"Πρέπει να φύγω, μου χύνεται ο πηλός, μου πεθαίνει ο στρατός, θα μου ξεραθούν οι ντομάτες, έχω να βάλω πλυντήριο, άσε που μου τελείωσε και το μάνα." και άλλα πολλά ατράνταχτα επιχειρήματα που αδυνατούν να με πείσουν έχω ακούσει από φίλους και γνωστούς τα τελευταία χρόνια. Δοκίμασα κι εγώ τον θαυμαστό κόσμο των online games για λίγο και γρήγορα τον βαρέθηκα. Είναι τόσο λεπτή η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ζωή και την πραγματικότητα που χτίζει ένα real-time-game που για τους περισσότερους έφηβους (και όχι μόνο) είναι δύσκολο να την διακρίνουν. Άνθρωποι γύρω μας αρχίζουν να ασχολούνται με το gaming για να γεμίσουν τον ελεύθερο χρόνο τους και καταλήγουν να ζουν μέσα από το παιχνίδι. Να περιορίζουν τις συναναστροφές τους γιατί «δεν προλαβαίνουν», νοιώθουν την ανάγκη να επιστρέψουν στο σπίτι για να χτίσουν εικονικές πόλεις, να ποτίσουν ανύπαρκτα μποστάνια, να κρατήσουν ζωντανή μια φανταστική επιχείρηση. Πολλοί μάλιστα επενδύουν πραγματικά χρήματα για να αγοράσουν εικονικό λίπασμα για τις εικονικές τους ντομάτες. Σιγά-σιγά, απομονώνονται όλο και περισσότερο από την πραγματικότητα, όλες τους οι συναναστροφές είναι γύρω από το παιχνίδι και το παιχνίδι δεν φαίνεται να τελειώνει. Είναι ένα καινούριο ιδιότυπο ναρκωτικό της εποχής, είναι σίγουρα εθιστικό και σίγουρα ελκυστικό. Ένας φίλος μου gamer του travian λέει: "Παν μέτρον άριστον" και εγώ γελάω. Εσείς βρείτε την δική σας ισορροπία.