Είναι διαχρονική η συλλογική αντίληψη της ιερότητας;

Έχει κάπως ξεκαθαρίσει το θέμα “E.E.”. Η Ευρώπη έπαψε να αποτελεί ταμπού, και η άποψη ότι Κομισιόν και Ε.Κ.Τ. συνειδητά παραβιάζουν και ανεπιστρεπτί ψαλιδίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πιθανώς μειοψηφία στην χώρα μας, όμως για πρώτη φορά έγινε αισθητό το διαρκές ψεύδος των εδώ κυβερνώντων. Η πλήρης εξωθεσμική εξάρτησή τους από τους “ισχυρούς” της Ε.Ε. μάταια προσπαθεί να εμφανιστεί ως τήρηση των ευρωπαϊκών θεσμών. Άρα για πρώτη φορά και ο Έλληνας, που έχει επίγνωση της ευθύνης του (όχι στο επίπεδο της παγκαλικής χυδαιότητας), νιώθει ότι αυτός που τον κατηγορεί ως διεφθαρμένο είναι ο διατεταγμένος διαφθορέας του. Τα καλλιεργημένα ευρωσύνδρομα λοιπόν μειώθηκαν και οι πάλαι ποτέ διαχωριστικές γραμμές του εγχώριου κομματισμού αποκαλύφθηκαν και χαρακτηρίζονται ως εκ προμελέτης νόθες. Μέχρι εκεί όμως. Οι φωνές για ξεσηκωμό, ακόμα και οι πιο συγκροτημένες, δεν αποδίδουν και από αρκετούς υπάρχει το αόριστο αίτημα να ξαναγυρίσουμε στο βιοτικό επίπεδο του 2009 ή να εφαρμόσουμε τους υπάρχοντες νόμους, ή να φτιάξουμε νέους ή να γυρίσουμε στην δραχμή κλπ κλπ. Ενώ πολλοί ψυχανεμίζονται πως το οικονομικό δεν είναι ο στόχος, αλλά ο τρόπος της βίαιης πολιτικής / πολιτισμικής ομογενοποίησης, ενότητα δεν υπάρχει, αφού το πρόβλημα είναι σύνθετο, δεν αφορά μόνον τους Έλληνες, αφού τα κόμματα, τα συνδικάτα, ακόμα και ο τίτλος “δημοκρατία” έχουν υποστεί πλήγμα. Με την ευκαιρία της κρίσης, αποκαλύφθηκε η πλαστή-ιδιοτελής χρήση τους και η συνοδευτική προπαγάνδα. Ακόμα και οι πιο ευφάνταστες δικαιολογίες όψιμης υπεράσπισης των δικαιωμάτων όπως αυτή που λέει ότι η Ευρωβουλή θα ελέγξει και θα καταλογίσει τα λάθη της τρόικας, δεν πείθουν. Τι μένει λοιπόν για την πλήρη αφύπνιση; Αρκετοί πλέον το επισημαίνουν. Μένει η αποκατάσταση αυτού που επλήγη. Επλήγη ο άξονας της συλλογικότητας που δεν είναι άλλος από το ανώτερο, δηλαδή το ιερό. Ανεξάρτητα του πώς ακριβώς το τοποθετεί κάποιος και αυτό γίνεται αιτία φαγωμάρας με τον διπλανό, είναι φανερό ότι το συλλογικό υποκείμενο ήταν ισχυρό όταν ξεπερνούσε τον άνθρωπο. Δεν μπορεί να στηρίζεται στα “κοινωνικά συμβόλαια” που ανθρωπισμό επαγγέλλονται και απανθρωπιά εφαρμόζουν, επιβιώνουν δε μόνον χάρη στο κλείσιμο του ματιού προς τις οφ σόρ, τα ακριβά αυτοκίνητα και την χλιδή. Η συλλογικότητα ανέκαθεν συγκροτείτο γύρω από ό,τι ονομαζόταν ιερό και στην ιερότητα αυτή καταφανώς δεν εντάσσεται η αναφτιασίδωση των ψευτοϊδεολογιών που στόχο έχει στην ανανέωση των διχασμών και στην διαιώνιση της πλάνης. Η απουσία της εικόνας του εχθρού είναι καταφανής, όμως όποιος και να είναι, επιχειρεί να συντηρήσει την εικονικότητα του παρόντος, που εν πολλοίς οφείλεται στην πλαστή εικόνα του παρελθόντος.

Κάποτε δυσκολευόμουν να καταλάβω πώς γινότανε, ενάμιση χρόνο μετά την έλευση του Ιμπραήμ και την λήξη του εμφυλίου, οι Έλληνες να παραμένουν σε δυο στρατόπεδα, μετέχοντας σε δυο “Εθνικές Συνελεύσεις” στην διάρκεια του 1826 και στις αρχές του 1827 (μέχρι να σχηματιστεί τελικά η ενωτική Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας).

Αργότερα κατάλαβα ότι αν σε κάποιον είναι δύσκολο να κατανοήσει τον διχασμό του 1826-27, τότε θα του είναι τελείως αδύνατο να κατανοήσει το σημερινό κομματικό αλληλοφάγωμα, αφού σήμερα, ο Ιμπραήμ, ως εξωτερικός παράγων, θεωρείται για πολλούς ανύπαρκτος, και ο κομματισμός είναι ιερότερος της δικαιοσύνης και της εθνικής ενότητας.

Κάποτε δυσκολευόμουν να καταλάβω πώς ο ομόφωνα εκλεγμένος Καποδίστριας έγινε “τύραννος”, τρία χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας (ενάμιση, για να μην αδικήσουμε κανέναν διαφωνούντα), ενώ κατήργησε το ιερό Σύνταγμα 10 λεπτά μετά την άφιξή του.

Αργότερα, ακούγοντας και τον Αλέξη Τσίπρα στις 28-1-2014 κατάλαβα πως είναι σχεδόν ανώφελη σήμερα η χρήση του καποδιστριακού επιχειρήματος “το παιδί και το ξυράφι”, αφού ο διεκδικών την πρωθυπουργία έχει υπερκεράσει την Κυβέρνηση και έχει προχωρήσει σε επιχειρήματα που δεν τόλμησαν να κάνουν οι “Συνταγματικοί” του 1821. Υποθέτω ότι ουδείς βουλευτής του κόμματος που διεκδικεί την εξουσία παραιτήθηκε ή έστω, ενοχλήθηκε, αλλά αν οποιοδήποτε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρήσει να εξηγήσει την φράση “η παραβίαση του Συντάγματος δικαιολογείται εν μέρει από τις έκτακτες καταστάσεις” ως σύμπλευση με τον Καποδίστρια, προσωπικά θα το αποδώσω στην τάση της εποχής που παγκοσμίως προβάλλει ότι “και οι διαφωνούντες με την νεωτερικότητα δικοί μας (νεωτερικοί) είναι”.

Αν βέβαια ιστορικά εξηγηθεί ότι οι εμφύλιοι 1823-24 και 1831-32 ούτε ταξικό χαρακτήρα είχαν, ούτε τοπικιστικό, αν εξηγηθεί τι σχέση είχαν τα δάνεια με το πολίτευμα και γιατί οι Αγγλογάλλοι, αν και αντίπαλοι, συμφωνούσαν επ’ αυτών, αν εξηγηθεί ποιος άνοιξε την πόρτα στον Ιμπραήμ, ποιος έκλεισε την πόρτα στο Μεσολόγγι, ποιος επέμενε το 1826 ότι ο Κώστας Μπότσαρης ήταν καταλληλότερος του Γεωργίου Καραϊσκάκη για αρχηγός των όπλων, αν εξηγηθεί τι εννοούσαν οι κύριοι Κάνινγκ και Κόχραν όταν το 1826-27 έλεγαν και ξανάλεγαν στους Έλληνες “ενότητα!”, αν εξηγηθεί ποια ήταν η “ομοφωνία” υπέρ του Καποδίστρια στην Τροιζήνα, αν εξηγηθεί ποια έννοια δικαίου και έθνους υπερασπίζονταν οι Συνταγματικοί και πόσο μοιάζει η σημερινή τηλεόραση με τον ελλαδικό τύπο στο διάστημα 1824-1831, αν εξηγηθούν αυτά και άλλα παρόμοια, τότε, ίσως ξεκαθαρίσει κάπως σε περισσότερους ποιο είναι το σημερινό μας αδιέξοδο.

Αν κάποιοι σκεφτούν ότι η παρούσα δημόσια κατάθεση σκέψεων είναι είτε ανώφελη είτε ανούσια, να πω ότι μπορεί και να έχουν δίκιο. Με άπειρα λόγια δεν έχει νόημα να εξηγηθεί η ιερότητα ως παράμετρος της καθημερινότητας, της πολιτικής ζωής και αν δεν μπορείς να το κάνεις με λίγα, ίσως είναι καλύτερα, στην παρούσα κατάσταση, να μην το κάνεις καθόλου. Εξάλλου, τίποτα δεν εγγυάται ότι ο υπογράφων κατέχει οριστικά την αλήθεια.

29-1-2014

Στέργιος Ζυγούρας