[Στα χτήματα βαδίσαμε όλη μέρα…], Οδυσσέα Ελύτη

Στα χτήματα βαδίσαμε όλη μέρα
Με τις γυναίκες τους ήλιους τα σκυλιά μας
Παίξαμε τραγουδήσαμε ήπιαμε νερό
Φρέσκο καθώς ξεπήδαγε από τους αιώνες
Το απομεσήμερο για μια στιγμή καθήσαμε
Και κοιταχτήκαμε βαθιά μέσα στα μάτια.
Μια πεταλούδα πέταξε απ΄ τα στήθια μας
Ήτανε πιο λευκή
Απ΄ το μικρό λευκό κλαδί της άκρης των ονείρων μας
Ξέραμε πως δεν ήταν να σβηστεί ποτές
Πως δε θυμότανε καθόλου τι σκουλήκια έσερνε

Το βράδυ ανάψαμε φωτιά
Και τραγουδούσαμε γύρω τριγύρω:

Φωτιά ωραία φωτιά μη λυπηθείς τα κούτσουρα
Φωτιά ωραία φωτιά μη φτάσεις ως τη στάχτη
Φωτιά ωραία φωτιά καίγε μας
                         λέγε μας τη ζωή.

 
Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ΄ τα χέρια
Κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν
Κι αν είναι αυτό που μας μεθάει μαγνήτης, το γνωρίζουμε
Κι αν είναι αυτό που μας πονάει κακό, τόχουμε νιώσει
Εμείς τη λέμε τη ζωή, πηγαίνουμε μπροστά
Και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε.

Είμαστε από καλή γενιά.

Β. Ερωτήσεις:

1.    Το ποίημα  ανήκει στην ποιητική συλλογή «Ήλιος ο Πρώτος», που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια της κατοχής (1943), χρόνια δύσκολα για τους Έλληνες. Ωστόσο, διακατέχεται από συναίσθημα που δε συμβαδίζει με το πνεύμα της εποχής. α) Ποιο είναι αυτό το κυρίαρχο συναίσθημα και  β) ποιων λογοτεχνικών  ρευμάτων επιδράσεις έχουμε στο συγκεκριμένο ποίημα;

(μον. 15)

 2.    α) Ποια είναι η συμβολική σημασία των λέξεων «πεταλούδα», «φωτιά»;

β) Εντοπίστε δυο μεταφορικές εκφράσεις κι αναφερθείτε στη λειτουργία τους μέσα στο ποίημα.

 (μον. 20)

 3.     Γιατί ο ποιητής χρησιμοποιεί το α΄ πληθ. πρόσωπο; Τι  αισθάνεται ότι εκπροσωπεί;

(μον. 20)

 4.    « Κι αν είναι αυτό…μισεύουνε»: Σχολιάστε τους στίχους 20-22.       

(μον. 25)

 5.    Να συγκρίνετε το παρακάτω ποίημα από τον «Ήλιο τον Πρώτο» του Οδυσσέα Ελύτη με το διδαγμένο

και να εντοπίσετε κοινά θέματα και κοινούς συμβολισμούς.

(μον. 20)

Ήλιος ο Πρώτος, Οδυσσέα Ελύτη

                          XVI                                             

Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο

Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι

Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο

Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν

Αεροβάτες

Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας

Ένας Θεός το ξέρει.

Φίλε μου όταν ανάβ' η νύχτα την ηλεχτρική σου οδύνη

Βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται

Τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιαν Ιδέα ολόλευκη

Που όλο παρακαλείς

Κι όλο δεν κατεβαίνει

Χρόνια και χρόνια

Εκείνη εκεί ψηλά εσύ εδώ πέρα.

Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν

Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες

Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι

Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά

Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!

(τα θέματα επεξεργάστηκαν οι : Χίσσα, Μακρίδου, Τζιότζιου, Παπαγγελή)

Ημερομηνία τελευταίας επεξεργασίας: Κυριακή, 06. Μαΐου 2007