Με την καθιέρωση της ερευνητικής εργασίας στην Α? Λυκείου το σχ. έτος 2011-12, παρά την προχειρότητα στην εφαρμογή και το ασαφές πλαίσιο που διαμορφωνόταν, οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί συμφωνούσαν ότι επρόκειτο για μια θετική εξέλιξη, υπό προϋποθέσεις όμως.

Κατά την προσωπική μου άποψη, ένας χρόνος εφαρμογής ήταν αρκετός, ώστε η ερευνητική εργασία αντί να γίνει θεσμός και να καθιερωθεί, να αρχίσει ήδη να απαξιώνεται. Θεωρώ ότι οι αλλαγές που εφαρμόστηκαν τη δεύτερη χρονιά θα λειτουργήσουν καταλυτικά προς την κατεύθυνση αυτή και πιο συγκεκριμένα:

1) Η μείωση των εβδομαδιαίων ωρών από τρεις σε δυο.

2) Η κατάργηση της δυνατότητας να ασχολούνται δυο εκπαιδευτικοί με το αντικείμενο ενός θέματος, εκτός από τις περιπτώσεις που ο ένας είναι τεχνολόγος (βέβαια στα Γενικά Λύκεια τεχνολόγοι δεν υφίστανται).

3) Η δυνατότητα να γίνεται η εργασία κατά τμήμα γενικής παιδείας χωρίς να δημιουργούνται θεματικές ομάδες.

Οι αλλαγές αυτές προφανώς έχουν απόλυτη σχέση με το γεγονός ότι «βολεύουν» τα σχολεία στη διαμόρφωση του προγράμματός τους, μειώνοντας ταυτόχρονα και τις ανάγκες σε διδακτικό προσωπικό. Έτσι σε συνδυασμό και με τις γνωστές σε όλους μας δυσκολίες που έχουν να κάνουν με το νησιωτικό χώρο, οδηγούν ιδιαίτερα στις δικές μας συνθήκες σε φθορά του θεσμού «εκ των έσω». Τελικά η διαδικασία αυτή κινδυνεύει να καταλήξει γρήγορα κατά την άποψή μου, στη γνωστή κατάσταση: H εργασία θα γίνεται κατά το δυνατόν σωστά και θα αποδίδει καρπούς, μόνο στις περιπτώσεις των εκπαιδευτικών που θα «τρέχουν» το θέμα υπερβάλλοντες εαυτούς, για καθαρά «πατριωτικούς» και μόνο λόγους.