karakiza-tsampika

Από τα μαθητικά μου ακόμα χρόνια ήταν δύσκολη η «σχέση» μου με τις σχολικές γιορτές. Ποτέ στη ζωή μου δεν είπα ποίημα, ποτέ δεν έπαψα να αισθάνομαι αμήχανη μπροστά στην επετειακού χαρακτήρα αναφορά στην πατρίδα, στην ιστορία, στους ήρωες. Κι αργότερα, σαν εκπαιδευτικός, αναρωτήθηκα πολλές φορές πώς θα μπορούσε αυτό που γίνεται κάθε φορά, με αφορμή τις εθνικές επετείους στα σχολεία, να είναι αλλιώς. Να είναι ζωντανό, συμμετοχικό, σύγχρονο όχι μουσειακό, όχι επαναλαμβανόμενο, όχι αναμενόμενο. Για να έχουμε πιθανότητες να γίνει κάτι οικείο για τους μαθητές, και να μπορεί να μετασχηματιστεί  όχι μόνο σε ιστορική γνώση αλλά και σε τρέχουσα προσωπική στάση, που θα χαρακτηρίζεται από ανθρωπισμό, αλληλεγγύη, αγωνιστικότητα, υπεράσπιση της αξιοπρέπειας και του δικαίου, που θα λέει τα δικά της «όχι» στην παραίτηση, στην υποτέλεια και σε κάθε είδους εθνικές και προσωπικές εξαρτήσεις.

Στις 27 του Οκτώβρη, στο Γυμνάσιο Σορωνής, όπου βρέθηκα προσκεκλημένη να παρακολουθήσω τη σχολική γιορτή, πήρα την απάντηση. Συμμετείχα λοιπόν, μαζί με τον διευθυντή κ. Λευτέρη Ευθυμίου, την υποδιευθύντρια κ. Κωνσταντία Κωνσταντίνου, τους καθηγητές και όλους τους μαθητές του σχολείου, σ? ένα μάθημα ιστορίας, οργανωμένο από την καθηγήτρια κ. Έφη Παυλίδου και τους μαθητές της. Οι τελευταίοι, αρκετές μέρες πιο πριν, σε ρόλο δημοσιογράφων, κατέγραψαν και επεξεργάστηκαν τις απαντήσεις των συμμαθητών τους σε ερωτηματολόγιο σχετικό με την ιστορία της εποχής. Η ιδέα που αφορούσε τη μορφή της γιορτής, ήταν ότι όλα εκτυλίσσονταν μέσα σε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι γνώσεων ανάμεσα σε δυο ομάδες μαθητών, με «παρουσιάστρια» την καθηγήτρια και κοινό εμάς τους υπόλοιπους. Οι δοκιμασίες ήταν ποικίλες και προκειμένου οι «παίκτες» να ανταποκριθούν σ? αυτές, έπρεπε όχι μόνο να γνωρίζουν, αλλά και να συμβουλεύονται το ακροατήριο, να αξιοποιούν τα δεδομένα που είχαν προκύψει από τη δουλειά των «δημοσιογράφων» συμμαθητών, να βλέπουν εικόνες και βίντεο με ντοκουμέντα, να συζητούν, να ακούνε τραγούδια, να μαθαίνουν μέσα από την τέχνη, να βγάζουν συμπεράσματα, να προβληματίζονται για τις μέχρι τώρα στερεοτυπικές γνώσεις τους, να κατασκευάζουν οι ίδιοι το νήμα που ?ούτως ή άλλως-  συνδέει  το παρελθόν με το σήμερα.

Και βέβαια το κύριο δεν ήταν κατά τη γνώμη μου η φόρμα αυτή καθ? εαυτή, αλλά το γεγονός ότι αυτή επέτρεψε στους συναδέλφους να οργανώσουν μια σχολική δράση που ήταν απ? την αρχή πρωτότυπη, με σύγχρονη γλώσσα και μέσα, οικεία για τους μαθητές κι επομένως ελκυστική. Ωστόσο τη μάχη την κέρδισε το περιεχόμενο, που κάλυψε με ευρύτητα, ιστορική αξιοπιστία και ιδιαίτερη ευαισθησία την εποχή και τα γεγονότα που την σφράγισαν. Έτσι, μέσα από τα παιχνίδια ρόλων, τη βιωματικότητα και τη διαμόρφωση συνθηκών για τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή (μαζί με την υπεύθυνη κ. Παυλίδου, ο εκπαιδευτικός της μουσικής κ Παναγιώτης Μπέλλος, ο φυσικός Γιάννης Σγουρός και 45 μαθητές συμμετείχαν ενεργά), οικοδομήθηκε ένα συλλογικό ιστορικό νόημα για όσους βρεθήκαμε εκεί.

Ταυτόχρονα ο καθένας μας έφυγε και με το ατομικό του ίχνος: για μένα αυτό ήταν συγκίνηση.

Δείτε εδώ περισσότερα

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Παρασκευή, Οκτωβρίου 29th, 2010 στις 9:25 πμ στην κατηγορία Uncategorized. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο, ή ένα trackback από το site σου.