Το σχολείο ενίοτε, στοχεύοντας στη γνώση ως ποσότητα, αποκλείοντας την κριτική στάση και εξορίζοντας τη φαντασία, εμποδίζει την εκδήλωση της αποκλίνουσας στάσης των παιδιών. Στη γλωσσική διδασκαλία δίδεται έμφαση στην άσκηση και όχι στη χρήση της γλώσσας. Ο επιδιωκόμενος στόχος είναι η απόκτηση γνώσεων γύρω από τη γλώσσα και όχι η επικοινωνία και η έκφραση, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην απόλαυση της συγγραφής. (Γρόσδος και Ντάγιου, 2003).
Το παιδί δημιουργεί έναν αυστηρό αναγνώστη των κειμένων του (ο δάσκαλός/ά του υποδύεται πετυχημένα αυτόν τον ρόλο), που δημιουργεί χαμηλή συγγραφική αυτοεκτίμηση και οδηγεί σε συγγραφική σιωπή. Το παιδί μαθαίνει πολύ νωρίς να γράφει ?σωστά? και όχι να γράφει αυτό που νιώθει. Έτσι, ακόμα κι όταν γράφει κείμενα τα οποία απευθύνονται προς τον εαυτό του, όπως ποιήματα, δημιουργεί έναν φανταστικό αναγνώστη, τον οποίο, όσο καλοπροαίρετο κι αν τον θεωρεί, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να εντοπίσει τα λάθη του, να σχολιάσει τα γραπτά του με ακραίους αρνητικούς χαρακτηρισμούς και να απαξιώσει την προσπάθειά του. Ο κίνδυνος της γελοιοποίησης δημιουργεί έναν αυτο-λογοκριτικό μηχανισμό, και αν ο υπαρκτός ή ο υποτιθέμενος αναγνώστης θεωρηθεί απειλή, είναι πιθανό το παιδί να νιώσει τρόμο και να εξαναγκαστεί σε ?συγγραφική σιωπή?. Ο τρόμος μπροστά στο λευκό χαρτί μεγεθύνεται όταν ο αναγνώστης είναι εξεταστής ή βαθμολογητής. Το παιδί δεν γράφει αυτό που επιθυμεί, αλλά αυτό που υποθέτει (μαντεύει) ότι ο δάσκαλός/α του θα ήθελε.
Η δημιουργική γραφή είναι η τέχνη να βρίσκει, να ?κατεβάζει?, να γεννά κάποιος ιδέες (Timbal?Duclaux, 1996) και να τις οργανώνει.