Γεωγραφία Στ΄ τάξης – Ζώνες βλάστησης

Οι περιοχές της Γης δεν έχουν όλες την ίδια βλάστηση. Συναντάμε περιοχές με πλούσια βλάστηση αλλά και περιοχές με φτωχή βλάστηση.
Η κατανομή αυτή της βλάστησης εξαρτάται κυρίως από τη θερμοκρασία σε σχέση πάντα με το γεωγραφικό πλάτος ενός τόπου, το υψόμετρο του και τις τοπικές συνθήκες της περιοχής.Με τον όρο χλωρίδα, όπως ξέρουμε από πέρσι, εννοούμε το σύνολο των φυτικών ειδών μιας περιοχής. Ανάλογα το σύνολο των ζωικών ειδών ονομάζουμε πανίδα. Και βέβαια η πανίδα επηρεάζεται από την ποικιλία της χλωρίδας και την ποσότητα της βλάστησης, κυρίως λόγω της τροφικής σχέσης
Αλλά ας δούμε τη φυτική διάπλαση, δηλαδή το είδος της βλάστησης, χαρακτηριστικό μιας περιοχής, που συναντάμε στις κλιματικές ζώνες της Γης καθώς και την ανάλογη πανίδα


  • Στην πολική ζώνη, συναντάμε τη φυτική διάπλαση της τούνδρας ( μόνο το καλοκαίρι – στη βόρεια πολική ζώνη ) που λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας επικρατεί μόνο η ανθεκτική στο κρύο βλάστηση δηλαδή βρύα και λειχήνες.

Τα ζώα που μπορούν να ζήσουν σε αυτή τη βλάστηση είναι ο τάρανδος, ο λύκος, η πολική αλεπού και αρκούδα, ο λαγός κλπ

  • Στην εύκρατη ζώνη και νότια της τούνδρας συναντάμε την τάιγκα, δηλαδή δάση από κωνοφόρα δέντρα(πεύκα, έλατα κ.ά.) Την τάιγκα τη συναντάμε σε περιοχές με μεγάλο υψόμετρο.

Μετά την τάιγκα κυριαρχούν τα φυλλοβόλα δάση και οι στέπες, δηλαδή λιβάδια με ξηρό κλίμα.Στην εύκρατη ζώνη αναπτύσσεται και η μεσογειακή βλάστηση, που χαρακτηρίζεται από μεικτά δάση, θάμνους, ελιές κλπ.Στη ζώνη αυτή συναντάμε κυρίως κατοικίδια και ζώα που ζουν ελεύθερα στη φύση.

  • Τέλος στην τροπική ζώνη, συναντάμε το τροπικό δάσος που είναι γνωστό και σαν ζούγκλα και χαρακτηρίζεται από ψηλή βλάστηση εξαιτίας των πολλών βροχών.

Επίσης αναπτύσσεται η σαβάνα σε ημιλιβαδικές εκτάσεις από φυλλοβόλα αγκαθωτά δέντρα με μικρά φύλλα, θάμνους και πόες.Στη σαβάνα ζουν ελέφαντες, ζέβρες, τίγρεις, λιοντάρια γεράκια, γύπες κ. α. Στις ξηρές περιοχές αναπτύσσεται και εδώ, όπως και στην εύκρατη ζώνη, η φυτική διάπλαση της στέπας, ιδίως κατά την εποχή των βροχών.Αυτή αποτελείται από μικρούς θάμνους και μικρά δέντρα και φιλοξενεί χορτοφάγα ζώα( άλογα, καμήλες κ. ά.), τρωκτικά, σαύρες και φίδια

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε το αποτέλεσμα της πολιορκίας της βυζαντινής πρωτεύουσας, της οποίας Αυτοκράτορας ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, από τον οθωμανικό στρατό, με επικεφαλής τον σουλτάνο Μωάμεθ Β΄. Η πολιορκία διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453 (Ιουλιανό ημερολόγιο). Η άλωση αυτή της Κωνσταντινούπολης, σήμανε και το τέλος της υπερχιλιετούς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Το Βυζάντιο ήταν ήδη εξασθενημένο και διαιρεμένο τους τελευταίους δύο αιώνες, σκιά της παλιάς Αυτοκρατορίας. Η Άλωση του 1204 από τους Σταυροφόρους και αργότερα, μετά την επανάκτησή της το 1261, οι πολιτικές και θρησκευτικές έριδες, η αδυναμία βοήθειας από την Δύση, η άσχημη οικονομική κατάσταση και η φυγή ανθρώπινου δυναμικού, οδήγησαν στη σταδιακή εξασθένηση και συρρίκνωση. Η κατάληψη της Καλλίπολης το 1354 από τους Οθωμανούς, η οποία έφερε ορδές φανατικών μουσουλμάνων πολεμιστών στην Ευρώπη, σταδιακά κύκλωσε εδαφικά το Βυζάντιο, το οποίο έγινε το 1373 φόρου υποτελές στον Οθωμανό σουλτάνο. Έτσι, η Άλωση ήλθε ως φυσικό αποτέλεσμα και της αδιάκοπης επέκτασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην ευρύτερη περιοχή. Οι συγκρούσεις ήταν ιδιαίτερα άνισες υπέρ των Τούρκων, σε σημείο που να μνημονεύεται από τις πηγές το τετελεσμένο της έκβασης της πολιορκίας. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται και στον ηρωισμό των πολιορκημένων και ιδιαίτερα του Αυτοκράτορα. Το γεγονός της πτώσης της «θεοφυλάκτου Πόλεως», άφησε βαθιά ίχνη στις πηγές της εποχής.

Απόρροια της Άλωσης ήταν η ανελέητη συνέχιση της εδαφικής προώθησης των Τούρκων στην Β. Αφρική και στην Κεντρική Ευρώπη. Κατά τα τέλη του 17ου αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της, απειλώντας την Βιέννη. Πολλές φορές η Άλωση της Κωνσταντινούπολης χρησιμοποιείται από τους ιστορικούς ως γεγονός που σηματοδοτεί το τέλους του Μεσαίωνα και την έναρξη της Αναγέννησης και της Εποχής των Ανακαλύψεων. Πολλοί μάλιστα εξ αυτών συμφωνούν στο ότι η μαζική μετακίνηση πολλών Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη στην Ιταλία λόγω της Άλωσης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του περιεχομένου και της φιλοσοφίας που ακολούθησαν τα πρόσωπα της Αναγέννησης.