Τ’ απομεινάρια της συλλογικότητας, στεφάνι στο μνημείο της υποκρισίας ;

Περί δημοσίου ο λόγος. Δημοσίου συμφέροντος, δημοσίου καθήκοντος, περί παιδείας ιδιαίτερα, περί δημοσίου σχολείου δηλαδή.

Ένα σχολείο λειτουργεί με τα όργανά του και τη διοίκησή του. Έχει τις προϊστάμενες αρχές για να αναφέρει και να καθοδηγείται. Ένα δημόσιο σχολείο προσδιορίζεται κατ’ αρχήν από το άρθρο 16 παρ. 2 του συντάγματος. Το ίδιο σύνταγμα προβλέπει και τον συνδικαλισμό στο άρθρο 23, ο οποίος στην περίπτωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (όπως έχει επικρατήσει να ονομάζεται) εκφράζεται από την ΟΛΜΕ.

Γιατί αυτός ο βαρετός πρόλογος; Ως ελάχιστη αναγκαία υπενθύμιση, ως βάση της μικρής ανάλυσης γεγονότων που θα ακολουθήσει, ως ανάγκη επιβεβαίωσης ότι είναι όντως βαρετός ένας πρόλογος αυτονοήτων, επειδή είναι κοινός τόπος πλέον, ότι πολλά από τα αυτονόητα έχουν πάψει (στην πράξη) να ισχύουν.

Σύμφωνα λοιπόν με το σύνταγμα, σύμφωνα με τον όρκο του δημοσίου υπαλλήλου, σύμφωνα με το καταστατικό του συνδικαλισμού, κύριος στόχος του σχολείου και του λειτουργού που το υπηρετεί, είναι η εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος, πάνω στο θεμελιώδες κοινωνικό αγαθό και καθολικό δικαίωμα: την παιδεία. Και το αγαθό αυτό ο συνδικαλιστής οφείλει να το προασπίζει διπλά, καθώς διπλή είναι και η ιδιότητά του. Στην περίπτωση όμως της Δ΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, άλλα φαίνεται να επικρατούν. Με την αφορμή του συνδικαλισμού θα δούμε και άλλες συλλογικότητες που σχετίζονται με το δημόσιο σχολείο.

Μέλη του συλλόγου διδασκόντων του Μ.Σ.Θ. υπό την ιδιότητα της επιτροπής αγώνα επισκέφτηκαν το Δ.Σ. της Δ΄ ΕΛΜΕΘ στις 8-1-2008 για να θέσουν το χρόνιο ζήτημα υπολειτουργίας των Μουσικών Σχολείων, με αιχμή το θέμα (μια κορυφή του παγόβουνου) «ωρομίσθιοι». Ζητήθηκε γραπτά και προφορικά από τη Δ΄ ΕΛΜΕΘ να πρωτοστατήσει μέσω της ΟΛΜΕ στην κήρυξη 24ωρης απεργίας σε όλα τα Μ.Σ. της χώρας με αιχμή πάντα το εργασιακό-παιδαγωγικό απαράδεκτο «θεσμό» των ωρομισθίων. Το προεδρείο φάνηκε απρόθυμο από την πρώτη στιγμή στο υποβληθέν αίτημα και άρχισε να παραπέμπει το θέμα «προς συζήτηση». Από την αρχή μάλιστα, το προεδρείο πρότεινε ένα εναλλακτικό σενάριο προκήρυξης μιας 3ωρης στάσης εργασίας στο Μ.Σ.Θ. Η απάντηση που επρόκειτο να δοθεί από την ΕΛΜΕ στο χρονικό περιθώριο της μιας εβδομάδας, δεν εδόθη και από την επόμενη συνάντηση μελών της επιτροπής αγώνα με το Δ.Σ. της Δ΄ ΕΛΜΕΘ (15-1-2008) άρχισε να ξεδιπλώνεται το σενάριο του έργου «από Τρίτη σε Τρίτη». Στις 22-1-2008, προ των διαφαινόμενων εξελίξεων και με προφανή στόχο το «φαίνεσθαι», 4 μέλη του Δ.Σ. επισκέφτηκαν το Μουσικό Σχολείο όπου «διαπιστώνοντας» τη «μικρή συμμετοχή του συλλόγου», επαναβεβαίωσαν -χωρίς να διατυπώσουν καθαρά- την απόφασή τους για μη στήριξη της ήδη προγραμματισμένης για την 1-2-2008 στάσης εργασίας.

Οι επί μέρους διαφοροποιήσεις μελών του Δ.Σ. δεν ήταν αρκούντως ουσιαστικές, συνεπώς μπορούμε από δω και στο εξής να αναφερόμαστε σε συνολική στάση της Δ΄ ΕΛΜΕΘ. Οι λεπτομέρειες της όλης διαδικασίας επαφών του Δ.Σ. της Δ΄ ΕΛΜΕΘ θα γέμιζαν πολλές σελίδες, θα μπορούσαν να γίνουν και ένα σπαρταριστό θεατρικό σενάριο (δείτε κάποια στιγμιότυπα εδώ). Μερικές από αυτές θα φανούν στα παρακάτω ερωτήματα, που θα καταγραφούν ως πρώτη προσπάθεια αποτίμησης μιας συμπεριφοράς που ξεφεύγει από τα όρια του γνωστού -ως επί το πλείστον- συνδικαλισμού και απλώνεται σε συλλογικές εκφράσεις και γενικότερες κοινωνικές συμπεριφορές. Έχουμε και λέμε, το λοιπόν:

Δεν είναι θέμα συζήτησης το ποιος προκηρύσσει απεργίες και συναφείς κινητοποιήσεις. Για να φτάσει όμως μια ομάδα καθηγητών-δημοσίων υπαλλήλων να προχωρήσει τελικά μόνη της στον παράνομο και επώδυνο αυτό δρόμο, δεν αξίζει τουλάχιστον τον κόπο να εξεταστούν τα κίνητρά της και το πώς τελικά βρέθηκε μόνη της;

Αρχικά Ερωτήματα:

1. Λειτουργούν ή όχι από 20ετίας τα Μουσικά Σχολεία με ωρομίσθιους σε συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό από άλλα σχολεία;

2. Οι ωρομίσθιοι αυτοί καλύπτουν ή όχι οργανικές θέσεις (πάγιες και διαρκείς ανάγκες) που σπάζουν σε 3 κομμάτια για να «καλυφθούν» από 3 «άνεργους»;

3. Πότε έγινε η τοποθέτηση των ωρομισθίων στα Μ.Σ. νωρίτερα από τον Νοέμβριο;

4. Πόσο αξιοκρατικά γίνεται η επιλογή των ωρομισθίων μουσικών και ποιος ακριβώς την αποφασίζει;

5. Πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα Μ.Σ. δια του συλλόγου διδασκόντων όταν το σύνολο των μελών του βρίσκεται μαζί στη μισή σχολική χρονιά και βέβαια, ποτέ μαζί στις κρίσιμες περιόδους έναρξης και λήξης της;

6. Πώς μπορεί να καταρτιστεί το σχολικό πρόγραμμα με τους ωρομίσθιους να μπαινοβγαίνουν επί ένα τρίμηνο στο σχολείο;

7. Πώς θα έχει την αίσθηση ένας μαθητής ότι ανήκει σε χώρο παιδείας που διέπεται από κανόνες, όταν επί μήνες έχει κενά στα μαθήματα μουσικής και αλλαγές στους καθηγητές και στο πρόγραμμα;

8. Τι πρέπει να περιμένουμε στην ποιότητα της παιδείας, βλέποντας πως η πολιτεία έχει καταδικάσει υπό τον τίτλο «ιδιώτες» σε αποκλειστικό καθεστώς ωρομισθίου όλα τα άτομα της προφορικής (λαϊκής) μουσικής;

9. Η θεσμική αγωνία και η κακοπληρωμή (εάν και εφ’ όσον) του ωρομίσθιου, συνυπάρχουν αρμονικά με τις χιλιοειπωμένες δηλώσεις περί «προτεραιότητας του εθνικού θέματος της παιδείας», περί «σύνδεσης παιδείας και πολιτισμού»;

10. Πότε εξετάστηκε συνολικά το θέμα της μουσικής παιδείας που εκτός των άλλων, παραπαίει μεταξύ δύο αντιμαχόμενων υπουργείων: του ΥπΕΠΘ και του ΥΠΠΟ;

Προς τη διεύθυνση του Μ.Σ.Θ., κατά νόμο υπεύθυνη για τη συνοχή του συλλόγου:

1. Έχει εμφανίσει η διεύθυνση στα 10 προηγούμενα ερωτήματα ανησυχία ανάλογη αυτής που επέδειξε για τον έλεγχο και τον περιορισμό της κινητοποίησης της 1-2-2008;

2. Έχει επιδείξει φροντίδα για την συλλογικότητα εντός του σχολείου αντίστοιχη με αυτήν που επέδειξε την 1-2-2008 για την εξαφάνιση όλων των υπολειμμάτων της στάσης-ανοιχτού μαθήματος από την πρόσοψη του σχολείου, ώστε σε αμόλυντο χώρο να πραγματοποιηθεί η επιμόρφωση μουσικών που χρονικά ακολουθούσε;

3. Πώς ερμηνεύεται ο καταλογισμός ευθύνης στους ωρομίσθιους που σύμφωνα με τη διεύθυνση δεν δικαιούνται να διαμαρτύρονται αφού «δεν της παρέδωσαν ένα έγγραφο αιτημάτων για να το προωθήσει υπηρεσιακώς»;

Προς τον Πρόεδρο του Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Μ.Σ.Θ.:

1. Εκτός της δημόσιας κριτικής που έχει ήδη ασκηθεί λόγω της στάσης του προέδρου του Δ.Σ. ας αναρωτηθούμε τι γεύση είχε το 2ο κομμάτι της βασιλόπιτας που αφιερωμένο στους αναπληρωτές και ωρομίσθιους κόπηκε στο Μ.Σ.Θ. από τον πρόεδρο, παρουσία και συνεπικουρούντος του διευθυντή του Μ.Σ.Θ. στις 12-2-2008.

2. Δεν θα ήταν προτιμότερο το 1ο κομμάτι της ως άνω βασιλόπιτας, αφιερωμένο και πάλι από τον πρόεδρο του Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων στη «ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ» να συνοδεύεται από συγκεκριμένη δράση υπέρ αυτής σύμφωνα με τα 10 κεντρικά ερωτήματα;

Προς το Σύλλογο των Καθηγητών του Μ.Σ.Θ.:

1. Είναι διατεθειμένος να ξεπληρώσει το χρέος του προς ένα σχολείο που παραπαίει (και) λόγω έλλειψης συλλογικότητας, συμμετέχοντας σε κοπή ωρομίσθιας ευχολογικής πίτας;

2. Είναι δυνατόν να ανέχεται να κατηγορούνται οι ωρομίσθιοι ότι δεν συμμετέχουν στις συλλογικές διαδικασίες, όταν οι ωρομίσθιοι τρέχουν μετά το ωράριο διδασκαλίας να καλύψουν τα προς το ζην;

3. Είναι δυνατόν να λειτουργήσει ένας σύλλογος αποτελεσματικά όταν τα μέλη του βρίσκονται (αν βρίσκονται) από κοινού μόνο τους μισούς μήνες και σε πλήρη ανομοιογένεια πατρικίων και πληβείων;

Προς τον Πρόεδρο και τον Αντιπρόεδρο της ΟΛΜΕ, προς το Δ.Σ. της Δ΄ ΕΛΜΕΘ:

1. Πότε λέει την αλήθεια ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ στο τηλέφωνο, όταν (την πρώτη φορά) απορεί «καλά, δεν σας στήριξαν;» ή όταν (τη δεύτερη) αναλύει τα «εάν και εφ’ όσον»;

2. Κύριε αντιπρόεδρε της ΟΛΜΕ, επιθυμώ να διαμαρτυρηθώ, να απεργήσω και για το ζήτημα των ωρομισθίων. Πού βρίσκεται στην εισήγηση της 29-1-2008 η «πάγια θέση της ΟΛΜΕ για κατάργηση της ωρομισθίας»;

3. Μας είπατε κ. αντιπρόεδρε στις 6-2-2008 ότι το συνδικάτο σε περίπτωση απεργίας καλύπτει αδιακρίτως σχέσης εργασίας όλους τους διδάσκοντες. Πώς κρίνετε τη στάση της Β΄ ΕΛΜΕΘ να εισπράξει 5 € (Εκλογές Δεκ 2007) από τους μη έχοντες δικαίωμα ψήφου παριστάμενους ωρομίσθιους για να δικαιολογήσουν αυτοί την απουσία τους από το σχολείο;

4. Η διελμική καραμέλα, το περάστε την άλλη Τρίτη, η από κοινού κινητοποίηση με ΟΛΜΕ, ΠΟΣΔΕΠ.., το το ζήτημα των ωρομισθίων δεν μπορούμε να το δούμε μόνο στα Μουσικά Σχολεία, το αυτή τη στιγμή απουσιάζουμε είναι κάτι σαν: α) απελθέτω απ’ εμού…, β) νίπτω τας χείρας μου…, γ) ύπαγε οπίσω μου…, δ) «γιατί ν’ απαντήσουμε»; ε) Δ.Ξ.-Δ.Α. ;

5. Τι ακριβώς εννοούσε το Δ.Σ. της Δ΄ ΕΛΜΕΘ όταν δήλωνε στις 22-1-2008 ότι θα αφιερώσει την επόμενη συνεδρίασή του στα προβλήματα των Μουσικών Σχολείων;

6. Ποια συνδικαλιστική επάρκεια κατέχει ο Πρόεδρος της Δ΄ ΕΛΜΕΘ, όταν στις 6-2-2008 ενώνπιον της Γεν. Συνέλευσης του σώματος εκστομίζει την δήλωση: «Δεν είναι σοβαρό να μιλούν κάποιοι για τους ωρομίσθιους, όταν οι ίδιοι οι ωρομίσθιοι δεν έχουν εκφραστεί. Εάν καταφέρουν οι εδώ συνάδελφοι του Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης να πετύχουν μιαν απόφαση του Συλλόγου περί στάσεως εργασίας, η ΕΛΜΕ θα σκεφτεί και θα αναθεωρήσει τη στάση της».

Με δεδομένο το ότι τούτη η γραφή απευθύνεται κατ’ αρχήν στην κοινωνία, μοιάζει οξύμωρο να προσπαθεί με τόσα εξόφθαλμα και αυτονόητα να τραβήξει την προσοχή της· προσοχή που αν ήταν περιττή, το ίδιο περιττή θα ήταν και η ανάγκη να «χυθεί» τόση ηλεκτρονική μελάνη. Όμως, το ότι δεν είσαι ελέφαντας, στην ελλαδική κοινωνία του σήμερα χρειάζεται ν’ αποδειχθεί με μάρτυρες και κόπο πολύ, πράγμα που σημαίνει ότι γέμισε Άννες και Καϊάφες η κοινωνία μας. Αντίστοιχα γέμισε και Πόντιους Πιλάτους, συμπλήρωμα απαραίτητο στο πασίγνωστο σύστημα. Νέα ιμάτια και καθαρές πετσέτες παρακαλώ! Και… προσοχή! δεν είναι οφθαλμαπάτη. Πολλοί απ’ αυτούς θα βρίσκονται αύριο στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων και των διεκδικήσεων για μια δικαιότερη, πιο ελεύθερη ζωή!

Τα παραπάνω ερωτήματα με άξονα την προσπάθεια κάποιων δασκάλων να λειτουργήσει επιτέλους καλύτερα το σχολείο τους καταδεικνύουν ότι οι ευθύνες δεν βρίσκονται αποκλειστικά εκεί που συνήθως καταλογίζονται, δηλαδή στους εκάστοτε κυβερνώντες. Οι κυβερνώντες (συνήθως) δεν εκφράζουν άλλο, παρά τη θέληση της πλειοψηφίας που έχει εθιστεί στο να σκέπτεται ατομικά και να υποκρίνεται συλλογικά.

Έχει τελειώσει η συλλογικότητα λοιπόν; Σε μεγάλο βαθμό ναι, κι αυτό είναι γενικό φαινόμενο σε μια ελληνική κοινωνία που πορεύεται επί του ιδιωτικού συμφέροντος, νοσταλγώντας ή υποκριτικώς υποστηρίζοντας το συλλογικό. Ένας συνδικαλισμός που κάνει απολογισμό και εκλογές σε ώρα μαθημάτων και επιλέγει εκείνη την ημέρα -και μάλιστα τη στιγμή της ψηφοφορίας- να δώσει την κάρτα μειωμένου εισιτηρίου για τα θέατρα, προφανώς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι εκπλήσσεται γιατί 1200 άτομα ψηφίζουν, όταν 25 συμμετέχουν στη συνεδρίαση που πραγματοποιείται σε αίθουσα 25 ατόμων. Προφανώς και δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για γίνουν τα 25 άτομα 1200. Τουναντίον, αφήνει κάθε περιθώριο για να υποθέσουμε ότι οι συνεδριάσεις των 25 είναι βολικότερες των 1200. Φταίνε όμως γι’ αυτό οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές ή κυρίως οι εκλέκτορες;

Γιατί δεν είχε την τόλμη η Δ΄ ΕΛΜΕΘ να απαντήσει ευθαρσώς και μάλιστα γραπτώς στο αίτημα για ένα Μουσικό Σχολείο που λειτουργεί με τους στοιχειώδεις κανόνες; Γιατί και το έγγραφο που παρέλαβε στις 5-2-2008 παραμένει έως σήμερα ανεπίσημο; Γιατί έλλειπαν 3 μέλη του Δ.Σ. εκείνη την ημέρα, αν και είχαν ειδοποιηθεί; Γιατί το ένα μέλος του Δ.Σ. ρωτούσε το άλλο: Έχουμε πρωτόκολλο; Τι κάνουμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Γιατί ενώ δημόσια στη Γ.Σ. της 6-2-2008 δεσμεύεται ο Πρόεδρος και η Αντιπρόεδρος να δεχθούν επισήμως το έγγραφο (!), έως και σήμερα, ουδείς απαντά σε e-mail και SMS; «Γιατί ν’ απαντήσουμε;» μοιάζει να σκέφτεται το προεδρείο της Δ΄ ΕΛΜΕΘ (άλλοι «λειτουργοί», διοικητικοί προϊστάμενοι το έχουν πει από χρόνια και μάλιστα δημόσια!). Επιτέλους συνάδελφοι, να πούμε την αλήθεια! Το προεδρείο ψηφίστηκε, δεν έπεσε απ’ τον ουρανό. Αν κάτι δεν πάει καλά, το μεγάλο μερίδιο της ευθύνης το έχουμε εμείς. Πώς θα πείσουμε την κοινωνία ότι ενδιαφερόμαστε για την παιδεία όταν και οι πιο μικρές μας πράξεις δείχνουν ότι ενδιαφερόμαστε μόνο για την καλοπέρασή μας, ή έστω, για τα προς το ζην; Αν ο πρόεδρος της Δ΄ ΕΛΜΕΘ πετώντας το μπαλάκι «των ωρομισθίων» από πάνω του δείχνει (εκτός των άλλων) ότι γι’ αυτόν ο συνδικαλισμός δεν έχει σχέση με την παιδαγωγική, εμείς είμαστε εδώ για να του το υπενθυμίσουμε. Αν το Δ.Σ. της Δ΄ ΕΛΜΕΘ δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το θέμα «χαλασμένος εκτυπωτής στο γραφείο», εννοείται ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χειριστεί την αναβάθμιση της παιδείας. Όταν ο συνδικαλισμός εκπροσωπεί κομματικές γραμμές, ας μην έχουμε την αυταπάτη ότι τα ατομικά συμφέροντα (που τελικά εκπροσωπούνται μέσα από έναν τέτοιο κομματισμό) μπορούν να υπηρετήσουν και τα βαρύγδουπα μηνύματά του περί κοινωνικών δικαιωμάτων.

Ο εχθρός είναι κυρίως μέσα μας. Αποτελούμε μεγάλο μέρος του προβλήματος. Αν θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα ας κάνουμε κι ένα κόπο να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Λίγα απέμειναν πια από τις συλλογικότητές μας. Τι λέτε; Να τα καταθέσουμε κι αυτά στο μνημείο της υποκρισίας;

14-2-2008

Στέργιος Ζυγούρας

Καθηγητής ΠΕ16 στο Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης

Ακούστε την τοποθέτηση του Προέδρου της Δ΄ ΕΛΜΕ-Θ εδώ

Δείτε τη συνέχεια της υπόθεσης εδώ