Τι θα κάναμε χωρίς  τρομοκρατία; Πόσο καλοί θα ήμασταν  χωρίς τους «κακούς»; Αν δεν υπήρχαν  όλα αυτά τα μπλιμπλίκια και τα καλαμπαλίκια για να μπορούμε να μεταφράζουμε  τους φόβους μας αλλά ταυτόχρονα να κωδικοποιούμε με ξένους κανόνες τη ζωή μας. Δεν σκοπεύω να κάνω μια ανάλυση για την σύγχρονη τρομοκρατία που είναι και αυτή μολυσμένη με τις αυταπάτες, τις μεγάλες προσμονές και τις μικρές επαληθεύσεις της εποχής. Έχουμε τους τρομοκράτες που μας ταιριάζουν ίσως. Αλλά δεν μπαίνω στη λογική να υπογράψω τις λογικές της ασφάλειας που θέλουν τη «σύγχρονη τρομοκρατία» ως την απειλή για την ασφάλεια και τη Δημοκρατία. Δεν μπαίνω δηλαδή στη λογική πως οι λιγότερο ή περισσότερο ιδεολόγοι των ομάδων βίας, είναι πιο απειλητικοί για τη χώρα απ ό,τι οι επενδυτές του Χρηματιστηρίου ή οι τζογαδόροι των  σπρεντς.

Έχω να αναφέρω πολλά  ακόμη παραδείγματα που καθιστούν  άλλα φαινόμενα πιο επικίνδυνα απ την τρομοκρατία. Τα τροχαία σε ένα χρόνο ας πούμε, έχουν περισσότερους νεκρούς απ όσους η τρομοκρατία απ την μέρα εμφάνισής της. Δεν θυμάμαι όμως επιχείρηση για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των τροχαίων. Φαντάζομαι επίσης, πως στην Ελληνική Αστυνομία ή την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, δεν υπάρχει επιχείρηση παρακολουθήσεων και συστράτευση για να βρεθούν οι κομπιναδόροι που παίζουν το παιχνίδι της κερδοσκοπίας την ώρα που η χώρα αιωρείται πάνω από τον γκρεμό της οικονομικής κρίσης. Αν συλληφθεί κάποιος από τους χαρτογιακάδες που εκπαίδευσαν την χώρα στις μίζες της SIEMENS ή όποιας άλλης πολυεθνικής δεν θα μεταφερθούν με αλεξίσφαιρα και θωρακισμένα τζιπ.

Απεχθάνομαι τη βία  της τρομοκρατίας αλλά δεν καταλαβαίνω  γιατί το κράτος, της έχει τέτοια εκτίμηση. Υποψιάζομαι, ό,τι υποψιάζεται ο κάθε ενεργός πολίτης και ανησυχώ για την τρομολαγνία και την τρομοφοβία στην καθημερινή ζωή

Την ημέρα που  συνελήφθη ο Νίκος Μαζιώτης και  η ομάδα του, σε ένα γνωστό εστιατόριο της Αθήνας δειπνούσε κάποιος γνωστός επιχειρηματίας με την παρέα του. Η φρουρά του αποτελούμενη από 10 άτομα και 4 αυτοκίνητα είχε σταθμεύσει προκλητικά (αποτρεπτικά λέγεται στην επιχειρησιακή γλώσσα) έξω από το εστιατόριο. Στην πόρτα του μαγαζιού ένας μεγαλόσωμος κοντοκουρεμένος κύριος στεκόταν κοιτάζοντας όποιον έμπαινε. Στο χέρι του κρατούσε επί ώρες ένα παλτό. Αν το ακουστικό στο αυτί δεν παρέπεμπε σε μπόντιγκαρντ, κάλλιστα θα μπορούσες να τον περάσεις για τον υπεύθυνο του βεστιαρίου και να του παραδώσεις το παλτό σου. Η εικόνα ήταν τρομακτική όσο και γελοία. Αλλά έδινε ένα μονοσήμαντο μήνυμα. Κάποιοι (έστω και γελοίοι) από κάποιους (επικίνδυνους ακόμη και αν είναι γελοίοι) κινδυνεύουν.

Στο ίδιο μαγαζί  έχω συναντήσει πολλούς ακόμη  ανθρώπους με φρουρά. Ακόμη και τον πρωθυπουργό. Σχεδόν πάντα η συμπεριφορά και η διακριτικότητα των σωματοφυλάκων, δείχνει τον χαρακτήρα του φρουρούμενου. Η κουλτούρα του επώνυμου καθορίζει τη συμπεριφορά της φρουράς. Μερικές δεκάδες από αυτούς του τύπους δεν κινδυνεύουν από κανέναν. Ίσως από κάποιον που εξαπάτησαν από τις άνομες οικονομικές συναλλαγές τους ή κάποια ερωμένη έστω. Η αστυνομία όμως τους δίνει φρουρούς, όπλα, προστασία. Η Ελλάδα έχει γεμίσει από τέτοιους τύπους.

Από επιχειρηματίες που θα έπρεπε να είναι φυλακή αλλά απολαμβάνουν την προστασία της  ίδιας της αστυνομίας. Από δημοσιογράφους που δεν κινδυνεύουν από κανένα γιατί κανέναν ποτέ δεν αποκάλυψαν αλλά κυκλοφορούν με όπλα και μπράβους. Από πολιτικούς που έχουν φρουρούς για να κουβαλάνε τα ψώνια τους. Η χώρα με το πρόσχημα της τρομοκρατίας μιμείται τις αμερικάνικες ταινίες περιπέτειας. Και βρίσκονται πολλοί για να δουν τον εαυτό τους ως πρωταγωνιστή.

Το βασικό βεβαίως  είναι πώς χρησιμοποιούνται τα φαινόμενα  τρομοκρατίας για να απειληθούν δημοκρατικά  δικαιώματα. Αλλά αυτό είναι η πολιτική πλευρά του θέματος.  Εγώ αναφέρομαι απλώς στην χρήση των καραγκιόζηδων για να φαντάζει ένα κράτος σπουδαίο και οι ίδιοι σπουδαιότεροι. Και επειδή αυτοί είναι που καθορίζουν την κοινή γνώμη, είναι βέβαιο πως θα συμφωνήσουν πως η Ελλάδα κινδυνεύει, πρέπει να κινδυνεύει, περισσότερο από τους τρομοκράτες απ ό,τι απ τον εαυτό τους. Γι αυτό όταν τα κανάλια προσπαθούν να ερμηνεύσουν την λέξη «μπλιμπλίκια» στις συνομιλίες των τρομοκρατών, επιμένω να σκέφτομαι πως τελικά η λειτουργία αυτής της χώρας είναι ένα παιχνίδι,αμπεμπαμπλόμ ίσως με μερικούς καραγκιόζηδες...