|
Ελληνικός Σύλλογος Οργονομίας
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:
Ελληνικός Σύλλογος Οργονομίας - Τ.Θ. 18251 - Τ.Κ. 54008
Θεσσαλονίκη-Ελλάδα
Ο οργασμός στην
γυναίκα μια σύγχρονη άποψη
Του Μόρτον
Χέρσκοβιτς D.O.*
Σκοπός αυτής της
εργασίας είναι να φωτίσει κάποιες διαστρεβλωμένες απόψεις
σχετικά με το γυναικείο οργασμό που προέκυψαν από το πολύ γνωστό
βιβλίο των Γουίλιαμ Μάστερς και Βιρτζίνιας Τζόνσον "Η σεξουαλική
συμπεριφορά του ανθρώπου" (1). Δε Θα προσπαθήσω εδώ
να κάνω τυπική κριτική του βιβλίου. Το επίκεντρό μου θα είναι
περισσότερο κάποια μηχανιστικά συμπεράσματα που βγήκαν από τους
συγγραφείς και οι επακόλουθες παρανοήσεις και σύγχυση που
κυριαρχούν για το θέμα αυτό στη σύγχρονη σκέψη.
Ο Ράιχ, το 1927 με
την αρχική δημοσίευση του βιβλίου του "Η λειτουργία του
οργασμού"(2) εισήγαγε έvα επαναστατικό κριτήριο για
τον οργασμό, με βάση βιοοικονομική και ενεργειακή. Προσδιόριζε
την οργασμική δυνατότητα ως “ικανότητα παράδοσης χωρίς καμιά
αναστολή στη ροή της βιολογικής ενέργειας και ικανότητα
συνολικής εκφόρτισης όλης της συσσωρευμένης σεξουαλικής
διέγερσης με ακούσιους ηδονικούς σπασμούς του σώματος”. Ο
οργασμός θεωρήθηκε ο βασικός ρυθμιστής των σωματικών ενεργειακών
λειτουργιών και βρήκε ότι στον αθωράκιστο οργανισμό η περιοδική
εκφόρτιση ενέργειας είναι απαραίτητη για τη συγκινησιακή και
σωματική υγεία, κάτι που δεν μπορεί να πετύχει ένα θωρακισμένο
άτομο.
Μέσω της κλινικής
πρακτικής του, διαπίστωσε ότι οι ασθενείς που κατόρθωναν να
απαλλαγούν από το θώρακα, εμφάνιζαν βαθύτατες αλλαγές στη
σεξουαλική λειτουργία τους. Σύμφωνα με τον Μπέικερ (**) σε
επιτυχείς περιπτώσεις θεραπείας, οι γυναίκες ασθενείς ήταν σε
θέση να διαπιστώσουν ότι αυτό που προηγούμενα ένιωθαν σαν
“οργασμό” ήταν μια ολότελα διαφορετική εμπειρία απ' αυτή που
αποκτούσαν μετά τη διάλυση του θώρακα. Η σεξουαλική τους διάθεση
και η ικανότητα για παράδοση είχε κατά πολύ αυξηθεί. Μιλώντας
ενεργειακά μπορούμε να πούμε ότι ήταν σε θέση να φθάσουν στο
σημείο της φωταύγειας, χάρη στο οποίο γινόταν δυνατή η ολική
σεξουαλική διέγερση και εκφόρτιση.
Την εποχή που ο
Ράιχ δεν είχε ακόμη αποσαφηνίσει τη λειτουργία του οργασμού στον
αθωράκιστο οργανισμό, ο οργασμός απλά θεωρούνταν η κορύφωση ή το
αποκορύφωμα της σεξουαλικής πράξης. Αναφορικά με τον οργασμό στη
γυναίκα, ο Φρόιντ είχε προσθέσει το χαρακτηρισμό ότι ο οργασμός
που έχει επίκεντρο αισθήσεων την κλειτορίδα, δηλώνει
προγενετήσια καθήλωση, ενώ η ολοκληρωμένη γενετήσια γυναίκα
βιώνει την ηδονή στον κόλπο. Το φροϊδικό σχήμα δεν αποδεχόταν
τον πρωτογενή κολπικό ερωτισμό στα μικρά κορίτσια. Τα
προγενετήσια στάδια θεωρούνταν κυρίως σκαλοπάτια για τη
γενετήσια λειτουργία παρά ενδεχόμενες πηγές διαταραχής στην
ολοκληρωμένη γενετήσια λειτουργία, όπως ακριβώς την έβλεπε ο
Ράιχ.
Όποιες και να ήταν
οι δυσκολίες, η άποψη του Φρόιντ είχε το πλεονέκτημα ότι
προσπαθούσε να διακρίνει σχετικές καταστάσεις συγκινησιακής
υγείας, παρά να στοιβάξει σε ένα σωρό όλες τις μορφές κορύφωσης
που συμβαίνουν κατά τη γενετήσια επαφή. Οι απόψεις του Φρόιντ
στο παραπάνω θέμα κυριάρχησαν στην ψυχιατρική σκέψη έως και αυτή
τη δεκαετία (***).
Το 1966, μετά από
χρόνια σοβαρής και θαρραλέας έρευνας, οι Μάστερς και Τζόνσον στο
βιβλίο τους “Η σεξουαλική συμπεριφορά του ανθρώπου” έδωσαν μια
νέα άποψη για τον οργασμό στη γυναίκα. Η ουσία των ισχυρισμών
τους είναι ότι οι οργασμοί στις γυvαίκες είναι ίδιοι. Αν
διαφέρουν, αυτό συμβαίνει μόνο στην ποσότητα και όχι στη φύση
τους. Η θεωρία αυτή έχει καθιερωθεί ως “οριστική” σε μερικούς
κύκλους. Ακόμα, σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε αποδεκτή από
μεγάλο μέρος της ψυχιατρικής ικανότητας και κέρδισε θερμή
αποδοχή από αρκετούς ψυχαναλυτές αν και έρχεται σε καθαρή
αντίθεση με την άποψη του Φρόιντ.
Αυτό δε σημαίνει
βέβαια ότι οι ιδέες του Φρόιντ για την ωρίμανση της γυναίκας από
τον κλειτοριδικό στον κολπικό οργασμό ήταν ολοκληρωτικά
αποδεκτές από οπαδούς του. Η Helene Deutsch, για παράδειγμα, σε
ένα ψυχαναλυτικό συμπόσιο σχετικά με την ψυχρότητα των γυναικών
(3) που έγινε πριν ακόμη εκδοθεί η εργασία των
Μάστερς και Τζόνσον, αμφισβήτησε το γεγονός ότι ο κόλπος, όπως
υποθέτουμε και ταυτόχρονα επιθυμούμε, είναι στην πραγματικότητα
φτιαγμένος για τη σεξουαλική λειτουργία. Συμπέρανε ότι η
κλειτορίδα είναι το σεξουαλικό όργανο και ο κόλπος είναι
ουσιαστικά το όργανο αναπαραγωγής (****). Γι' αυτήν, η παθητική,
δεκτική σεξουαλική πράξη που τελειώνει σε αργή χαλάρωση, ήταν το
πιο τυπικό και γυναικείο γνώρισμα και αμφισβητούσε την ύπαρξη
της οργασμικής κολπικής εμπειρίας σε πολλές γυναίκες. Ανέφερε
πως ασθενείς μετά από κολπικό οργασμό, συχνά βίωναν όνειρα
άγχους, ενώ μετά από μια πιο παθητική σεξουαλική εμπειρία δεν
υπέφεραν από τέτοια όνειρα. Το γεγονός αυτό το χρησιμοποίησε για
να υποστηρίξει τις απόψεις της.
Ελάχιστη κριτική
δεχόταν η φροϊδική θέση ότι η κολπική οργασμική ανταπόκριση
είναι ώριμη, ενώ η κλειτοριδική υποδηλώνει ψυχοσεξουαλική
ανωριμότητα και δεν είχε πολλούς οπαδούς, πριν από την έκδοση
της "Σεξουαλικής συμπεριφοράς του ανθρώπου".
Η κατάσταση τώρα
αντιστράφηκε. Εξαιτίας του επιστημονισμού της, η μελέτη των
Μάστερς και Τζόνσον κέρδισε άμεση και πλατιά αποδοχή. Οι λiγoι
που τόλμησαν να την αμφισβητήσουν έθιξαν τρία γενικά σημεία :
Πρώτο, ότι η έρευνα
βασίζεται σε μια "προκατειλημμένη πηγή", δηλαδή οι άνθρωποι που
συγκατατίθενται να εκτελέσουν σεξουαλικά πειράματα μπροστά σε
επιστήμονες, δεν αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα του
πληθυσμού. Δεύτερο, ότι η σεξουαλική εμπειρία στο εργαστήριο
διαφέρει από την ιδιωτική και τρίτο, ότι σε κανένα σημείο του
βιβλίου δεν παίρνεται υπόψη ο ρόλος της αγάπης κατά τη συνουσία.
Οι Μάστερς και
Τζόνσον είχαν βέβαια γνώση της πρώτης αντίρρησης πριν ακόμη αυτή
τεθεί. Σχετικά με τη δεύτερη, οι συγγραφείς δηλώνουν : "Ανέκαθεν
υπήρχε η διαρκής ανησυχία για το πόσο είναι δυνατό να αλλάζουν
τα πρότυπα της φυσιολογικής, όπως και της ψυχολογικής
σεξουαλικής αντίδρασης εξαιτίας της τεχνητής ατμόσφαιρας του
εργαστηρίου. Στην κριτική ότι δεν έλαβαν υπόψη τους το ρόλο της
αγάπης, οι συγγραφείς σε συνέντευξη που έδωσαν σε ένα περιοδικό
(4), απάντησαν ότι το υλικό σκόπιμα παρουσιάστηκε με
αυτόν τον τρόπο στο βιβλίο αυτό και ότι θα ασχοληθούν λεπτομερώς
με τα ψυχολογικά δεδομένα σ' ένα επόμενο τόμο.
Στον τομέα της
τεχνικής και την οργάνωση του πειράματος οι συγγραφείς γνώριζαν
τις δυσκολίες και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους να τις
ξεπεράσουν. Πάνω σε αυτό κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει.
Οι αντιρρήσεις μας βρίσκονται περισσότερο στα συμπεράσματα που
οι Μάστερς και Τζόνσον έβγαλαν, παρά στον πειραματικό σχεδιασμό
αυτό καθ' εαυτό.
Ας εξετάσουμε,
λοιπόν, τις ανακαλύψεις τους σχετικά με τη γυναικεία σεξουαλική
εμπειρία. Χωρίζουν τις γυναικείες φυσιολογικές αντιδράσεις στα
σεξουαλικά ερεθίσματα σε τέσσερις φάσεις: Στη διέγερση, την
κορύφωση, τον οργασμό και τη λύση.
Στη φάση της
διέγερσης, τα δύο-τρίτα του βαθύτερου μέρους του κόλπου
διαστέλλονται και επιμηκύνονται και το κολπικό τοίχωμα
υγραίνεται. Τα χείλη γεμίζουν με αίμα, πρήζονται και αvoίγoυν. Η
κλειτορίδα και το στήθος μεγεθύνονται και προβάλλουν οι θηλές.
Εμφανίζεται ένα γενικό κοκκίνισμα του δέρματος, κυρίως στο
πρόσωπο, στο στήθος και την κοιλιά. Ο τράχηλος και η μήτρα
έλκονται προς τα πάνω.
Στη φάση της
κορύφωσης, το εξωτερικό ένα τρίτο του κόλπου (η οργασμική
περιοχή) διογκώνεται. Η κλειτορίδα μεγεθύνεται και τραβιέται
προς τα πίσω.
Στην οργασμική φάση
παρατηρείται ένας αριθμός κολπικών σπασμών στην οργασμική
περιοχή (το εξωτερικό ένα τρίτο). Ο ρυθμός του παλμού και της
αναπνοής αυξάνεται και γενικεύονται οι ακούσιοι και εκούσιοι
μυϊκοί σπασμοί.
Στο στάδιο της
λύσης η μυϊκή ένταση και η συσσώρευση του αίματος μειώνονται
σταδιακά. Βρήκαν επίσης ότι η μείωση της αγγειακής υπεραιμίας
των μεγάλων χειλέων είναι πολύ πιο γρήγopη μετά από οργασμό,
παρά όταν δεν υπάρχει οργασμός.
Οι συγγραφείς
υποστηρίζουν ότι η κλειτορίδα είναι το "καψύλι" της σεξουαλικής
έντασης. Σκοπός της είναι να δέχεται τα σεξουαλικά ερεθίσματα
και να τα μεταπλάθει σε σεξουαλική ένταση.
Πιο ειδικά, σχετικά
με τον οργασμό, αναφέρουν ότι "οι κολπικές συσπάσεις συμβαίνουν
με μεσοδιαστήματα 8 δεκάτων του δευτερολέπτου και
επαναλαμβάνονται στη διάρκεια μιας οργασμικής εμπειρίας από 3
έως 5 φορές το λιγότερο, μέχρι 10 έως 15 φορές το περισσότερο. Η
χρονική διάρκεια μεταξύ των σπασμών μεγαλώνει μετά τους πρώτους
τρεις με έξι σπασμούς της οργασμικής περιοχής και η ένταση των
σπασμών μειώνεται σταδιακά, ώσπου δεν γίνεται πλέον μετρήσιμη. H
διάρκεια των επαναλαμβανόμενων σπασμών στην οργασμική περιοχή
καθώς και το εύρος των συστολών διαφέρουν από γυναίκα σε
γυναίκα, καθώς και από μια οργασμική εμπειρία στην επόμενη,
ακόμα κι όταν πρόκειται για το ίδιο άτομο".
Οι συγγραφείς
αναρωτιούνται : "Είναι στα αλήθεια ο κλειτοριδικός και κολπικός
οργασμός ξεχωριστές καταστάσεις που συμβαίνουν στη φυσιολογία
του σώματος;". Από βιολογική σκοπιά η απάντηση σε αυτή την
ερώτηση είναι ένα κατηγορηματικό ΟΧΙ... Αν το δούμε από την
ανατομική πλευρά δεν υπάρχει καμιά απολύτως διαφορά στην
ανταπόκριση των πυελικών oργάνων σε μια αποτελεσματική
σεξουαλική διέγερση, ανεξάρτητα αν η διέγερση είναι αποτέλεσμα
χειρισμού της κλειτορίδας ή του εφηβαίου, φυσικής ή τεχνητής
ερωτικής πράξης ή ακόμα κάποιας ξεχωριστής διέγερσης
οποιασδήποτε άλλης ερωτογενούς περιοχής του γυναικείου σώματος".
Και σε μια πιο
περιεκτική δήλωση λένε : "όταν οποιαδήποτε γυναίκα βιώνει
οργασμική ανταπόκριση μετά από αποτελεσματική διέγερση, τότε ο
κόλπος και η κλειτορίδα αντιδρούν με σταθερό φυσιολογικό τρόπο.
Επομένως, ο κλειτοριδικός και ο κολπικός οργασμός δεν είναι
ξεχωριστές βιολογικές καταστάσεις".
Κινδυνεύοντας να
γίνω βαρετός, θα ήθελα να συνοψίσω τα ευρήματα και τα
συμπεράσματά τους. Οι Μάστερς και Τζόνσον αναφέρουν ότι κάθε
φορά που μια γυναίκα βιώνει οργασμό, οι ουσιώδεις αλλαγές στα
γεννητικά όργανα είναι η αγγειακή υπεραιμία, η διόγκωση, στη
συνέχεια η συστολή της κλειτορίδας και κατά τη διάρκεια του
οργασμού οι συστολές του εξωτερικού ενός τρίτου του κόλπου. Τα
δεδομένα αυτά τα πήραν με απ' ευθείας οπτική παρατήρηση και
μυογραφήματα. Το συμπέρασμα : υπάρχει μόνο ένα είδος οργασμού,
του οποίου η ένταση μπορεί να διαφέρει.
Για να δούμε την
τυπική αντίδραση των μελών της ψυχιατρικής κοινότητας, ας
αναφέρουμε τώρα κάποια σχόλια που έγιναν σε μια συζήτηση
στρογγυλής τραπέζης σχετικά με τον γυναικείο οργασμό (5).
Κάποιος ομιλητής λεει : "Γνωρίζουμε εδώ και πολύ καιρό κλινικά,
ότι δεν μπορούμε να εξισώσουμε τη δυνατότητα οργασμού με την
ωριμότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις. Μερικοί άνθρωποι που
γνωρίζω, είχαν σπουδαία, ζωηρή και βίαιη οργασμική ικανότητα και
δεν μπορούσαν να ενταχθούν σε μια ψυχιατρική περιγραφή που θα
ταίριαζε με τον συγκινησιακά ώριμο άνθρωπο. Από την άλλη μεριά
για πολλούς ανθρώπους που έχουν τα προσόντα (καθώς και το
στίγμα) της ωριμότητας, η "ωριμότητα" αυτή φαίνεται να
αναστέλλει τη φυσική ευχαρίστηση του σεξ".
Δεν είναι
απαραίτητο να έχει κανείς γνώσεις ψυχιατρικής για να αντιληφθεί
την ύπουλη συκοφαντία στην έκφραση "σπουδαία, ζωηρή και βίαιη
οργασμική ικανότητα" ή να καταλάβει το γεγονός ότι εδώ η
ωριμότητα χρησιμοποιείται ως συνώνυμο του καλά ελεγχόμενου" και
"εγκεφαλικά κυρίαρχου". O ομιλητής προφανώς βρισκόμενος σε
δύσκολη θέση από τις συνέπειες των θεωριών του Φρόιντ,
ανακουφίστηκε με τα συμπεράσματα των Μάστερς και Τζόνσον.
Τα μέλη αυτής της
ομήγυρης εξέφρασαν σχεδόν ομόφωνα ανακούφιση για το αλάφρωμα του
βάρους που ονόμαζαν "λατρεία του οργασμού". Κάποιος είπε : "Αν ο
Φρόιντ μας λεει ότι μια ώριμη γυναίκα πρέπει να έχει κολπικό
οργασμό, τότε οποιαδήποτε διαβάσει το βιβλίο, κατά κάποιον τρόπο
θα αισθανθεί στερημένη αν δεν έχει την εμπειρία αυτού που ο
Φρόιντ υποστηρίζει ότι είναι το πιο ώριμο και φυσιολογικό
πράγμα... Έχουμε πέσει σε αυτή την παγίδα, γιατί μερικές απ'
αυτές τις ιδέες είναι μια λογική εξέλιξη των φροϋδικών θεωριών
σχετικά με τα στάδια ανάπτυξης, μέσα από διαφορετικές
ερωτογενείς ζώνες".
"Με τη χειραφέτηση
των γυναικών", συνέχισε ο συζητητής, "φαίνεται ότι η καθεμιά
θέλει να βιώνει τα πάντα. Υπάρχουν πολλές γυναίκες που
αισθάνονται ότι τώρα είναι η σειρά τους να γίvoυν αχαλίνωτες και
να διασκεδάσουν όσο περισσότερο γίνεται, όπως και το στερεότυπο
αρσενικό. Είναι φυσικό, αν ο οργασμός θεωρείται καλός, τότε ο
καθένας να τον επιθυμεί".
Αναλύοντας κανείς
αυτές τις απόψεις, νιώθει την επιθυμία που υπάρχει για εκδίκηση
εναντίον του Φρόιντ, επιθυμία που θα έπρεπε να υποβόσκει για
πολλά χρόνια. Η σύγχυση που κυριαρχεί εδώ, καθώς συσχετίζεται η
ολοκληρωμένη οργασμική εκφόρτιση με την ασυδοσία και τη
σεξουαλική υπερβολή, μας θυμίζει τη
σεξουαλική
αρρώστια που υπάρχει γύρω μας σε μεγάλη έκταση στους ανθρώπους,
καθώς και στο ιατρικό επάγγελμα.
Σύμφωνα με την
άποψη αυτών των συζητήσεων, οι Μάστερς και Τζόνσον έχουν πετύχει
ένα εκδημοκρατισμό του οργασμού. Δεν χρειάζεται πια καμιά
γυναίκα, λένε, να στενοχωριέται για τη σεξουαλική της εκφόρτιση,
αρκεί να έχει τουλάχιστον τρία δευτερόλεπτα συσπάσεων ανά οκτώ
δέκατα του δευτερολέπτου στην οργασμική περιοχή του κόλπου.
Αν όλοι οι οργασμοί
είναι ουσιαστικά ίδιοι και διαφέρουν μόνο ποσοτικά, τότε,
ερχόμαστε αντιμέτωποι με μερικές ανησυχητικές ερωτήσεις. Γιατί
μερικές γυναίκες περιγράφουν τον οργασμό σαν ένα ευχάριστο
ερεθισμό στην κλειτορίδα και άλλες τον περιγράφουν σαν μια
καταλυτική αίσθηση αντιληπτή βαθιά στο θόλο του κόλπου,
συνοδευόμενη ταυτόχρονα από μια αίσθηση ρουφήγματος του πέους;
Γιατί μερικές γυναίκες κατά τη σεξουαλική κορύφωση μένουν
ακίνητες σαν βράχοι, βιώνοντας ένα ελάχιστο θρόισμα ηδονής, ενώ
σε άλλες η λεκάνη κυριεύεται από δυνατές ακούσιες οργασμικές
συσπάσεις;
Τι συμβαίνει όταν η
ίδια γυναίκα περιγράφει σε μια περίπτωση την ηδονική κορύφωση
εστιασμένη στην κλειτορίδα και σε άλλη στον κόλπο και τις
διαχωρίζει ξεκάθαρα ποιοτικά; Και τελικά, όπως παρατηρείται
οργονομικά, γιατί καθώς η θωράκιση λύνεται και η δομή του
χαρακτήρα βελτιώνεται, συμβαίνει κατά την κορύφωση μια
συνακόλουθη ποιοτική αλλαγή στη φύση της εκφόρτισης; Μήπως αυτές
οι γυναίκες αυταπατώνται;
Προτού
αμφισβητήσουμε τη συγκινησιακή σταθερότητα αυτών που μας
περιγράφουν τέτοιες καταστάσεις ή ακόμη και τις δικές μας
παρατηρήσεις, ας ξαναδούμε τη νέα θεωρία και τα θεμέλια πάνω στα
οποία στηρίζεται.
Οι Μάστερς και
Τζόνσον έβγαλαν το συμπέρασμα ότι όλοι οι οργασμοί είναι ένα και
το αυτό, παρατηρώντας σε κάθε εμπειρία που περιγράφεται ως
οργασμική, ότι η κλειτορίδα λειτουργεί ως "πυροδότης" και
μετατροπέας της αίσθησης και ότι ακολουθεί τελικά η σύσπαση του
κόλπου.
Αν ονομάσουμε τον
κλειτοριδικό παράγοντα που ξεκινά και μεταβιβάζει τις αισθήσεις
παράγοντα Α και την παλμική σύσπαση της οργασμικής περιοχής του
κόλπου παράγοντα Β, τότε η φόρμουλα των Μάστερς και Τζόνσον θα
μπορούσε να διατυπωθεί : Η ομοιόμορφη παρουσιαζόμενη συνύπαρξη
των παραγόντων Α και Β φανερώνει ότι υπάρχει μόνο ένα είδος
οργασμού. Αυτό θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της
λογικής με την προϋπόθεση ότι οι παράγοντες Α και Β ήταν οι
μόνοι που υπεισέρχονται στον οργασμό.
Όμως αυτή η θεώρηση
είναι τελείως μηχανιστική και δεν καταφέρνει να λάβει υπόψη της
ενεργειακά φαινόμενα, όπως την ανεμπόδιστη οργονοενεργειακή ροή
στο σώμα και την ικανότητα για φωταύγεια, διέγερση κι εκφόρτιση
που υπάρχουν στον αμπλοκάριστο (αθωράκιστο) οργασμό. Ο
μηχανιστικός περιορισμός οδηγεί στη σύγχυση, τον τεμαχισμό και
σε αναζήτηση ανατομικών "μονοπατιών", που μεσολαβούν στη
σεξουαλική αίσθηση. Ολόκληρη η ψυχοσωματική ενότητα της
υποκειμενικής ηδονής με την αντικειμενική ενεργειακή ροή έχει
χαθεί από το συλλογισμό τους.
Επιβεβαίωση
αποτελούν οι παρακάτω στιχομυθίες στη διάρκεια των ερωτήσεων
κατά τη συζήτηση στρογγυλής τραπέζης που αναφέραμε προηγουμένως
:
Ερώτηση : Εφ' όσον η έμφαση δίνεται στην κλειτορίδα σαν κέντρο οργασμού,
πώς είναι δυνατό από τον ερεθισμό των μαστών να προκύπτει
οργασμός; [δηλαδή αυτό σημαίνει "ποιο ακριβώς είναι το νευρικό
μονοπάτι;" (η σημείωση του συγγραφέα)]. Βιώνουν οι μητέρες που
θηλάζουν αυτό το φαινόμενο;
Απάντηση : Ο ερεθισμός των μαστών είναι μια από τις έμμεσες μεθόδους
ερεθισμού της κλειτορίδας. Υπάρχει μια σαφής εξοικείωση με την
ιδέα της σύνδεσης των μαστών και άλλων γεννητικών οργάνων. Όταν
έχουμε οργασμό με διέγερση του στήθους, στην κλειτορίδα
συμβαίνουν οι ίδιες ακριβώς αλλαγές, όπως αν την ερεθίζαμε
μηχανικά. Αναλογικά σε μια πολύτεκνη γυναίκα, ο κόλπος μπορεί να
είναι μεγάλος και η είσοδος του πέους να μην προκαλέσει τριβή
στα μικρά χείλη. Αλλά ούτως ή άλλως, η κλειτορίδα είναι αυτή που
ανταποκρίνεται και αποτελεί το επίκεντρο όλου του οργασμού.
[Δηλαδή σαν να λεει: "Δεν ξέρω, αλλά δεν το παραδέχομαι" (η
σημείωση του συγγραφέα)].
Προφανώς κάποιος
έμεινε, ανικανοποίητος από την απάντηση αυτή και η ερώτηση
ξαναεμφανίζεται με πιο συγκεκριμένη μορφή :
Ερώτηση : Τι είδους ανατομική σύνδεση είναι αυτή μεταξύ του στήθους και
των άλλων γυναικείων οργάνων;
Απάντηση : Δεν μπορώ να απαντήσω συγκεκριμένα. Υπάρχει και ψυχολογική και
νευρική σύνδεση. Είναι φυσικό όταν ερεθίζεται το στήθος να το
βιώνετε σεξουαλικά και να νιώθετε σεξουαλική αίσθηση και στη
λεκάνη. Έτσι φαίνεται σαφώς ότι είναι ταυτόχρονα ψυχολογική και
νευρική η σύνδεση τους.
Αν δούμε το όλο
θέμα από την πλευρά της λογικής, τα συμπεράσματα των Μάστερς και
Τζόνσον, σχετικά με το γυναικείο οργασμό, έχουν την ίδια αξία με
αυτά των πρώτων εξερευνητών των αμερικανικών ακτών, οι οποίοι
λόγω της ανεπάρκειας των στοιχείων που είχαν, καθώς και των
λανθασμένων συλλογισμών τους, ισχυρίστηκαν ότι είχαν φθάσει στις
Ινδίες. Αλλά ακόμη πιο σημαντικό από αυτό το κρίσιμο λάθος της
λογικής τους, έχουμε τη μηχανιστική διαστρέβλωση, που είναι
αποτέλεσμα της αποτυχίας τους να καταλάβουν ή να πάρουν υπόψη
τους βιοενεργειακούς παράγοντες.
Ο Ράιχ στο βιβλίο
του "Η λειτουργία του οργασμού", περιέγραψε πειράματα απλά στην
ουσία, αλλά με βαθιά σημασία, στα οποία έκανε μετρήσεις των
ηλεκτρικών δυναμικών της επιδερμίδας στις ερωτογενείς περιοχές
του σώματος. Ανακάλυψε ότι "το δυναμικό στις ερωτογενείς ζώνες
δεν αυξάνεται, εκτός και αν υπάρχει κάποιο ευχάριστο συναίσθημα
ρεύματος στις αντίστοιχες περιοχές. Μια θηλή, παραδείγματος
χάρη, μπορεί να γίνει στητή χωρίς να συμβεί καμιά αύξηση του
δυναμικού στο μέρος αυτό... Σε αρκετά πειράματα ο άντρας ή η
γυναίκα, βασιζόμενοι στις αισθήσεις τους, ήταν ικανοί να πουν
ποιες ήταν οι ενδείξεις του μηχανήματος που βρισκόταν στο
διπλανό δωμάτιο". Επίσης δήλωνε : “η "ψυχική ένταση" της
αίσθησης της ηδονής ανταποκρίνεται στη "φυσιολογική ποσότητα"
του βιοηλεκτρικού δυναμικού”.
Ο Ράιχ, όπως
ακριβώς έκαναν οι Μάστερς και Τζόνσον, όταν πραγματοποιούσε αυτά
τα πειράματα, χρησιμοποιούσε κυματογραφικά διαγράμματα. Όμως η
ουσιώδης διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι τα δικά του πειράματα
συμπεριλάμβαναν τη "ζωντανή ποιότητα" του φαινομένου που
μελετούσε. Αυτή είναι η λειτουργικά επιστημονική μέθοδος και
είναι αυτή που οδήγησε τον Ράιχ απλά και αναπόφευκτα να
ανακαλύψει μέσα από τα ηλεκτρικά πειράματα., την οργονοενέργεια
στον οργανισμό.
Η μέθοδος των
Μάστερς και Τζόνσον επικεντρώθηκε αποκλειστικά στα παρατηρούμενα
φαινόμενα της φυσιολογίας και αντιπροσωπεύει τη μηχανιστική
επιστημονική μέθοδο. Όσον αφορά τη μελέτη της σεξουαλικότητας
είναι τελείως ανεπαρκής. Ως επιστημονικό όργανο σπουδής
σεξουαλικών φαινομένων παρουσιάζει ένα φυσικό περιορισμό. H αξία
της δεν μπορεί να πάει πέρα από τα στοιχεία που δίνει και
επομένως το μόνο που μπορούμε να πούμε με σιγουριά, είναι ότι
κάτω από ορισμένες συνθήκες ερεθισμού, παρατηρούμε την
κλειτορίδα να συμπεριφέρεται με αυτό κι εκείνο τον τρόπο και τον
κόλπο κατά εκείνο και τον άλλο. Και αυτό είναι όλο.
Ένα απλό παράδειγμα
των κινδύνων της λαθεμένης χρήσης των δεδομένων εξ αιτίας της
μηχανιστικής προσέγγισης φανερώνεται στο παρακάτω κείμενο :
“Συχνά οι γυναίκες συσπούν με τη θέλησή τους τους γραμμωτούς
μυώνες του επιγάστριου και των γλουτών τους, προσπαθώντας
συνειδητά να αυξήσουν τη σεξουαλική ένταση, ειδικά στην
προσπάθεια τους να περάσουν από την κορύφωση στον οργασμό”.
Αποκλειστικά
βασιζόμενοι σε αυτά που παρατηρούσαν, οι Μάστερς και Τζόνσον
συμπέραναν ότι το σφίξιμο της κοιλιάς και των οπίσθιων οδηγεί
στον οργασμό. Ίσως να είχαν οδηγηθεί στην αμφισβήτηση αυτής της
ερμηνείας για τη λειτουργία του σφιξίματος, αν είχαν κάνει την
ερώτηση : "Γιατί μερικές γυναίκες σφίγγουν τους γλουτούς τους
και την κοιλιά τους πριν φθάσουν στον οργασμό και άλλες όχι;".
Από εκεί ίσως να είχαν ανακαλύψει το φαινόμενο της μυϊκής
θωράκισης. Οπλισμένοι με αυτή τη λειτουργική εμβάθυνση
για τη διαδικασία του σφιξίματος, ίσως έφθαναν στο σημείο να
δουν ότι οι σφιγμένοι μυώνες περιείχαν ένα ποσό ενέργειας, το
οποίο κατακρατιόταν από την εκφόρτιση κατά την κορύφωση και αυτό
το στοιχείο (Σ.τ.Μ.: της άρνησης να έχουν ανεμπόδιστη ενεργειακή
ροή και ολοκληρωμένο οργασμό) ήταν εκείνο με το οποίο αποφάσιζαν
ότι αυτές οι γυναίκες είχαν εκτόνωση κατά την κορύφωση.
Το βιβλίο των
Μάστερς και Τζόνσον είναι γεμάτο από λειτουργικές ενδείξεις, των
οποίων όμως χάνουν τις επαγωγές. Για παράδειγμα ισχυρίζονται:
“Το υψηλότερο επίπεδο σεξουαλικού ενδιαφέροντος κατά τους
πρώτους τρεις μήνες έχει αναφερθεί από γυναίκες που θήλαζαν
ικανοποιητικά τα παιδιά τους τουλάχιστον δύο μήνες μετά τη
γέννα. Επίσης ανέφεραν σεξουαλικό ερεθισμό προκαλούμενο από το
θηλασμό των παιδιών τους”.
Σε κάποιο άλλο
σημείο : Είναι ενδιαφέρουσες οι ανησυχίες που εκφράστηκαν από
ένα γκρουπ 25 γυναικών που μόλις είχαν γεννήσει. Οκτώ
προηγούμενα, άτεκνες και δεκαεπτά ήδη μητέρες, οι οποίες
απέρριψαν μετά από δική τους επιθυμία την ευκαιρία του θηλασμού
μετά τον τοκετό. Ένας από τους κυριότερους παράγοντες που τις
οδήγησε στην άρνηση του θηλασμού ήταν ότι 16 σύζυγοι εξέφρασαν
αντίθετη άποψη. Δεκατρείς από αυτές τις γυναίκες εξέφρασαν το
φόβο μήπως χάσουν τη σιλουέτα τους και δεν ένιωθαν αρκετά
καθησυχασμένες από τους γιατρούς τους ότι ο θηλασμός είναι μια
θετική κατάσταση. Οι υπόλοιπες ανησυχίες κυμαίνονταν από την
απόρριψη του θηλασμού
σαν υποτιμητικού
για αυτές, μέχρι το φόβο που εκφράστηκε από έξι γυναίκες για την
μεγάλη ερωτική διέγερση κατά τη διάρκειά του. Αυτές οι έξι
γυναίκες ήταν πολύτεκνες και είχαν προσπαθήσει να θηλάσουν τα
παιδιά τους στις προηγούμενες γέννες.
Τα γεγονότα
φωνάζουν : "διαφορετικοί οργανισμοί διαφορετική λειτουργία". Τα
πειράματα του Ράιχ δείχνουν καθαρά ότι μια θηλή που διεγείρεται
μέχρι τη στύση με ένα κομμάτι βαμβάκι, δεν λειτουργεί με τον
ίδιο τρόπο όπως μια θηλή που αγγίζεται ερωτικά. Πρέπει να
λάβουμε υπόψη μας πολύ περισσότερα για την όλη θεώρηση της
στύσης της θηλής από την αγγειακή υπεραιμία, δεδομένου ότι
υπάρχει επίσης και το θέμα της ενεργειακής φόρτισης.
Θα ήταν τελείως
άδικο να καταλογίσουμε στους Μάστερς και Τζόνσον την κατηγορία
ότι παρέλειψαν τελείως τους συναισθηματικούς παράγοντες, επειδή
παρ' όλο που δεν τους συμπεριέλαβαν στους υπολογισμούς τους,
τουλάχιστον τους αναφέρουν. Σε κάποιο σημείο λένε : “Προφανώς η
ενεργητική συνουσία αναπτύσσει ψυχογενή καθώς και φυσιολογικά
πρότυπα αντιδράσεων, τα οποία συμβάλλουν στην έμμεση ή
δευτερογενή κλειτοριδική διέγερση. Από εκεί και πέρα είναι
δουλειά της νευροφυσιολογίας και της ψυχολογίας, με πιο
εκλεπτυσμένες μεθόδους έρευνας να προσδιορίσουν τις ξεχωριστές
ατομικές σφαίρες επιρροών πάνω σε αυτές τις πολλαπλές
αντιδράσεις που δημιουργούν έτσι την ολοκληρωμένη εικόνα της
έμμεσης διέγερσης του οργάνου που δέχεται το ερέθισμα κατά τη
συνουσία”.
Εδώ, με τους
πολλαπλούς παράγοντες, βλέπει κανείς ξανά το μηχανικό τεμαχισμό
της σκέψης, όταν έχει χαθεί η κοινή λειτουργική αρχή.
Βλέποντας το θέμα
διαχρονικά, οι Μάστερς και Τζόνσον έχουν προσθέσει πολλές
ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες στις γνώσεις μας για τη σεξουαλική
φυσιολογία, αλλά απέτυχαν να προσδιορίσουν τι πραγματικά είναι o
οργασμός. Δεν έχουν απαντήσει σε ερωτήσεις όπως : “Πώς είναι
δυνατό κανείς να νιώθει διέγερση στα γεννητικά του όργανα με ένα
απλό κοίταγμα ή μια φαντασίωση, πολύ δε περισσότερο μέσω του
ερεθισμού των χειλέων και των θηλών;”. Μέχρι να συλλάβουν τη
λειτουργική ταυτότητα και αντίθεση της αντικειμενικής ροής της
ενέργειας με την υποκειμενική συγκίνηση, θα συνεχίζουν να
ψάχνουν για μηχανικά “μονοπάτια” και να μειώνουν την οργασμική
εμπειρία σε ένα κοινό παρονομαστή των τόσων συστολών, σε αριθμό
διαστημάτων. Έτσι η υποκειμενική και η ενεργειακή
πλευρά έχουν
χαθεί.
Στην προσπάθειά
τους να διευκρινίσουν τη λύση του γυναικείου οργασμού, απέτυχαν
επίσης να λάβουν υπόψη τους τη συγκινησιακή ικανότητα και
ωριμότητα του ατόμου πάνω στο οποίο γίνεται το πείραμα. Μια
θωρακισμένη γυναίκα δεν μπορεί να πετύχει τέλεια ενεργειακή
φωταύγεια, διέγερση και εκφόρτιση. Ακόμη κι ένα υγιές άτομο δεν
μπορεί να το κατορθώσει αυτό όταν βρίσκεται με αταίριαστο
σύντροφο.
Τέλος, απέτυχαν να
υπολογίσουν τις κλινικά παρατηρημένες αλλαγές της οργασμικής
ικανότητας που ακολουθούν κανονικά τη διάλυση της θωράκισης και
την αναδόμηση του χαρακτήρα. Δεν μπορούν να διαχωρίσουν την
τοπική ενεργειακή εκφόρτιση (την οποία θεωρούν “οργασμό”) από
τους ολοκληρωτικούς σπασμούς ενός αυτορρυθμιζόμενου ενεργειακού
συστήματος. Μέχρις ότου γίνει αυτό, τέτοιου είδους έρευνες είναι
καταδικασμένες να γενικεύουν και να διαιωνίζουν τη σύγχυση και
τις διαστρεβλώσεις της μηχανιστικής προσέγγισης.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
* Καθηγητής
ψυχιατρικής στο Κολέγιο Οστεοπαθολογικής Ιατρικής της
Φιλαδέλφειας. Διπλωματούχος ψυχίατρος του Αμερικανικού Κολεγίου
Νευροψυχιατρικήs. Οργονομιστής Ιατρός.
** Ο Ελσγουορθ
Μπέικερ ήταν γιατρός οργονομιστής και πρόεδρος του Αμερικανικού
Κολεγίου της Οργονομίας.
*** Το άρθρο του
Μόρτον Χέρσκοβιτς δημοσιεύθηκε το 1969.
**** Κλειτοριδικός
οργασμός είναι η έκφραση της σεξουαλικότητας που ανταποκρίνεται
στο φαλλικό στάδιο ανάπτυξης της λίμπιντο. Αυτό το στάδιο είναι
στην πραγματικότητα η έκφραση πρώιμης, μη διαφοροποιημένης φάσης
της γενετησιότητας. Η εμφάνιση του κολπικού οργασμού συνδέεται
με την πλήρη γενετησιότητα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
-
Masters, W.
Η.
and Johnsοn,
V. Ε.:
Human Sexual Response, Boston : Little Brown & Co., 1966.
-
Reich, W. : The
Function of the Orgasm. New York :
Οrgone
Institute Press. 1948.
-
Moore,
Β.
Ε.:
"Frigidity in Women", J. Amer.
Psychoanalytic Assoc. 9: 571-584, 1961.
-
"Playboy
Interview - Masters and Johnson",
Ρlayboy
, May, 1968.
-
Salzman, Fogel,
Wenner, Granatir, and Eckhardt : "Roundtable: Female Orgasm",
Medical Aspects of Human Sexuality 2,
Νο.
1, April, 1968.
|
