Η χρήση των ΤΠΕ στην Ιστορία
Ιστορία θεωρείται από πολλούς που εργάζονται σε αυτόν τον τομέα ως μια ξεχωριστή μορφή της γνώσεων. Δεν είναι μόνο που ασχολούνται με τη συλλογή και την απομνημόνευση διακριτά στοιχεία για ιστορικά γεγονότα ή τους ανθρώπους, αλλά απαιτεί αυτές μελέτη για να κατανοήσουμε μια σειρά από πολύπλοκες διαδικασίες οι οποίες είναι ειδικά για το θέμα αυτό. Οι ιστορικοί πρέπει να ανακατασκευάσει ιστορικών γεγονότων με τη χρήση μια σειρά από στοιχεία, τα οποία μπορεί να είναι ελλιπείς, ανακόλουθες και είναι δύσκολο να ερμηνεύσει
Για να βοηθήσει στην κατανόηση των ιστορικών γεγονότων και των πηγών των αποδεικτικών στοιχείων ενηλίκων ιστορικοί βασίζονται σε μια σειρά από προηγούμενες εμπειρίες και γνώσεις, ώστε μαθητές που έχουν λιγότερο εκτεταμένη γνώση και την εμπειρία να το βρείτε δύσκολο να αναπτύξουν τις δεξιότητες που χρειάζονται
Οι ΤΠΕ μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να βοηθήσουν τους μαθητές όλων των ηλικιών να αναπτύξουν τις γνώσεις και τις δεξιότητες που απαιτεί η ιστορία. Τους παρέχει ευκαιρίες για:
? να επιλέξουν και να αναπαράγουν τις πηγές σε ένα φάσμα μέσων
? να πλαισιώνουν και να ερμηνεύουν τις πηγές
? ανακατασκευή και προσομοίωση ιστορικών γεγονότων
? να κατασκευάσουν αφηγήσεις
? την αναγνώριση προτύπων σε μεγάλες ποσότητες δεδομένων
? ανάπτυξη, οργάνωση και επικοινωνία ιστορικής σκέψης.
Ο Εθνικός Διχασμός
H πολιτική κρίση, που εκδηλώθηκε για πρώτη φορά με ένταση τον Φεβρουάριο του 1915 με τη μορφή διαφωνίας ανάμεσα στον πρωθυπουργό Βενιζέλο και τον βασιλιά Κωνσταντίνο, κλιμακωνόταν διαρκώς και είχε ως αποτέλεσμα, το καλοκαίρι του 1916, να διαμορφωθούν στην Ελλάδα δύο αντίπαλα κέντρα εξουσίας. Το φαινόμενο ονομάστηκε Εθνικός Διχασμός, αποτυπώθηκε γεωγραφικά στη διάσπαση σε «κράτος των Αθηνών» υπό τον Κωνσταντίνο και «κράτος της Θεσσαλονίκης» υπό τον Βενιζέλο και υπήρξε, ουσιαστικά, η πρώτη εμφύλια σύγκρουση στην Ελλάδα του 20ού αιώνα.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Αντάντ επιδίωξε να καταλάβει την Αθήνα, αλλά τα συμμαχικά στρατεύματα που κινήθηκαν από τον Πειραιά προς την πρωτεύουσα αποκρούστηκαν από δυνάμεις πιστές στον βασιλιά. Τον Νοέμβριο του 1916, το «κράτος των Αθηνών» εξαπέλυσε διώξεις σε βάρος βενιζελικών με τουλάχιστον 35 νεκρούς (Νοεμβριανά). Παράλληλα, η Αντάντ κατέλαβε τον Πειραιά, επιβάλλοντας αυστηρό αποκλεισμό στη «βασιλική» Ελλάδα, και αξίωσε την απομάκρυνση του Κωνσταντίνου, ο οποίος εξαναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα (2/15 Ιουνίου 1917). Στον θρόνο άφησε τον γιο του Αλέξανδρο, δίχως, ωστόσο, ο ίδιος να παραιτηθεί.
Ο Βενιζέλος ήρθε στην Αθήνα, σχημάτισε νέα κυβέρνηση και κήρυξε τον πόλεμο στις Κεντρικές Δυνάμεις. Ελληνικά στρατεύματα πήραν μέρος, στο πλευρό των δυνάμεων της Αντάντ, στις τελευταίες μάχες που έγιναν στη Μακεδονία (1918). Επιπλέον, ο Βενιζέλος επανέφερε τη Βουλή που είχε εκλεγεί τον Μάιο του 1915, η οποία λόγω της «νεκρανάστασής» της ονομάστηκε Βουλή των Λαζάρων. Παράλληλα, απολύθηκαν χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι και στρατιωτικοί που θεωρήθηκαν φιλοβασιλικοί. Κάποιοι άλλοι εκτοπίστηκαν και ανάμεσα σε αυτούς αρκετά στελέχη της βασιλικής παράταξης που εξορίστηκαν σ? ένα γαλλικό νησί, την Κορσική.
Εμμανουήλ Παππάς
Ο Εμμανουήλ Παππάς (1772 - 1821) ήταν Φιλικός και αγωνιστής 1821, πρωτεργάτης της εξέγερσης στη Χαλκιδική, από τις αγνότερες και ηρωικότερες μορφές του Αγώνα της Ανεξαρτησίας.
Γεννημένος στη Δοβίστα Σερρών (σημερινή ονομασία: Εμμανουήλ Παππάς) το 1772, ήταν γιος κληρικού. Ανέπτυξε, παρά τις περιορισμένες γραμματικές του γνώσεις, μεγάλη εμπορική δραστηριότητα στις Σέρρες και αναδείχτηκε σε μεγαλέμπορο και τραπεζίτη με καταστήματα στη Βιέννη και την Κωνσταντινούπολη.
Ηγήθηκε της επανάστασης στη Μακεδονία, παραχώρησε ολόκληρη την προσωπική του περιουσία για τον αγώνα, οργάνωσε ένοπλο σώμα 4000 μακεδόνων αγωνιστών (οι 1000 αγιορείτες μοναχοί). Λόγω των δυσμενών συνθηκών (απουσία στήριξης, εγγύτητα περιοχής στην Κωνσταντινούπολη που ήταν κέντρο των στρατευμάτων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, απουσία αξιόλογων ορεινών όγκων στην περιοχή για ανταρτοπόλεμο) και παρά τις ηρωικές του προσπάθειες, ηττήθηκε και αναγκάστηκε να φύγει στην Ύδρα για να συνεχίσει εκεί τον Αγώνα.
Στην πορεία του ταξιδιού από τη Μονή Εσφιγμένου προς το νησί το 1821, εξαντλημένος από τον μακραίωνο αγώνα και τις κακουχίες, υπέστη καρδιακό επεισόδιο και πέθανε.
Προς τιμήν του, ο δήμος στον οποίο ανήκει και ο τόπος καταγωγής του πήρε το όνομά του.