Mουσική, η μητέρα του σύμπαντος

Η μουσική αποτελούσε πάντα το καλύτερο εποπτικό μέσο για όσους προβληματίζονται σχετικά με το σύμπαν, τονίζει ο Braian Green , καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, στο βιβλίο του «Το κομψό σύμπαν». Από την αρχαία «μουσική των σφαιρών» των Πυθαγορείων μέχρι την «αρμονία της φύσης», που έχουν καθοδηγήσει την έρευνα ανά τους αιώνες, η ανθρωπότητα έχει αναζητήσει το τραγούδι της φύσης στις ήσυχες περιπλανήσεις των ουρανίων σωμάτων και στις ασυγκράτητες εκρήξεις των υποατομικών σωματιδίων.

Σύμφωνα με τον Green, με την ανακάλυψη της θεωρίας των υπερχορδών, οι μουσικές μεταφορές αποκτούν μια εκπληκτικά απτή διάσταση, καθώς η θεωρία υποδεικνύει ότι ο μικρόκοσμος είναι γεμάτος μικροσκοπικές χορδές, των οποίων οι παλμικές παραλλαγές ενορχηστρώνουν την εξέλιξη του κόσμου. Ο άνεμος της αλλαγής, σύμφωνα με τη θεωρία των υπερχορδών, πνέει μέσα από ένα σύμπαν που μοιάζει με αιολική άρπα. Η θεωρία των υπερχορδών παρέχει μια νέα και ριζικά τροποποιημένη θεωρητική περιγραφή των υπομικροσκοπικών ιδιοτήτων του σύμπαντος, η οποία, όπως συνειδητοποίησαν σταδιακά οι φυσικοί, αλλάζει τη θεωρία της γενικής σχετικότητας του Αϊνστάιν με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει πλήρως συμβατή με τους νόμους της κβαντομηχανικής. Σύμφωνα με τη θεωρία των υπερχορδών, τα θεμελιώδη συστατικά του σύμπαντος δεν είναι σημειακά σωματίδια αλλά μικροσκοπικά, μονοδιάστατα νήματα, κάτι σαν απείρως λεπτά λαστιχάκια που ταλαντώνονται.

Μη σας ξεγελά όμως το όνομα: αντίθετα από μια συνηθισμένη χορδή, που αποτελείται η ίδια από μόρια και άτομα, οι χορδές της θεωρίας χορδών υποτίθεται ότι βρίσκονται βαθιά στη καρδιά της ύλης. Η θεωρία προτείνει ότι αυτές είναι τα υπομικροσκοπικά συστατικά που απαρτίζουν τα σωματίδια από τα οποία φτιάχνονται τα άτομα. Οι χορδές της θεωρίας των υπερχορδών είναι τόσο μικρές – κατά μέσο όρο έχουν μήκος όσο περίπου και το μήκος Plank- που φαίνονται σαν σημεία, ακόμη κι όταν τις εξετάζουμε με τον πιο ισχυρό εξοπλισμό.