Federico Garcia Lorca

 

Από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά

Federico Garcia Lorca

 

 

Η νύχτα στέκει μουσκεμένη

μέσα στου ποταμιού τις όχθες

και στα στήθια της Λολίτας

από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά.

Και στα στήθια της Λολίτας

από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά.

 

Από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά.

Από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά.

 

Γυμνή η νύχτα τραγουδάει

πάνω στου Μάρτη τα γιοφύρια.

Λούζει η Λολίτα το κορμί της

με νάρδους και γλυφό νερό.

 

Η νύχτ’ από πιοτό κι ασήμι

λάμπει ανάμεσ’ απ’ τις στέγες,

ασήμι από ρυάκια και καθρέφτες

από τ’ άσπρα πόδια σου πιοτό.


 

Νανούρισμα

Federico Garcia Lorca

 

 

Ασημιά κουδούνια αντηχούν στο δρόμο,

που ‘θε πας μικρό μου ηλιοχιόνιστο.

Ασημιά κουδούνια αντηχούν στο δρόμο,

που ‘θε πας μικρό μου ηλιοχιόνιστο.

 

Πάω στις μαργαρίτες, πέρα στο λιβάδι,

πράσινο λιβάδι σα ζωγραφιστό.

Πάω στις μαργαρίτες, πέρα στο λιβάδι,

πράσινο λιβάδι σα ζωγραφιστό.

 

Που ‘θε πας μικρό μου, διόλου δε φοβάσαι,

πέρα είν’ το λιβάδι, ώρες μακριά.

 

Η δικιά μου αγάπη διόλου δε φοβάται

τ’ ανοιχτό τ’ αγέρι, τη δεντροσκιά.

 

Τότε να φοβάσαι γιόκα μου τον ήλιο,

ακριβό μου αγόρι, ηλιοχιόνιστο.

 

Τα μαλλιά μου ο ήλιος τα ‘καψε για πάντα

Κι είμαι ασπρομάλλης, δυο χρονών μωρό.