Εδώ το φως (Τα μάρμαρα)

Γιάννης Ρίτσος

 

 

Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δε πιάνει.

Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δε πιάνει.

μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού και στου αγεριού το πόδι.

μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού και στου αγεριού το πόδι.

 

Εδώ το φως, εδώ γυαλός, χρυσές, γαλάζιες γλώσσες,

στα βράχια ελάφια πελεκάν, τα σίδερα μασάνε.

Θα σημάνουν οι καμπάνες

Γιάννης Ρίτσος

 

 

Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα.

Με τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανός.

Και τούτοι μες τα σίδερα, κι εκείνοι μες το χώμα.

Και τούτοι μες τα σίδερα, κι εκείνοι μες το χώμα . . .

 

Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.

Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.

 

Κάτω απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους

κρατάνε της καμπάνας το σχοινί.

Προσμένουνε την ώρα,

προσμένουν να σημάνουν την Ανάσταση.

 

Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.

δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει.

δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει.

δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει.

Λίγα γαρούφαλλα

Γιάννης Ρίτσος

 

 

Λίγα γαρούφαλλα απομένουνε στις γλάστρες,

στον κάμπο θα ’χουν κιόλας οργώσει τη γη.

Ρίχνουν το σπόρο, έχουν μαζέψει τις ελιές,

όλα ετοιμάζονται για τον χειμώνα - για τον χειμώνα.

 

Κι εγώ γεμάτος απ’ την απουσία σου,

φορτωμένος με την ανυπομονησία

των μεγάλων ταξιδιών,

περιμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγό

μέσα στην Προύσα - μέσα στην Προύσα.

Μέρα μαγιού

Γιάννης Ρίτσος

 

 

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω.

Άνοιξη γιε που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω.

 

Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις

άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης.

Άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης.

 

Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκιά, ζεστή κι αντρίκεια

τόσα όσα μήτε του γυαλιού δε φτάνουν τα χαλίκια.

 

Κα μου ‘λεγες, γιε, πως όλα αυτά τα ωραία θα ‘ναι δικά μας

και τώρα εσβήστεις κι έσβησε το φέγγος κι η φωτιά μας.

Μικρόκοσμος

Γιάννης Ρίτσος

 

 

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω,

μες τις Ινδίες, μέσα στην πόλη της Καλκούτας,

φράξαν το δρόμο σ’ έναν άνθρωπο,

αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο ‘κει που εβάδιζε.

 

Να το λοιπόν το γιατί δεν καταδέχομαι

να υψώσω το κεφάλι στα αστροφέγγιστα διαστήματα.

Θα πείτε τ’ άστρα είναι μακριά

κι η γη μας τόσο δα μικρή.

 

Ε. το λοιπόν ό,τι και να είναι τ’ άστρα

εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.

Για μένα το λοιπόν το πιο εκπληκτικό,

πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο.

 

Είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίσει,

είν’ ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.