Μια ανατολή...

 

 

Ξημερώνει.

Χιλιάδες χρόνια η ίδια, ολόιδια διαδρομή,

η ίδια αρχή,

το ίδιο χρώμα του ορίζοντα,

η ίδια μυρωδιά των φυτών στο λόφο.

Ατενίζω τις μαρμάρινες κολώνες του ιερού

της Ραμνούντας.

Διακρίνω το μαστίγωμα των ανέμων.

Είναι επικίνδυνοι οι δρόμοι τους.

Όμως οι κολώνες παραμένουν όρθιες.

Δείχνουν το δικό τους Θεό.

Μεθυσμένη η ανατολή,

έχει τις δικές της πράξεις,

το δικό της μεγαλείο.

Με εκστασιάζει το λουλούδι με το χρώμα του λωτού,

εκεί στην άκρη του γκρεμού.

Τώρα ανοίγει.

Το παιχνίδι της νύχτας τέλειωσε.

Του αρέσει η απόδραση από τις βραδινές ώρες.

Αρχίζει ο αγώνας της δικής του επιβίωσης.

Αγκαλιάζω το φως και τούτης της ανατολής.

Και αποχαιρετώ τα αστέρια.

Άλλη μια πορεία αποχωρισμού χαράζει.

Καλό τους ταξίδι.

Καλό μου ταξίδι.

 

Ποιήματα