Ο ιόνιος κλήρος της βενετικής περιόδου αποτελεί έναν κόσμο αντιθέσεων, όπου η κλήση στην υπηρεσία του θείου συνυπάρχει με το ατομικό συμφέρον, όπου το κανονικό και νόμιμο έχει να αντιπαλέψει τη διάχυτη ανομία, όπου η παχυλή αμάθεια αντιπαρατίθεται στην πολυδιάστατη και εκλεπτυσμένη μόρφωση, όπου οι αμόρφωτοι ιερείς των χωριών ή εκείνοι με τη στοιχειώδη μόλις μόρφωση συνυπάρχουν με τους καλά καταρτισμένους, αλλά και με αναστήματα πρώτου μεγέθους με εξαιρετική συμβολή στο κήρυγμα, τον θεολογικό στοχασμό και την επιστήμη.
