Το άγχος της μοναξιάς ...
Συναντάμε συχνά στο δρόμο ανθρώπους να τρέχουν μόνοι τους. Μοιάζει να είναι μια καλή ευκαιρία για σωματική άσκηση και πνευματική συγκέντρωση όμως είναι πιθανό το μοναχικό τρέξιμο να είναι περισσότερο κακό παρά ωφέλιμο
Πολλοί δρομείς ισχυρίζονται ότι το να τρέχουν μόνοι τους, τους δίνει την ευκαιρία να απολαμβάνουν την εξοχή και να εκτιμούν τις ομορφιές της φύσης ενώ παράλληλα εξασκούν το σώμα και το μυαλό τους.
Μια νέα έρευνα όμως που έγινε πάνω σε ποντίκια υποστηρίζει ότι το να τρέχει κανείς μόνος του ίσως να μην προσφέρει τα οφέλη που νομίζουμε και στην πραγματικότητα να μην είναι και τόσο καλό για τους δρομείς ιδίως όταν συνδυάζεται με γενικότερη κοινωνική απομόνωση.
Οι επιστήμονες που συμμετείχαν στην έρευνα αναφέρουν ότι στα ποντίκια που αναγκάζονται να ζουν και να τρέχουν μοναχικά παρατηρείται μικρότερη ανάπτυξη στα εγκεφαλικά τους κύτταρα σε σχέση με τα πειραματόζωα που έτρεχαν παρέα με άλλα.
Το πώς αυτό το εύρημα εφαρμόζεται στον άνθρωπο δεν είναι ακόμα πολύ σαφές.
Όμως η εν λόγω έρευνα δείχνει ότι "το κοινωνικό περιβάλλον παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στον καθορισμό του τρόπου που μια φυσική δραστηριότητα επηρεάζει τον εγκέφαλο και το σώμα μας," σχολιάζει ο Bruce S. McEwen, καθηγητής νευρο-ενδοκρινολογίας στο πανεπιστήμιο Rockefeller της Νέας Υόρκης.
Οι ερευνητές ασχολήθηκαν με τη συγκεκριμένη μελέτη με σκοπό να καταλάβουν πως μια κοπιαστική δραστηριότητα, όπως είναι το τρέξιμο, είναι ωφέλιμη για την υγεία του ατόμου.
"Οι ορμόνες που προκαλούν το stress, την πίεση και τον κόπο, αυξάνονται στους δρομείς αλλά, κάτω από ορισμένες συνθήκες, οι ορμόνες αυτές δεν επηρεάζουν αρνητικά τον εγκέφαλο," υπογραμμίζει η ψυχολόγος Elizabeth Gould μια από τους ερευνητές της μελέτης.
Η Gould και οι συνεργάτες της μελέτησαν τις επιδράσεις του stress πάνω σε ποντίκια όταν αυτά ζούσαν μόνα τους και όταν ζούσαν σε ομάδες. Κατά τη διάρκεια του πειράματος, τα πειραματόζωα έτρεχαν σε τροχούς είτε μόνα τους είτε μαζί με άλλα ποντίκια και οι επιστήμονες ερεύνησαν το πώς η άσκηση επηρέαζε τη δημιουργία νέων νευρώνων στον εγκέφαλο.
Στα ποντίκια που έτρεχαν σε ομάδες παρατηρήθηκε η δημιουργία περισσότερων νέων νευρώνων σε αντίθεση με τα ποντίκια που έτρεχαν μόνα τους. Επίσης, στην ομάδα των μοναχικών πειραματόζωων εντοπίστηκαν υψηλότερα επίπεδα μια ορμόνης που σχετίζεται με το stress, της λεγόμενης κορτικοστερόνης.
"Για τα περισσότερα είδη, η κοινωνική επαφή είναι πολύ φυσική," σχολιάζει η Gould. "Αυτό είναι απόλυτα λογικά για τα είδη που ευδοκιμούν μέσα από συλλογικές δραστηριότητες, όπως είναι το μοίρασμα τροφής και η ζωή σε κοπάδια. Η απομόνωση είναι μια μη φυσιολογική και μη επιθυμητή κατάσταση – κάθε ζώο, τόσο τα ποντίκια όσο και ο άνθρωπος, αν βρεθούν σε απομόνωση θα αναζήτησουν την κοινωνική συναναστροφή και αν τους δοθεί η ευκαιρία θα σταματήσουν να ζουν μοναχικά."
Με άλλα λόγια, τα ποντίκια του πειράματος που ήταν απομονωμένα, μπορεί να ένιωθαν περισσότερη πίεση και άγχος καθώς η μοναξιά τους δημιουργούσε έντονη επιθυμία να βρουν παρέα.
Προκύπτει από αυτό το εύρημα κάποιο συμπέρασμα για τους ανθρώπους που ζουν μόνοι τους; Σύμφωνα με την Gould, είναι πολύ δύσκολο να συμπεράνουμε κάτι για τους ανθρώπους.
Πρώτα απ'Α όλα, στα ποντίκια υπάρχει το κίνητρο του τροχού για να τρέξουν. Αν τους δοθεί ένας τροχός είναι δεδομένο ότι θα τρέξουν πάνω σε αυτόν χωρίς αποτυχία. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τους ανθρώπους – πολλοί από εμάς πολύ δύσκολα βρίσκουμε το κίνητρο για να ασκηθούμε.
Δεύτερον, τα ποντίκια που ήταν απομονωμένα δεν έρχονταν σε επαφή με άλλα ποντίκια. Αντίθετα οι άνθρωποι που ζουν μοναχικά, τις περισσότερες φορές έρχονται σε επαφή με άλλα άτομα, στη δουλειά, στο σούπερ μάρκετ ή και στο τηλέφωνο.
Παρά τη δυσκολία εξαγωγής συμπερασμάτων για τον άνθρωπο, η Gould υποστηρίζει ότι τα ευρήματα της έρευνας δίνουν σημαντικά στοιχεία για το πόσο ωφέλιμη για την υγεία είναι η κοινωνική επαφή και για το ότι αμβλύνει τα αρνητικά του stress.