Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι αν εξακολουθεί να υπάρχει λόγος να παρευρισκόμαστε στους τόπους των συνεδρίων, αν δηλαδή η φυσική παρουσία είναι απαραίτητη, τη στιγμή που με τα ηλεκτρονικά μέσα υπάρχει η δυνατότητα όχι μόνο να έχει κανείς στη διάθεσή του τα πρακτικά αλλά και να «παρακολουθήσει ζωντανά» τις συνεδριακές διαδικασίες μέσω μιας οθόνης.

Από το πρόσφατο συνέδριο των καθηγητών Πληροφορικής στα Γιάννενα κι από το Συμπόσιο της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου στη Σαντορίνη, γυρίσαμε με γεμάτες τις βαλίτσες. Από το πρώτο φέραμε όλη την αγωνία του τόσο μεγάλου πλήθους των συναδέλφων να μάθουν τι επιφυλάσσεται για την πληροφορική στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όλη τη διάθεσή τους να εκφράσουν τις προτάσεις τους για το ποιος είναι ο ρόλος του πληροφορικού στο νέο σχολείο. Τις εντυπώσεις μας για το πόσο ίδια είναι τα προβλήματα και ταυτόχρονα το πόσο διαφορετικά τα διαχειρίζονται οι συνάδελφοί μας στην Κύπρο. Πολλά ερωτηματικά για το τι θα γίνει στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο, όπου φαίνεται πως εκτός από το περιεχόμενο και τους τίτλους στα προγράμματα σπουδών, αλλάζουν και πολλά άλλα.

Από τη Σαντορίνη φέραμε πλούσια εμπειρία για το τι γίνεται σε χώρους σαν αυτόν του Νότιου Αιγαίου, που η γεωγραφική πολυδιάσπαση φέρνει και την πολυδιάσπαση της εμπειρίας. Αλλά φέραμε και την ανάγκη κατά τη γνώμη μου, να μετεξελιχθεί μια τέτοια συνάντηση σε:

  • μια ευκαιρία ανάδειξης καλών καινοτόμων εκπαιδευτικών πρακτικών στις σχολικές μονάδες του συγκεκριμένου κάθε φορά τόπου,
  • μια ευκαιρία διοργάνωσης παράλληλων εργαστηρίων (workshops) όπου τα στελέχη της εκπαίδευσης εθελοντικά θα παρέχουν εξειδικευμένο επιμορφωτικό έργο στους εκπαιδευτικούς του τόπου
  • μια διαδικασία κριτικού και δημόσιου απολογισμού της δουλειάς των στελεχών της εκπαίδευσης
  • μια ευκαιρία να δοθεί «βήμα» δημόσιου διαλόγου στους μαθητές να μιλήσουν και να παρουσιάσουν εκπαιδευτικές δράσεις. Η αρχή στο τελευταίο έγινε στη Σαντορίνη όπου οι μαθητές από το Γενικό Λύκειο μας καθήλωσαν με το λόγο τους. Τα σχόλιά τους, οι παρεμβάσεις τους, οι απαντήσεις τους, με τον αυθορμητισμό, την ευαισθησία, την ορμή της ακατέργαστης αθωότητας , την αγωνία και την ανυποχώρητη οργή της εφηβικής ματιάς,  άφησαν την αίσθηση μιας ξεχωριστής ποιότητας και μας έκαναν πολλές φορές να πούμε «κάτι γίνεται σ? αυτό το σχολείο?!».  Και για μια ακόμα φορά έφεραν τη σκέψη πως αυτά που παίρνουμε από τους μαθητές μας είναι ίσως πολύ περισσότερα από αυτά που εμείς τους δίνουμε. Αρκεί να μπορούμε να τα δούμε και να θέλουμε να τα πάρουμε.

Είμαι πια σίγουρη πως το κέρδος των συνεδρίων δεν είναι οι βεβαιώσεις παρακολούθησης. Ούτε η γνωριμία με νέους τόπους. Ούτε τόσο η γνωριμία με νέα επιστημονικά δεδομένα. Το κέρδος είναι πάντα οι άνθρωποι. Οι συνάδελφοι, οι φίλοι, οι μαθητές. Αυτά που έχουν να σου πουν και να σου δείξουν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, αρκεί να νοιάζεσαι να το ψάξεις, και να μπορείς να το αντιληφθείς, να το ακούσεις, να το αισθανθείς. Το πλαίσιο των συνεδρίων είναι ένα εύφορο έδαφος για τέτοιου είδους διεργασίες: για ιδέες,  σκέψεις,  ευκαιρίες για ανταλλαγές και ότι προκύπτει μέσα απ? αυτές. Κι αυτό που προκύπτει γεννά μια καινούργια ιδέα και σκέψη, που πάλι ταξιδεύει ανάμεσά μας και κάποια στιγμή μετασχηματίζεται σε πράξη, με πολλαπλούς τρόπους εφαρμογής. Κάπως έτσι προέκυψαν σεμινάρια όπως αυτό του moodle που έχει πια πανελλαδική εμβέλεια, ή άλλες δράσεις περισσότερο ή λιγότερο γνωστές στον εκπαιδευτικό χώρο.  Κάπως έτσι διαμορφώνονται αυτά τα  παράπλευρα και τόσο σπουδαία ανθρώπινα κέρδη που δεν μπορούμε εύκολα να τα βρούμε στους λαμπερούς διαδρόμους του κυβερνοχώρου?. Αυτά κυκλοφορούν στους σκονισμένους συνήθως, με τα πηγαδάκια και τις ξεχασμένες αφίσες,  συνεδριακούς διαδρόμους!

Κάντε ένα σχόλιο

Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να αφήσετε σχόλιο. Σύνδεση »

Blog created by Maria Samiou