Παναγιώτα Σμυρλή, Εφτά φεγγάρια

Εμπειρία Εκδοτική, Αθήνα 2008  

          «Υποσχέθηκε στον εαυτό της πως δε θα κοίταζε πίσω της, αλλά το έκανε. Με τις βαλίτσες να αλλάζουν περιεχόμενο σε κάθε σταθμό, μετρώντας τη ζωή μέσα από κύκλους, ταξίδευε ψάχνοντας μέσα της. και δεν ήταν η μόνη.

        Γυναίκες, έχοντας μυστικά καλά κρυμμένα, άλλες για να ξεχάσουν και κάποιες για να κάνουν μια νέα αρχή, ακολουθούν την πορεία του πεπρωμένου τους, ορίζοντας το χρόνο με φεγγάρια που πότε γεμίζουν και πότε χάνονται. Απ' αυτό το ταξίδι που θα φέρει ανατροπές, καμιά δε θα γυρίσει πίσω όπως έφυγε. Γυναίκες-φεγγάρια, πότε στη χάση και πότε στη γέμιση, σ' ένα αέναο κρυφτό με τον ήλιο του δικού τους ουρανού, αδειάζουν και γεμίζουν τις αποσκευές τους.

        Αναζητώντας...»

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

        Το δάσος την παρακολουθεί, περιμένει να δει τι θα κάνει. Οι κραυγές των πουλιών αντηχούν απ' άκρη σ' άκρη. Είναι Οκτώβρης, κάνει ζέστη, ένας Οκτώβρης διαφορετικός. Έχει κάτι οικείο και ταυτόχρονα απόμακρο, κάτι που τη συγκινεί αλλά και την τρομάζει. Μια ρίζα  τής γδέρνει το πόδι και ανάμεσα στα φυλλώματα διακρίνει τα μάτια μιας σαύρας. Τρέχει. Θέλει κάπου να φτάσει αλλά δεν ξέρει πού. Το τρέξιμο τής έχει κόψει την ανάσα. Πίσω της σπάζει ένα κλαδί. Γυρίζει αμέσως αλλά δεν βλέπει κανέναν. Άλλο ένα κλαδί σπάζει. Ξάφνου καταλαβαίνει γιατί είναι εκεί και γιατί φοβάται.

            Οι σκιές λουφάζουν. Έπαψαν να κινούνται και μετατράπηκαν σε μια ακίνητη μορφή που αφουγκράζεται. Οι σκιές παρακολουθούν αλλά δεν κινούνται. Καθώς σηκώνει τα μάτια της ψηλά, βλέπει τα λευκά λουλούδια του μεγάλου δέντρου.

            Ό,τι κι αν γίνει, σε λίγο όλα θα τελειώσουν.

            .............................................................................

            "Μέτρησε μέσα σου αργά μέχρι το πέντε" της είχε πει, και στάθηκε δίπλα της πιάνοντάς την απ' τους ώμους. "Σε μια φωτογραφία μπορείς να είσαι όποια θέλεις."

            Αλλά εκείνη ήξερε πως δεν ήταν ακριβώς έτσι. Είχε διαβάσει πως μια φυλή Αράβων πίστευε πως οι φωτογραφίες κλέβουν την ψυχή. Τη δική της πάντως την είχαν κλέψει τα μάτια του. Την κοίταζαν τώρα από εκείνη τη φωτογραφία.

            Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι δε θα κοίταζε πίσω της, αλλά φυσικά το έκανε.

            Ό,τι κι αν γίνει, σε λίγο όλα θα τελειώσουν.

(Από τον πρόλογο του βιβλίου)

Επιστροφή Γιώτα Σμυρλή - εργογραφία

επιστροφή  ^{λογοτεχνικές σελίδες, παρουσιάσεις, απόψεις...}

Κεντρική σελίδα Παναγιώτης Χαλούλος