Ελληνιστική και Ρωμαϊκή ζωγραφική
Ως ελληνιστική περίοδος θεωρούνται οι τρεις περίπου αιώνες που μεσολάβησαν από το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου (323 π.Χ.-τέλος του 4ου αιώνα) μέχρι το 31 π.Χ., οπότε το τελευταίο από τα ελληνιστικά βασίλεια, η Αίγυπτος, απορροφήθηκε από το ρωμαϊκό κράτος.
Οι κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου βοήθησαν στην εξάπλωση του ελληνικού πνεύματος στην Αίγυπτο και στις ασιατικές χώρες όπου ιδρύονται αξιόλογα πνευματικά κέντρα.
Μεγάλοι χορηγοί οι μακεδόνες βασιλιάδες της ελληνιστικής εποχής, οι οποίοι επιθυμούν μέσω των έργων τέχνης να προβάλουν την ηγεμονική εξουσία τους και έτσι είναι δύσκολο να διαπιστωθεί για την ελληνιστική τέχνη σε ποιο βαθμό τα κίνητρα ήταν πολιτικά και σε ποιο βαθμό καθαρά αισθητικά, εφόσον στην εξέλιξη της τέχνης έπαιξαν ρόλο και μη καλλιτεχνικοί παράγοντες.
Σε συγγραφείς της εποχής οφείλεται η ιδέα του “κλασικού” έργου, με το νόημα πως μετά από ένα κορυφαίο σημείο εξέλιξης δεν μπορεί παρά να ακολουθεί η παρακμή. Έτσι ίσως εξηγείται η συντηρητική “κλασικίζουσα” τεχνοτροπία και τάση της Ελληνιστικής τέχνης, που μιμείται δηλαδή την τεχνοτροπία του 5ου και του 4ου αιώνα προσφέροντας και πάλι αριστουργήματα με το αισθησιακό πολλές φορές πλάσιμο του μαρμάρου.