Παναγιώτα Σμυρλή, Ανθείας 201

Εντός, Αθήνα 2000

 

            Μια γειτονιά ο κόσμος όλος. Μια παρέα και γύρω της η ζωή.

           Η ζωή που γλιστρά και ξεδιπλώνεται μέσα απ' τα ήθη, τις παραδόσεις και τις συνήθειες μιας εποχής που μυρίζει ασβέστη και βασιλικό, γιασεμί κι αγιόκλημα.

           Οι ήρωες στην πλειοψηφία τους είναι πρόσωπα υπαρκτά και οι ιστορίες τους, ποτισμένες στο άρωμα και στην αρμύρα, σκιαγραφούν το κλίμα εκείνων των χρόνων.

           Τα παιδιά ανοίγουν τα φτερά τους, ξετυλίγουν τα όνειρά τους και γεύονται την καθημερινότητα με συνοδεία το αστραυτερό χαμόγελο της νιότης και την καθάρια τους ματιά.

            Οι πιο μεγάλοι, μαχητές, παλεύουν να κρατήσουν τα λόγια που τους έταξε η ζωή, με το κεφάλι ψηλά, τη σκέψη αδούλωτη, την ψυχή αδάμαστη.

            Οι γεροντότεροι αναμετρούν τις μνήμες που 'ρχονται νοσταλγικά στους χτύπους του κεχριμπαρένιου τους κομπολογιού, μνήμες ζεστές, σταλμένες από την άλλη άκρη της θάλασσας, εκείνης της θάλασσας που τους ξέβρασε σε τούτο τον τόπο, εκείνης της θάλασσας που τους χώρισε για πάντα από τη δική τους την άγια, τη χαμένη πατρίδα, την Ιώνια γη.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)


 

             Τούτο το Πάσχα ήταν πικρό για το Στέφανο.

               Σαν κεραυνός έπεσε το μαντάτο στη γειτονιά. Τ' άκουσαν όλοι και λούφαξαν, έσκυψαν τα κεφάλια, έσφιξαν τις γροθιές. Τον έχασε τον πατέρα του εκεί στην εξορία. Δεν μπόρεσε ούτε νεκρό να τον ξαναδεί. Ντύθηκε στα μαύρα η μάνα του, βρύση τα μάτια της που δε στέρευε ποτέ και τα παιδιά τα πήρε η μιζέρια. Η φτώχια ρίζωσε για τα καλά στα δυο μικροσκοπικά δωματιάκια.

                Το Στέφανο τον προσέχαμε τώρα περισσότερο. Ο ίδιος δε μίλαγε πολύ αλλά εκείνα τα μάτια με τους μαύρους κύκλους, αλήθεια πόσα δεν έλεγαν!

                .....................................................................................

                Τσουγκρίσαμε τ' αυγά και ο πατέρας ευχήθηκε. "Χριστός Ανέστη, παιδιά μου" και σε λίγο μ' ένα κόμπο να του πνίγει το λαιμό απόσωσε: "Και στην Ελλάδα καλή ανάσταση".

                Και ο λόγος του δεν άργησε να γίνει μοίρα.

(Απόσπασμα από διήγημα του βιβλίου, Η ρολογιά σήμανε Άνοιξη ακριβώς)

 


Επιστροφή Γιώτα Σμυρλή - εργογραφία

 

επιστροφή  λογοτεχνικές σελίδες, παρουσιάσεις, απόψεις...

 

 

Κεντρική σελίδα Παναγιώτης Χαλούλος