Επιπρόσθετα, για την 3ωρη στάση εργασίας στο Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης

Το γλαφυρό και αναλυτικό χρονικό της περίφημης πλέον 3ωρης στάσης εργασίας στο Μ.Σ.Θ. την 1-2-2008 που ξετυλίγει ο Βασίλης Βέτσος με αφορμή τη στάση του προέδρου του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Μ.Σ.Θ μου αφήνει λίγα περιθώρια σχολιασμού ως προς τα γεγονότα· αποτελεί όμως μια νέα ευκαιρία αναλογισμού για το «ποιοι, πώς, γιατί και για ποιο λόγο» δραστηριοποιούνται στην παιδεία και ιδιαίτερα στο νεφελώδη κλάδο της, τη «μουσική παιδεία».

Βρισκόμαστε ένα μήνα μετά και οι μετασεισμοί της δόνησης που προκλήθηκε από ομάδα διδασκόντων έρχονται -σύμφωνα με τα ελληνικά έθιμα- να εντείνουν τη διαμάχη των σεισμολογικών κέντρων για το μέγεθος, το εστιακό βάθος και τη δυνατότητα πρόβλεψης αντίστοιχων στάσεων [καταστάσεων, μεταστάσεων, υποστάσεων].

Στο κείμενο περί συλλογικότητας υπήρχε μια ήπια αναφορά στη βασιλόπιτα που κόπηκε στο Μ.Σ.Θ στις 12-2-2008. Μετά την καυστική επισήμανση του Β. Βέτσου περί «σατουρναλόπιτας» αισθάνομαι υποχρεωμένος να προβώ σε περαιτέρω ανάλυση. Πράγματι, την ημέρα εκείνη στην αίθουσα του συλλόγου διδασκόντων ζήσαμε μια πολιτισμική έκπτωση, στο πλαίσιο μιας εναλλακτικής-προοδευτικής εθιμικής μετάλλαξης. Μέσα στη μέγγενη μιας ψευτοαριστερίζουσας νεωτερικότητας, ο Μέγας Βασίλειος πολτοποιήθηκε για δεύτερη φορά. Η πρώτη φορά αφορούσε στις ενστάσεις του προέδρου του Σ.Γ.Κ./Μ.Σ.Θ. για οποιαδήποτε αναφορά-σύνδεση της προετοιμαζόμενης στάσης εργασίας με τους τρεις Ιεράρχες. Στις 12-2-08, ο πρόεδρος με την παρουσία-ανοχή του διευθυντή του σχολείου χρησιμοποίησε το έθιμο της κοπής πίτας, προκειμένου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις μετά την απουσία του από την «ωρομισθιακή» μάχη. Αφιέρωσε λοιπόν το πρώτο κομμάτι στη «δημόσια εκπαίδευση» και το δεύτερο υπέρ των δοκιμαζόμενων «αναπληρωτών και ωρομισθίων».

Ας μην αναλώσουμε πολύ χώρο στην ανάλυση της «αριστερής» άποψης που φορτικά (ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια) θέλει να επιβάλει την υποκατάσταση του όποιου πολιτισμικού, θρησκευτικού στοιχείου στην παιδεία από αρχές και αξίες αλλότριου ήθους (δηλαδή τόπου). Η δογματική αντικατάσταση/αλλοίωση του όποιου Μ. Βασιλείου στερεί τη δυνατότητα στήριξης οποιουδήποτε κοινωνικού αγώνα ή στάσης ζωής πάνω στις εντόπιες πνευματικές κατακτήσεις. Το πρόβλημα βρίσκεται στην αξία της εναλλακτικής «πρότασης». Σ’ ένα άλλο επίπεδο: όταν εδώ και χρόνια η πολιτεία προειδοποιεί ότι «οι προσλαμβανόμενοι ωρομίσθιοι καθηγητές γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι το εκπαιδευτικό πρόγραμμα δεν λειτουργεί κατά τις ημέρες αργίας και τις κατά το νόμο εξαιρέσιμες ημέρες, δεν δικαιούνται αποζημίωσης», όταν αποκαλύπτεται πως η τσιγκουνιά του κράτους βασίζεται στην απαιδευσία-ατολμία των ατόμων που το συγκροτούν και το ανέχονται, τότε κάθε υποκριτική στάση όπως αυτή του προέδρου του Σ.Γ.Κ./Μ.Σ.Θ. απλώς πιστοποιεί τον πάτο του βαρελιού στον οποίο βρισκόμαστε. Όταν η σχολική αργία-γιορτή των τριών Ιεραρχών δεν αποτελεί ούτε αφορμή κοινωνικού προβληματισμού, ούτε πληρωτέα μέρα για τους ωρομίσθιους διδάσκοντες-πνευματικώς εργαζόμενους, τότε παρακαλώ τους διαφωνούντες (που μέχρι στιγμής επωφελούνται μόνον της αργίας) να βρουν ένα ισχυρότερο σημείο στήριξης για μια 3ωρη στάση εργασίας ενάντια στην καταβαράθρωση της παιδείας (και δη της των μουσών). Αλλιώς, ας αρκεστούν να μοιράζουν μια πίτα σε κάθε τάξη ομαδικού μαθήματος, μια μεγάλη στο σύλλογο διδασκόντων και πού ξέρεις; Την επόμενη χρονιά μπορεί να γίνει 100 € η κάθε δωροεπιταγή, η αντιστοιχούσα εις έκαστον φλωρίον.

Η αποχώρηση του προέδρου του Σ.Γ.Κ./Μ.Σ.Θ. από την οργάνωση της -παράτυπης όπως εξελίχθηκε- 3ωρης στάσης εργασίας και ιδιαίτερα η εκ των υστέρων ανάγκη δήλωσης συμπαράστασης μέσω κοπής μιας πίτας, επιβεβαίωσε (δυστυχώς) και πάλι την υποκρισία και τον πραγματικό εχθρό της παιδείας που όλοι σχεδόν χρεώνουν αποκλειστικά στην πολιτεία.

§ Γιατί τελικά απείχε ο «σύλλογος γονέων και κηδεμόνων» από τη μάχη για την κατάργηση της ωρομισθίας («θεσμού» των Μουσικών Σχολείων);

§ Τι κρύβεται πίσω από τις προφάσεις περί Μεγάλου Βασιλείου και περί «υπεράσπισης» του Δ.Σ. της Δ΄ ΕΛΜΕΘ;

§ Η κοινοποίηση αυτού του φαξ στους μαθητές του σχολείου είναι απλώς ενημερωτική;

Παρατηρώντας τη συσπείρωση όσων εναντιώθηκαν σ’ αυτή την κινητοποίηση, φτάνουμε σε ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις. Η επίσημη συνδικαλιστική έκφραση των διδασκόντων έκανε ό,τι μπορούσε πάνω στους άξονες «κώφωση, αμνησία, αναβολή, κατενάτσιο». Μόνο σχόλιο: το λάμδα στον τίτλο της σημαίνει ακόμα «λειτουργοί»; Η διεύθυνση του σχολείου αφού απέφυγε όπως ο διάβολος το λιβάνι να εκφραστεί επίσημα μέσα στις πολλαπλές διαδικασίες προετοιμασίας-ζυμώσεων που πραγματοποιήθηκαν στο χώρο ευθύνης της (επιτροπή αγώνα, συνελεύσεις με παρουσία μελών του Δ.Σ. της Δ΄ ΕΛΜΕΘ) εμφανίστηκε στο μοναδικό επίσημο σχολιασμό της, άμα τη λήξει της στάσης-επανάστασης-ανοιχτού μαθήματος να κατηγορεί ορισμένους από τους στασιαστές ότι «αποποιούμενοι των ευθυνών τους, απέφυγαν να δηλώσουν επισήμως τη στάση εργασίας». Μόνο σχόλιο: οι ωρομίσθιοι του σχολείου γνωρίζουν ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη και διδάσκει την πράξη αυτή ως πορεία προς την ελευθερία.

Ας δούμε και μερικές «συμπτώσεις» που συμπληρώνουν το παζλ: η διεύθυνση του σχολείου και ο πρόεδρος του Σ.Γ.Κ. έκοψαν από κοινού τη βασιλόπιτα/σατουρναλόπιτα, διαχειρίστηκαν από κοινού την μαθητική κατάληψη του Οκτωβρίου, τόσο ως προς τη «δημοκρατική απόφαση» των μαθητών, όσο και ως προς την μη σύγκληση του σχολικού συμβουλίου. Τι αιτήματα είχε η κατάληψη; Μεταξύ άλλων, την έγκαιρη στελέχωση των σχολείων, τη «μοριοδότηση» των μαθητών για είσοδο στα Μ.Τ. των ΑΕΙ, την παροχή πιστοποίησης μουσικών γνώσεων, ώστε όταν οι μαθητές πηγαίνουν στα Ωδεία, να μην καθυστερούν επαναλαμβάνοντας διδαγμένη ύλη.

Ανακεφαλαίωση:

§ Όποιος θεωρεί μια κατάληψη που διαπνέεται απ’ αυτές τις αντιλήψεις ως μέσο πρόσφορο για την έγκαιρη στελέχωση και καλή λειτουργία του σχολείου και δηλώνει «ουδέτερος» σε μια στάση εργασίας που έχει κόστος, τι μήνυμα περνάει στους μαθητές;

§ Όποιος χαϊδεύει και παραπληροφορεί την εκπαιδευτική κοινότητα, τι μήνυμα περνάει στους μαθητές;

§ Όποιος οικειοποιείται το δεκαπενταμελές μαθητικό συμβούλιο μιλώντας για λογαριασμό του, ας εξηγήσει τις σχέσεις του μ’ αυτό.

§ Όποιος φωνασκώντας θεωρεί ότι η δημοσιοποίηση αυτού του κειμένου τον «εμπλέκει» σε μια κινητοποίηση, ας εξηγήσει πέρα από την σκοπιμότητα όσων τον «εμπλέκουν» και τι φοβάται.

§ Όποιος πέρα από μια μαθητική κατάληψη σχολείου θεωρεί ως μόνο μέσο πίεσης μια επίσημη συνδικαλιστική κινητοποίηση, ας ρίξει μια ματιά εδώ.

§ Όταν το βουβό, διαχειριστικό σύστημα κυριολεκτικά ξεβρακώνεται από μια τέτοια κινητοποίηση, και τρέχει με πίτες, ευχολόγια, σκόπιμες αοριστίες και αναδιπλώσεις να συμμαζέψει ό,τι μπορεί, ας προβληματιστούν αν όντως έχουν δίκιο όσοι καγχάζουν, δυσπιστούν, διστάζουν, όσοι διδάσκοντες είναι οπαδοί των απόψεων: «σιγά μη μας ακούσει και λάβει υπόψιν της εμάς η ΟΛΜΕ», «αφού δεν φαίνεται να κινητοποιούνται πολλοί, δεν θα έχουμε αποτέλεσμα», «μόνο αν γίνει κάτι πανελλαδικά μπορεί να έχει αποτέλεσμα»…

Τελικό ερώτημα:

Η πολιτεία πάσχει από χρόνια ανεπάρκεια στην παροχή παιδείας, πολύ δε περισσότερο στην παροχή μουσικής παιδείας. Ποιος συντηρεί το ανήμπορο, βουβό, διαχειριστικό της σύστημα; Ποιος φταίει;

1-3-2008

Στέργιος Ζυγούρας