Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες

Μαρία Πολυδούρη

 

 

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες

στα περασμένα χρόνια

Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα

και σε βροχή, σε χιόνια

δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες

 

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα

μόνο γι’ αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο

κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

 

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες

και στη ματιά σου να περνάει

είδα τη λυγερή σκιά σου ως όνειρο

να παίζει, να πονάει

μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες

 

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν’ άρεσε

γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου

Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα

σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν’ άρεσε

 

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα

γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη

μένα η ζωή πληρώθη

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα

 

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια

Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου

μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια

μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

Ω, χαμηλώστε αυτό το φως

Μαρία Πολυδούρη

 

 

Ω χαμηλώστε αυτό το φως

στη νύχτα τι οφελάει

Πέρασ’ η νύχτα, φτάνει πια

ποιος ξέρει ο ύπνος μου κρυφός

αν κάπου εδώ φυλάει

 

Πάρ'τε το φως είναι καιρός

να μείνω πια μονάχη

Φτάνει η απάτη μιας ζωής

κάθε προσπάθεια ένας εχθρός

για την στερνή μου μάχη

 

Ας πάυσουν πλέον οι σπαραγμοί

ας μ’ απομείνει κάτι

για να πλανέψω τη νυχτιά

να σκύψει κάπως πιο θερμή

στ’ ανήσυχό μου μάτι

 

Πάρ'τε το φως είναι η στιγμή

την θέλω όλη δική μου

είναι η στιγμή να κοιμηθώ

πάρ'τε το φως με τυραννά

μ’ αρνιέται την ψυχή μου