Το χωριό μου δεν είναι από τα μέρη που σε κερδίζουν αμέσως μόλις το . Πρέπει πρώτα να το περπατήσεις, να το αφουγκραστείς, να το γνωρίσεις. Κι εκείνο, βήμα βήμα, έρχεται και μπαίνει στην καρδιά σου για πάντα. Είναι οι άνθρωποι που με κάνουν να νιώθω ευπρόσδεκτη. Είναι τα παιδιά που γεμίζουν τα σοκάκια και την πλατεία με τα παιχνίδια και τη ζωντάνια τους. Είναι οι λόφοι, τα δέντρα και μια φούχτα βράχια που με προσκαλούν ξανά και ξανά να τα σκαρφαλώσω και να τα . Και πάνω απ’ όλα είναι τα ανηφορικά δρομάκια που οδηγούν στις γειτονιές με τα πετρόχτιστα σπίτια και τις ανθισμένες αυλές τους, με την ευωδιά των λουλουδιών να σε τρελαίνει και τα ρούχα στα χαγιάτια.
  Κατηφορίζω στην πλατεία, την καρδιά του χωριού, όπου τα δυο τεράστια πλατάνια χαρίζουν απλόχερα τη δροσιά τους τις ώρες της καλοκαιριάτικης ζέστης, ενώ τα τζιτζίκια σε ξεκουφαίνουν με το τραγούδι τους. Αυτή η εποχή με γεμίζει χαρά, καθώς ο τόπος από γνωστά πρόσωπα. Τις ώρες του μεσημεριού, όταν οι μεγάλοι για να ξεκουραστούν, «καταλαμβάνουμε» τα τραπεζάκια κάτω απ’ τα πλατάνια και κάνουμε αισθητή την παρουσία μας με τα παιχνίδια και τις φωνές μας. Λίγο πιο πέρα, τα αγόρια, ξεχωριστά με τα δικά τους παιχνίδια και ξανά όλοι μαζί το σούρουπο, μέχρι αργά το βράδυ.
  Το απογευματάκι στις αυλές οι γυναίκες πίνουν το καφεδάκι τους σιγοκουβεντιάζοντας, μέχρι να έρθει η ώρα να στην πλατεία και να συναντήσουν τους άντρες.
  Όλα σε ότι το χωριό συνεχίζει να ζει όσο το αγαπάμε.