Μία μύηση

( Αφιερωμένο στην Αλίκη Perlit)

 

 

 

Η νύχτα με βρίσκει να τακτοποιώ τους στόχους μου.

Η φθινοπωρινή νύχτα.

Ένα γαρύφαλλο φύτρωσε στην άμμο.

Οι οσμές από το καλοκαίρι που πέρασε έντονες…

Η φθινοπωρινή πανσέληνος οδηγεί τη σκέψη

στις ατραπούς κάποιου τότε.

Οι πτυχές του αγνώστου πάντα με μαγνητίζουν.

Ανηφορικά τα σκαλοπάτια μπροστά μου.

Κτυπώ τα σήμαντρα των αναζητήσεών μου.

Διαστέλλεται ο κύκλος γύρω μου.

Ποιος είναι άραγε ο ρυθμός μεταβολής της ακτίνας του;

Αισθάνομαι τις δονήσεις

σαν τότε…

Απειρίζω κάποια όρια.

Παγιδεύω το χρόνο.

Είναι γοητευτικές οι διαδρομές στις πηγές της γνώσης.

Αναζητώ τις ενδελέχειες των νόμων και τα κύτταρα

των σκέψεων.

Αισθάνομαι τη μύηση σαν τότε…

Τότε που πληρώναμε τα διόδια του άβατου.

Τότε που ερμηνεύαμε τους κώδικες των νευμάτων.

Αλίκη μήπως ξέχασες;

Γονατίζω

μπροστά στο γυάλινο βωμό.

Τα ρόδα στάζουν αίμα καταμεσής του είναι μου.

Αλύτρωτοι οι προβληματισμοί μου.

Τους υπογράφω με την ψυχή μου.

Πότε θα ανθίσουν τα άνηβα νυχτολούλουδα;