Παλιόπολη…

Κάθομαι στον τοίχο της αυλής του σπιτιού της…

Ενώ της ομολογώ τον έρωτά μου

με πάθος.

Κοιτάζω απέναντι.

Είμαι μπροστά σ΄ ένα

ανοιχτό παράθυρο στο Αιγαίο.

Στο βάθος διακρίνω ένα αβύθιστο ναυάγιο ονείρων.

Ανοιχτή πρόσκληση να πετάξεις στον ουρανό.

Ανοιχτή πρόσκληση να αγγίξεις το βαθυγάλαζο.

Δίπλα μου η λήκυθος με τη τέφρα των αναμνήσεων.

Ο άνεμος προκλητικός.

Νιώθω τους καημούς του αρχιπελάγους…

Τα πιο πολλά όνειρα είναι εξηγημένα.

Ας είναι μακριά από εμένα οι πολυσύχναστοι δρόμοι.

Θέλω να ακούω τη σιωπή.

Γιατί η σιωπή κομίζει τα ανερμήνευτα όνειρα.

Της υπενθυμίζω

Πως τα Μαθηματικά δεν είναι άποψη.

Πάντως διακρίνω την ομορφιά και την αρμονία τους

Και όχι μόνο.

……………………………..

Κι η δύση απέναντι είναι μαγική.

Δεν ξέρω αν προφητεύει τα μελλούμενα.

Νιώθω νάναι αιχμάλωτα απ΄ αυτήν

Τα δαχτυλικά αποτυπώματα της ψυχής μου.

Παλιόπολη….

Μου ανήκει και της ανήκω.

Αρραβώνας, με δαχτυλίδια καμωμένα από τις πρασινόπετρες

 του γκρεμισμένου κάστρου της.

‘Ενας αρραβώνας που δε θα διαλυθεί ποτέ.

Βραδιάζει.

Βλέπω το αστέρι που δραπέτευσε από το σκοτάδι.

Πρέπει να φύγω.

Η βάρκα με περιμένει στην προκυμαία της

ξεχασμένης πόλης.

Διακρίνω τα εξώκοσμα χτίσματα με τα

ανεκτίμητα ακροκέραμα κάποιων εποχών,

τα κρυμμένα μυστικά της γεωγραφίας του τόπου,

αλλά και τους γρίφους

απ’  το αυγουστιάτικο φεγγάρι.