τελευταίας επεξεργασίας: Δευτέρα, 07. Μαΐου 2007