Αμαλιάδα 31/03/2005
Προς: Τον Σύλλογο Μουσικοφίλων Κωνσταντινουπόλεως
Αγαπητέ κ. Πρόεδρε και φίλοι Ιεροψάλτες,
Αφού ευχαριστήσω για μια ακόμα φορά τη σελίδα σας για την ευγενική φιλοξενία
των επιστολών μου και σας συγχαρώ για την πολύτιμη αυτή προσπάθεια που
καταβάλετε όλον αυτόν τον καιρό, θα ήθελα με αγάπη πολύ, σεβασμό και εκτίμηση
προς τους συναδέλφους Ιεροψάλτες και κάθε άλλο καλοπροαίρετο εραστή της
Μουσικής μας, να εκφράσω κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς μου, παίρνοντας
αφορμή από την τελευταία επιστολή του κ. Ζαρακοβίτη.
1. Δεν είμαι «σεβάσμιος δάσκαλος» όπως με χαρακτηρίζει ο κ. Ζαρακοβίτης. Είμαι
όπως προείπα μόνο 32 ετών. Σεβαστός, ίσως ναι. Σεβάσμιος όμως, νομίζω είναι λίγο
νωρίς να με χαρακτηρίσει κάποιος. Αν τώρα εμπνέω σε κάποιους τόσον πολύ σεβασμό
και δέος, τους ευχαριστώ πολύ γι΄ αυτό και τους το ανταποδίδω. Εγώ θα έλεγα ότι
είμαι ένας νέος σχετικά άνθρωπος, ο οποίος προσπαθώ να γνωρίσω την επιστήμη της
Βυζαντινής μας Μουσικής, όπως αυτή έφτασε σε εμάς, μέσω πολλών αιώνων και πολλών
δασκάλων και να καταλάβω κατά το δυνατόν καλύτερα τί ακριβώς ψάλλω και γιατί το
ψάλλω έτσι και όχι αλλιώς.
2. Αναφέρεται ο κ. Ζαρακοβίτης στην «τεχνοτροπία» ή κατ΄ άλλους σύστημα Καρά
κ.λ.π. Πρέπει επιτέλους όλοι να κατανοήσουμε ότι ούτε για τεχνοτροπία πρόκειται,
ούτε για σύστημα. Είναι απλά και μόνο μια μέθοδος διδασκαλίας. Δεν μπορώ να
καταλάβω γιατί τόσος ντόρος για κάτι με το οποίο, όποιος θέλει καλείται να
ασχοληθεί και να μελετήσει. Οι άλλοι ας το αγνοήσουν και ας μη ασχοληθούν με
αυτό. Δεν τους το επέβαλε κανείς κατά πρώτον και έπειτα αν δεν είναι σύμφωνο με
την παράδοση και τη γραμμή της επίσημης Εκκλησίας, είναι βέβαιο ότι δεν θα
ευδοκιμήσει. Έπειτα, εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί να εμμένουμε τόσο πολύ στην
άρνηση και την απόρριψη αυτονόητων μουσικών θεμάτων, μόνο και μόνο επειδή το
αναφέρει και ο Σ. Καράς. Έχουμε δε φτάσει εσχάτως στο σημείο να απορρίπτουμε
συλλήβδην και τον Χρύσανθο αλλά και την Μουσική Πατριαρχική Επιτροπή του
1881-83, που έως τώρα είχαμε ως ευαγγέλιο και κανόνα στη Βυζαντινή μας Μουσική,
μόνο και μόνο επειδή στα συγγράμματά τους πρώτοι αυτοί μας αναφέρουν όλα αυτά,
που ο Καράς πολύ αργότερα συστηματοποίησε και κωδικοποίησε. Επαναλαμβάνω για μια
ακόμα φορά. Εγώ στους διαλόγους μου πουθενά δεν χρησιμοποιώ τον Σ. Καρά ως πηγή
ή ως αποδεικτικό στοιχείο, αλλά πάντα πειθαρχώντας στην απόφαση της Σεπτής
Ιεραρχίας της Αγιοτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, βασίζομαι μόνο στα συγγράμματα
των Χρυσάνθου, Χουρμούζιου και της Πατριαρχικής Μουσικής Επιτροπής του 1881-83,
όπως ο κάθε ένας μπορεί να διαπιστώσει και στο βιβλίο μου.
3. Όσο για την επιστολή του κ. Ζαρακοβίτη, τον διαβεβαιώνω ότι δεν έπεσαν τα
χέρια μου επί της επιστολής του (όπως λέει), αλλά μου διαβιβάστηκε από επίσημο
φορέα της Εκκλησίας μας προς ενημέρωση, λόγο της ενασχολήσεως μου τελευταία με
το θέμα. Δεν μπορώ δε να καταλάβω γιατί ενοχλήθηκε γι΄ αυτό; Μήπως δεν
επιθυμούσε την δημοσιοποίησή της; Αν ναι, γιατί; Δεν έχει το σθένος να
υπερασπίζεται τις απόψεις του, για τη μουσική που αγαπά, δημοσίως; Ή μήπως οι
πλειοψηφία των Ιεραρχών μας αγαπά περισσότερο και είναι και καλύτερος γνώστης
αυτής της μουσικής από τους συναδέλφους Ιεροψάλτες; Μάλλον, κατ' εμένα, είναι
θέμα εντυπώσεων, και τίποτε άλλο. Γεγονός είναι πάντως ότι δεν υπάρχουν παντού
γύρω μας σκοτεινές δυνάμεις, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν, οι οποίες έχουν
ως μοναδικό σκοπό της ζωής τους να βλάψουν και να αλλοτριώσουν τη Μουσική μας,
παρά μόνον άνθρωποί, που ανήκουν και αυτοί στο σώμα της Εκκλησίας μας, οι οποίοι
αγαπούν τη Μουσική αυτή, όσο κι εμείς και που ενδιαφέρονται για την καλλιέργεια
και την πρόοδο της. Ας μην εξάγουμε τόσο εύκολα συμπεράσματα λοιπόν και ας μην
αφήνουμε τοιούτου είδους πονηρά υπονοούμενα στο εξής.
4. Μας λέγει ο αγαπητός συνάδελφος ότι, ενώ ο πρώην Μητροπολίτης Πατρών κ.κ.
Νικόδημος στην αναφορά του προς την Σεπτή Ιεραρχία, είπε όσα πίστευε ως σωστά,
εντούτοις η Ι. Σύνοδος στην τοποθέτησή της για το θέμα, δεν φαίνεται να
ενστερνίζεται απόλυτα τις απόψεις του Σεπτού σε όλους μας Ιεράρχου. Απεναντίας
όμως και πολύ σοφά, μας παρακαλεί όλους, άνευ εξαιρέσεων, να πειθαρχούμε και να
εναρμονιζόμαστε πλήρως με όσα ο Μητροπολίτης Χρύσανθος και η Μουσική Πατριαρχική
Επιτροπή του 1881-83 μας παρέδωσαν στα συγγράμματα τους και οι δάσκαλοί μας
διέσωσαν έως της σήμερον. Αν κάποιοι τώρα δεν έχουν, είτε την διάθεση, είτε τη
δυνατότητα, είτε το κουράγιο να διαβάσουν και πολύ περισσότερο να καταλάβουν τί
στην ευχή αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να μας πουν στα συγγράμματα τους, είναι
αναφαίρετο δικαίωμά τους. Μην κατακρίνουν όμως τόσο αβίαστα όσους θέλουν και
μπορούν να ασχοληθούν με θεωρητικά θέματα, γιατί επαναλαμβάνω εκτίθενται.
5.Αναφορικά δε με τον πρώην Μητροπολίτη Πατρών κ.κ. Νικόδημο, το καύχημα της
Ιεραρχίας για όλους τους ψάλτες και τους Μουσικούς, τον οποίον όλοι θαυμάζουμε
και του οποίου όλοι είμαστε ευγνώμονες για το έργο και την προσφορά του, θα
θυμίσω τα εξής για να έχουμε όλοι μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα των πραγμάτων. Δεν
πρέπει να απομονώσουμε μόνο από τον Άγιο πρώην Πατρών την αναφορά του αυτή προς
τη Σεπτή Ιεραρχία, που φυσικά και αυτή έχει την αξία της, αλλά να έχουμε κατά
νου και άλλα τρία κυρίως γεγονότα της εν γένει στάσεως του Ιεράρχου επί του
θέματος. Λίγα μόλις χρόνια πριν γράψει αυτή την αναφορά ο γηραιός πρώην
Επίσκοπος της Αποστολικής Εκκλησίας των Πατρών: 1)Είχε προσκαλέσει και έψαλε
στην Πάτρα στα τέλη του 1996 μαθήματα του ιδίου του Ιεράρχου, την Ελληνική
Βυζαντινή Χορωδία με διευθυντή τον κ. Λ. Αγγελόπουλο, 2) Ο ίδιος ο Ιεράρχης
τίμησε τον κ. Αγγελόπουλο με την ανώτατη τιμητική διάκριση της Εκκλησίας των
Πατρών, το Σταυρό του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου σε δημόσια τελετή στην Πάτρα και
3) Κάλεσε πάλι την Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία, υπό τη διεύθυνση του κ. Λ.
Αγγελόπουλου και έψαλε την πανήγυρη του Αγίου Ανδρέου, που όπως όλοι μας καλά
γνωρίζουμε, είναι το σημαντικότερο εκκλησιαστικό γεγονός της Ι. Μητροπόλεως
Πατρών. Αυτά τα λίγα για να μην απομονώνουμε γεγονότα και δημιουργούμε
λανθασμένες εντυπώσεις για την στάση επί του θέματος αυτού, του φωτισμένου και
πλουσιοπάροχα προικισμένου από το Θεό πρώην Μητροπολίτη Πατρών.
6.Ο ισχυρισμός του συναδέλφου, ότι τα λεγόμενα του Αγίου πρώην Πατρών
«παρελήφθησαν . σεπτή εντολή ανωτέρων» δεν ξέρω αν έχει βάση ή αν είναι αποκύημα
σκέψεων πονηρών; Αν όμως υπάρχουν στοιχεία περί αυτού, καλό θα ήταν να
περιέλθουν στη γνώση όλων μας, αλλιώς δεν θα γίνουν πιστευτά από κανέναν. Ο
καθένας μας έχει ονοματεπώνυμο, και καλό είναι όταν ξέρει κάτι, το οποίο
υπονομεύει την τέχνη, την οποία αυτός διατείνεται ότι τόσο πολύ αγαπά, να μπορεί
και να την υπερασπίζεται με πάθος και αξιοπρέπεια, αν όχι κινδυνεύει να πέσει
στο επίπεδο των κουτσομπολιών της γειτονιάς.
7.Δικαίωμα αναφαίρετο έχει ο κάθε ένας εκ των συναδέλφων, να ισχυρίζεται ότι οι
απόψεις του εκπροσωπούν την ΠΑΡΑΔΟΣΗ , όπως και ο κ. Ζαρακοβίτης. Δεν φτάνει
όμως να το πιστεύει ο ίδιος, αλλά πρέπει να μας το τεκμηριώνει και κάθε φορά,
από την παράδοση. Είπαμε και άλλη φορά ότι παράδοση δεν είναι οι προσωπικές ή οι
υποκειμενικές γνώσεις και απόψεις του καθενός μας για τη Βυζαντινή Μουσική, αλλά
ό,τι έως σήμερα έχει διασωθεί ως τέχνη και επιστημονική απόδειξη. Δηλαδή ό,τι
έχουμε και μπορούμε να μελετήσουμε, είτε ως φωνητική παράδοση, είτε ως γραπτή
πηγή. Δεν είναι επαναλαμβάνω ΠΑΡΑΔΟΣΗ μόνο ο Στανίτσας ή μόνο ο δάσκαλός του
καθενός από εμάς. Αυτοί είναι μέρος της παράδοσης. Κι εμείς τον αγαπήσαμε και
τον αγαπάμε το Στανίτσα, αφού κατά πολλούς είχε και την καταγωγή του από την
Ηλεία, δεν τον θεοποιήσαμε όμως, όπως δεν πρόκειται να το κάνουμε για κανέναν
άνθρωπο, δάσκαλό μας ή όχι. Όσοι «θεοποιούν» ανθρώπους, προσπαθώντας να καλύψουν
κενά και ανασφάλειες τους, ας προσπαθήσουν να απαλλαγούν από αυτό, γιατί και
τιμητικό για αυτούς δεν είναι, αλλά ούτε και θεάρεστο.
8. Ο αγαπητός (και επιμένω) συνάδελφος κ. Ζαρακοβίτης, λίγο μετά, αμφισβητεί
κατά πως λέει ή αδιαφορεί για το σεβασμό μου προς το πρόσωπο του, αλλά δεν ξέρω
γιατί. Τον διαβεβαιώνω λοιπόν άπαξ, ότι εγώ έχω ως αρχή στη ζωή μου να σέβομαι
και να τιμώ όλους τους ανθρώπους, πρώτον ως εικόνες του Θεού του αοράτου και
δεύτερον ως αυτοτελείς προσωπικότητες. Οι διαφωνίες που έχουμε και που τυχόν θα
συνεχίσουμε να έχουμε, δεν πρέπει να επηρεάζουν τις προσωπικές σχέσεις μας ή τον
σεβασμό μας απέναντι στα πρόσωπα. Δεν είναι προσωπική η διαφωνία μας και δεν
πρέπει να την βλέπουμε έτσι αγαπητοί συνάδελφοι. Είναι και πρέπει να παραμείνει,
επί μουσικών θεμάτων και σκοπό πρέπει να έχει την προαγωγή της επιστήμης και
τέχνης της Μουσικής μας. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας, απλά και
μόνο κάνουμε λόγο, εποικοδομητικό για κάτι που τόσο πολύ αγαπάμε, όπως έκαναν
και παλαιότερα οι συνάδελφοι μας μέσω της «Φόρμιγγας» στην Κωνσταντινούπολη. Αν
έτσι μπορούμε να δούμε όλοι το θέμα, εγώ είμαι στη διάθεση του κάθε
καλοπροαίρετου συναδέλφου να ανταλλάσσουμε μέσω της σελίδας αυτής τις απόψεις
και τις θέσεις μας επί θεμάτων Μουσικών και μόνο, δίχως εμπάθειες, ανταγωνισμούς
και προσβολές. Με την αξιοπρέπεια και το διάλογο, όλοι γινόμαστε καλύτεροι.
9. Αναφέρεται στην επιστολή του κυρίου συναδέλφου, ότι ο Καράς «συμπεριφέρθηκε
σαν παντογνώστης» και, ίσως έχει δίκαιο. Προσωπικά δεν είχα την τιμή να τον
γνωρίσω εν ζωή. Συμμετείχα μόνο στην εξόδιο ακολουθία του. Τον τιμώ όμως και τον
σέβομαι ως επιστήμονα και ερευνητή. Αν τώρα εν ζωή είχε και κάποιες ιδιομορφίες
ως άνθρωπος, δεν νομίζω ότι εμείς πρέπει να μένουμε σε αυτά. Καλό είναι να
κρίνουμε κάποιον επιστήμονα από το έργο του και την προσφορά του και όχι από το
χαρακτήρα του. Αλλά ας μας πει ο κάθε συνάδελφος, ποιος από τους μεγάλους μας
δασκάλους στην τέχνη αυτή, δεν είχε και δεν έχει ανάλογη συμπεριφορά. Εγώ εκτός
ελαχίστων περιπτώσεων, όπως του καρδιακού φίλου και κατά πνεύμα πατέρα μου,
Άρχοντος Μουσικοδιδασκάλου κ. Αβραάμ Ευθυμιάδη, δεν έχω γνωρίσει και πολλούς
ταπεινούς και κυρίως ανιδιοτελείς εργάτες του αναλογίου. Όλοι είμαστε «ξερόλες»
με πρώτον και καλύτερο εμένα. Άρα ας αφήσουμε τον μακαριστό Σ. Καρά να
αναπαύεται, όπου τον έταξε ο Κύριος και εμείς ας μην τον κατηγορούμε και μετά
θάνατον, αλλά ας προσευχόμαστε για την ανάπαυση της ψυχής και αυτού του μεγάλου
δασκάλου.
10. Αμέσως μετά γίνεται πάλι λόγος για την «παλαιά γραφή». Ο κ. Ζαρακοβίτης
επιμένει να ισχυρίζεται, ότι αυτήν δεν μπορούμε να την διαβάσουμε. Απατάται όμως
του επαναλαμβάνω «πλάνην οικτρά», αφού πολλά χρόνια τώρα, όχι ένας και δύο
άνθρωποι, αλλά πλειάδα επιστημόνων ασχολούνται και μελετούν αυτούς τους τρόπους
Μουσικής γραφής που κάποτε στο διάβα των αιώνων άλλαξαν μορφή, είτε γενόμενοι
πιο αναλυτικοί, είτε δεχόμενοι συρρίκνωση των χαρακτήρων και των θέσεων. Ο κ.
Στάθης δεν είναι δυνατόν να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο, όπως διατείνεται ο κ.
Ζαρακοβίτης, ότι δηλαδή δεν μπορούμε σήμερα να διαβάσουμε προγενέστερους τρόπους
μουσικών γραφών, αφού ο ίδιος μας έχει γράψει έως και βιβλίο γι΄ αυτό, με τίτλο
«Η ΕΞΗΓΗΣΙΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΣΗΜΕΙΟΓΡΑΦΙΑΣ» έκδοση του Ιδρύματος Βυζαντινής
Μουσικολογίας, Αθήνα 1978, αλλά και πάμπολλες μελέτες επί του θέματος. Προτρέπω
να ενημερωθεί καλύτερα ο αγαπητός συνάδελφος.
11. Μας λέγει ο κ. Ζαρακοβίτης παρακάτω «Το τι λέγει ο Χρύσανθος το γνωρίζουμε.
(Αν κι εγώ πολύ αμφιβάλλω γι' αυτό) Φέξε μου και γλίστρησα δηλαδή». Δεν μπορώ να
καταλάβω εδώ το πνεύμα των λόγων του. Δεν παραδέχεται το Χρύσανθο μήπως ή ο
Χρύσανθος είναι δεν ξέρει τι γράφει; Αιώνες τώρα πάντως, όσοι ακολούθησαν τα
λεγόμενα του Χρυσάνθου, και δεν παρέκκλιναν από την παράδοση, για την οποία
τόσος λόγος γίνεται, και άριστη και σαφή γνώση αυτής τέχνης και επιστήμης της
μουσικής μας είχαν και έχουν. Ο κ. Ζαρακοβίτης είναι ο πρώτος εκ των συναδέλφων,
που αφ' ενός αμφισβητεί ευθέως το Χρύσανθο, χωρίς να μας προτείνει κάτι άλλο
αντ΄ αυτού και, αφ ετέρου ίσως και ο μοναδικός που φαίνεται να μην έχει διάθεση
να υπακούσει στην απόφαση της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία τον
Χρύσανθο μας προτείνει ως ευαγγέλιο.
12.Συνεχίζοντας την επιστολή του συναδέλφου, διαβάζουμε ότι «αν η ψαλτική είναι
επιστήμη, τότε επιστήμη είναι και η τσαγκαρική». Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει
ο συνάδελφος, γιατί δυστυχώς δεν έχει κατανοήσει, ότι άλλο πράγμα η από στήθους
εκτέλεση κάποιων ψαλμών και άλλο η Μουσική ως Μουσική. Δεν είναι και τόσο
δύσκολο να καταλάβει κάποιος νοήμων άνθρωπος αυτό το διαχωρισμό. Όλοι στην
Ελλάδα μιλάμε την Ελληνική γλώσσα. Δεν είμαστε όμως και όλοι γλωσσολόγοι και
φιλόλογοι. Ούτε και πρέπει να κατηγορούμε αυτούς, ως τσαρλατάνους, επειδή εμείς
δεν αξιωθήκαμε να ασχοληθούμε με αυτές τις επιστήμες. Προς Θεού δηλαδή.
13. Καταλήγοντας ο κ. Ζαρακοβίτης την επιστολή του, λέγει και τα εξής λυπηρά
και αποκαρδιωτικά για όλους μας πιστεύω. «Το βιβλίον του διδασκάλου (το δικό μου
δηλαδή) αν κάνει για προσάναμμα αγοράζω μέχρι 300 αντίτυπα για να ανάβω το
χειμώνα το τζάκι». Αυτήν του τη φράση δεν θα ήθελα να τη σχολιάσω καθόλου, αφού
πιστεύω ότι την έγραψε εν θερμώ και όχι κάτω από νηφάλια σκέψη. Αν όμως είχε την
επίγνωση των γραφομμένων του, θα είχα να του πώ τα εξής: α) Η εποχή του μεσαίωνα
και του σκοταδισμού έχει περάσει παγκοσμίως αναπιστρεπτί. Κανένας πλέον δεν έχει
το δικαίωμα να καίει την πνευματική ιδιοκτησία του άλλου. Ό,τι και αν λέει αυτή.
Μπορεί απλώς και μόνο να την κριτικάρει, να την αγνοεί ή και να την κατακρίνει.
β) Το βιβλίο μου, όπως και κάθε βιβλίο, μπορεί ο καθένας να το χρησιμοποιήσει
ανάλογα με την παιδεία, την οποία έλαβε από το σπίτι και τους δασκάλους του και,
η οποία τον χαρακτηρίζει στην εν γένει κοινωνική του ζωή και συμπεριφορά. Σε
άλλους μπορεί ένα βιβλίο να ανοίξει τα μάτια και τους ορίζοντες στην γνώση και
σε άλλους μπορεί απλώς και μόνο να ζεστάνει τα χέρια. γ) Είπα και στην άλλη μου
επιστολή, ότι το βιβλίο μου είναι απλώς και μόνο μια καλή αποδελτίωση των
θεωρητικών συγγραμμάτων των Χρυσάνθου, Χουρμουζίου και της Μουσικής Πατριαρχικής
Επιτροπής του 1881-83 και τίποτε περισσότερο ή λιγότερο. Δεν περιέχει δικές μου
υποκειμενικές απόψεις και θέσεις, αλλά μόνο των διδασκάλων που προανέφερα. Αν
τώρα ο κ. Ζαρακοβίτης θεωρεί ότι τα θεωρητικά των Χρυσάνθου και Χουρμουζίου,
καθώς και το πόρισμα της Πατριαρχικής Επιτροπής του 1881-83 είναι για το τζάκι
του, τότε την κρίση την αφήνω για τους συναδέλφους. Εγώ σιωπώ. Θυμίζω και πάλι
όμως, ότι η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, αυτά τα συγγράμματα μας
υπαγόρευσε να ακολουθούμε και να συμβουλευόμαστε και δ) Την εργασία μου αυτή,
την οποία εξέδωσε η Ιερά Μητρόπολη Ηλείας, πολύ πριν δει το φως της
δημοσιότητας, την μελέτησε ο Άρχοντας Μουσικοδιδάσκαλος και μέγιστος των
θεωρητικών του αιώνα μας κ. Α. Ευθυμιάδης και με συνεχάρη για αυτήν, λέγοντας
μου μάλιστα, όταν τον ρώτησα αν κάτι πρέπει να διορθώσω σε αυτήν, ότι «τί να
διορθώσει βρε συ κανείς στο Χρύσανθο και την Επιτροπή; Αυτά είναι ευαγγέλιο».
14. Ευχαριστώ τον κ. Ζαρακοβίτη για τα καλά του λόγια και την αναγνώριση έστω
και μέσω αυτής της αλληλογραφίας, της Ιερατικής μου κλήσεως, (λέει επί λέξη για
μένα ότι «Είμαι ό,τι πρέπει για παπάς»). Θα ήταν χαρά και τιμή για μένα να είναι
δίπλα μου και να προσεύχεται μαζί με άλλους συναδέλφους κατά την πολυπόθητη
παιδιόθεν ώρα της χειροτονίας μου. Εύχομαι να μην ξεχνά φυσικά ο γράφων ότι ο
λόγος (όχι τα έργα) και οι Ιεροπραξίες των ιερέων μας είναι σωτήρια για εμάς και
μας οδηγούν στην πραγματική αλήθεια που είναι ο Θεός. Με αυτό το σκεπτικό, τον
ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας και για την αναγνώριση της αλήθειας των γραφομμένων
μου.
Κλίνοντας αγαπητέ μου κ. Πρόεδρε αφού σας ευχαριστήσω και πάλι για την
φιλοξενία, θα ήθελα κατά πρώτον να απευθυνθώ σε εσάς και να σας παρακαλέσω να
κρατάτε το επίπεδο της αλληλογραφίας μεταξύ των συναδέλφων σε ένα επίπεδο
αξιοπρέπειας και αλληλοσεβασμού, αφού εσείς και μόνο έχετε αυτό το δικαίωμα και
αυτήν τη δυνατότητα. Τουλάχιστον ο κάθε ένας γράφων να έχει την ευαισθησία και
τον σεβασμό, να υπογράφει με το ονοματεπώνυμο του, και όχι με το χαϊδευτικό της
γυναίκας ή των φίλων του ή οτιδήποτε άλλο. Αν οι ίδιοι δεν βλέπετε κ. Πρόεδρε
ότι μπορούν να το κάνουν, πιστεύω ότι η ευθύνη βαραίνει εσάς από εδώ και πέρα.
Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε και πιστεύω ότι έχουμε στην ηλικία μας μάθει
τουλάχιστον τον σεβασμό στη διαφορετικότητα των απόψεων των άλλων. Είστε
υπεύθυνος για το επίπεδο στο οποίο θα κρατηθεί αυτή η πολύ όμορφη έως τούδε
σελίδα σας. Δεύτερον απευθύνω ανοικτή πρόσκληση- πρόταση σε όποιον από τους
συναδέλφους θέλει και επιθυμεί τον διάλογο επί μουσικών και μόνο θεμάτων, να
γράψει εδώ, και να έχουμε μιαν εποικοδομητική και καρποφόρο αλληλογραφία. Αυτό,
όλους μας θα έχει να προάγει και όλους να μας κάνει καλύτερους. Για να μην
μπλέκουμε δε πολύ, θα παρακαλούσα α) να τεκμηριώνει ο καθένας τις απόψεις του
βάση θεωρητικών συγγραμμάτων που έχουν εκδοθεί δια του τύπου και όχι σημειώσεων
που τυχών έχει από το δάσκαλό του και β) να θεωρούμε όλοι ως βάση αυτού του
διαλόγου τα συγγράμματα που μας υπέδειξε η Ιερά Σύνοδος στην περσινή εγκύκλιο
της.
Με τιμή,
σεβασμό και εκτίμηση
Γιώργος
Ανδρ. Σταθόπουλος