Θανόγιαννη Χαρά

Σκοτία Αφροδίτη του ?74

Άλλοτε γαλήνια η μορφή της, ακύμαντο το βλέμμα της.

Κι ύστερα μάτια ματωμένα, φυλλοκάρδια ξεριζωμένα.

Τώρα, ψυχή, ποιόν αναζητάς;

Με το μάτι αγκαλιάζεις το ξεμακρυσμένο τζάκι

που βυθίζεται στους καιρούς.

Να χάνεται η πεθυμιά;

Κι όμως …

Ακολουθώ με το βλέμμα μου

την πορεία μου μέσα στη σιωπή.

Παγερές εικόνες γάμου,

θανάτου, στρατιωτών,

ξεπροβάλλουν

μετά τον χαμό

στην καταχνιά της ερημιάς.

Και το ανώφλι που με κόπο συγκρατεί τα βάρη

της κατεστραμμένης ευτυχίας,

στέκει εμβρόντητο.

Κι έτσι απ’  την αρχή αρμολογώ την πλιθιά

 που στον αέρα και στον ήλιο έχει στεγνώσει.

Το παράθυρο από το παρελθόν

με οδηγεί στο μέλλον!

Εύπλοια Αφροδίτη του 2014.