DVE

Η παραπάνω μονή είναι χτισμένη σε εξαιρετική τοποθεσία με θέα προς την πεδιάδα κάτω από τα Πιέρια και τη θάλασσα. Αιωνόβια δέντρα γύρω της συνθέτουν μια θαυμαστή εικόνα και λαμπρύνουν το ησυχαστήριο αυτό των Πιερίων. Η απόκρημνη βόρεια και ανατολική πλευρά του περιβόλου της μονής δεν χρειάστηκαν ποτέ ιδιαίτερα έργα που θα προστάτευαν το εσωτερικό της όπου είναι χτισμένος ο μικρός ναός του αγίου Γεωργίου. Έτσι τα κελιά είναι χτισμένα μόνο στη νότια και δυτική πλευρά του περιβόλου. Ο ναός, σύμφωνα με μια επιγραφή σε παράσταση του τιμώμενου αγίου πάνω από την πόρτα που οδηγεί στο εσωτερικό, πρέπει να θεωρηθεί κτίσμα του τέλους του 15ου αι. Πρόκειται για  ναό (βασιλική) με ξύλινη στέγη, ο οποίος επισκευάστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα. Ο ναός εσωτερικά είναι ολόκληρος αγιογραφημένος. Η πρώτη τοιχογράφηση έγινε στα 1494. Σήμερα φαίνονται μόνο δυο παραστάσεις του 1494. Η μία είναι ο Άγιος Γεώργιος έφιππος να φονεύει το δράκοντα, πάνω από την πόρτα εισόδου και η δεύτερη το Άγιο Κεράμιο με αποτυπωμένη τη μορφή του Χριστού σ' αυτό, μέσα σε κόγχη του βόρειου τοίχου του ιερού. Ο υπόλοιπος ναός διατηρεί τοιχογραφίες του 1619. Μια επιγραφή στο νότιο τοίχο αναφέρει το όνομα ενός επισκόπου Πέτρας Ακάκιου και του ηγούμενου της μονής Διονυσίου. Τα κτίσματα της μονής τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούνται από τη μητρόπολη Κίτρους και Κατερίνης ως κατασκήνωση κατά τη θερινή περίοδο. Η μονή  είναι ένα από τα σημαντικότερα βυζαντινά μνημεία που έχει να επιδείξει ο νομός Πιερίας. Απέχει από τη Ρητίνη 2,5 χιλιόμετρα, η πρόσβαση σήμερα είναι πολύ εύκολη καθώς υπάρχει ασφαλτοστρωμένος δρόμος. Παλαιότερα η πρόσβαση γινόταν από ένα δύσβατο μονοπάτι που ονομαζόταν "καγκέλια". Η μονή υπήρξε σημαντικό κέντρο κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας και βρισκόταν σε μεγάλη ακμή  ως τη δεκαετία του 1930. Εγκαταλείφθηκε οριστικά από τους μοναχούς την περίοδο 1940-1943.
Ο ναός του αγίου Γεωργίου της ομώνυμης μονής και ο ναός των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στο Αιγίνιο χρονολογούνται στο μεταίχμιο του μεσαιωνικού μας βίου. Ο 16ος αιώνας που ακολουθεί υπήρξε ο πιο λαμπρός αιώνας για την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ο πιο θλιβερός για τον Ελληνισμό, με εξαίρεση μερικές περιοχές, όπως το 'Αγιο Όρος ή τα Μετέωρα. Η Πιερία, αν και δεν έχει να επιδείξει κάποιο σημαντικό μνημείο από το 1500 μέχρι το 1600, αποκτά στα 1543 το μεγαλύτερο και με ιστορική δράση μοναστήρι της, που ίδρυσε ο πιο αγαπητός άγιος των Δυτικομακεδόνων, ο 'Aγιος Διονύσιος. Ο Θεσσαλός στην καταγωγή Διονύσιος, αγιορείτης μοναχός στη συνέχεια, έρχεται στον Όλυμπο και στο βάθος του φαραγγιού του Ενιπέα, πάνω από το Λιτόχωρο, στη θέση παλιότερου καθιδρύματος αφιερωμένου στην Αγία Τριάδα ιδρύει τη μονή του.