Η κεντρική περιοχή της Σλοβενίας είναι Carniola, και η αρχική κάλυψη όπλων της είχε έναν χρυσό αετό με  κόκκινα νύχια σε ένα μπλε υπόβαθρο. Αργότερα, η Βιέννη απαίτησε να αντικατασταθεί ο χρυσός αετός από έναν ασημένιο. Όταν αυτά τα χρώματα μεταφέρθηκαν στη σημαία πήραμε την άσπρη-μπλε-κόκκινη σημαία.

Η πρώτη Σλοβάκικη σημαία το 1848 ήταν άσπρο- κόκκινη. Όμως η Ουγγαρία δεν το επέτρεψε, οπότε στις 18 Σεπτεμβρίου 1948 προστέθηκε το μπλε χρώμα. Η παρούσα σημαία της Σλοβακίας ανυψώθηκε για πρώτη φορά στις 3 Σεπτεμβρίου 1992  μπροστά από το κάστρο της Μπρατισλάβας. Αλλά η ακριβής μορφή της καθορίστηκε από το νόμο της 18ης Φεβρουαρίου 1993.

Στην Τσέχικη σημαία το κόκκινο άσπρο συμβολίζουν το Τσέχικο έθνος και το μπλε κόκκινο άσπρο το Σλάβικο έθνος.

Τα χρώματα της Ρουμάνικης σημαίας μπλε, κίτρινο, κόκκινο έχει η Μολδαβία, η Ανδόρα και το Τσαντ. Η Μολδαβία προφανώς επηρεάστηκε από την Ρουμανία η Ανδόρα και το Τσαντ από την Γαλλία. Τα χρώματα αυτά είναι παλιά και χρονολογούνται από την εποχή των Δάκων όταν έβαζαν χρωματιστές κορδέλες στους δράκοντες που σήκωναν σαν σημαίες.

Τα τρία χρώματα των Ρουμανικών και Μολδαβικών σημαιών προτάθηκαν το 1848 και αντιπροσώπευσαν τα τρία μέρη της Ρουμανίας. Το   κόκκινο την Μολδαβία, το μπλε την Oltenia το κίτρινο την Muntenia.  Στη σύγχρονη Ρουμανία τα χρώματα αντιπροσωπεύουν τη Μολδαβία, την Τρανσυλβανία και Wallachia. Τα χρώματα της σημαίας δείχνουν τις κοινές ρίζες των δύο κρατών.

Στο μέσο η σημαία της Μολδαβίας έχει τον Βυζαντινό αετό που κρατάει έναν σταυρό στο ράμφος και έναν κλάδο ελιών και σκήπτρο στα νύχια του. Πάνω από τον αετό είναι μια ασπίδα με κόκκινο στην κορυφή και το μπλε κάτω, με ένα τυποποιημένο κεφάλι βοδιών πέρα από όλα μεταξύ ενός τριαντάφυλλου και μιας ημισελήνου. Το κεφάλι βοδιών αντιπροσωπεύει την παλαιά επαρχία Bessarabia, ο σταυρός είναι προφανώς χριστιανικός, ο κλάδος ελιών είναι πιθανώς για την ειρήνη και το σκήπτρο για την κυριαρχία, όσον αφορά για το λουλούδι και την ημισέληνο, είναι Βυζαντινά σύμβολα.

Η Ουκρανική σημαία αποτελείται από δύο οριζόντιες λωρίδες ίσου πλάτους, μία μπλε και μία κίτρινη. Μπλε τα χρώματα του ουρανού, των βουνών, των ποταμών, και οι χρυσοί αγροί είχαν συμβολισθεί από τους Ρώσους του Κιέβου, πολύ πριν από την εισαγωγή του χριστιανισμού. Με την αποδοχή του χριστιανισμού, το μπλε και ο χρυσός ενσωματώθηκαν στο συμβολισμό εκκλησιών. Μετά  την εισβολή των Μογγόλων το 1200 η χρήση μπλε, χρυσός διακόπηκε, για να αναβιώσει πάλι στις διακοσμήσεις εκκλησιών και τους λόφους πόλεων κάποια χρόνια αργότερα.

Η σημαία του Μαυροβουνίου είναι κόκκινη με μία χρυσή μπορντούρα και την κρατική κάλυψη των όπλων στη μέση Στα χρόνια του πρίγκιπα Danilo Petrovi (1851-1860), που ήταν ιδρυτής του σύγχρονου Μαυροβούνιου κράτους, η κρατική κάλυψη των όπλων ήταν ένας δικέφαλος χρυσός αετός με μια κορώνα στο κεφάλι, που κρατά ένα σκήπτρο στο ένα νύχι και μία σφαίρα στο άλλο, με μια ασπίδα στα στήθη με ένα χρυσό λιοντάρι πάνω σε πράσινη χλόη με τον μπλε ουρανό πάνω. Το σύμβολο προφανώς είναι κατάλοιπο από τα χρόνια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Στη σημαία της Ανδόρας το 1866 προστέθηκε ένας μπλε τομέας στην κίτρινη και κόκκινη σημαία. Με αυτόν τον τρόπο, και η Γαλλία και η Ισπανία αντιπροσωπεύθηκαν με δύο χρώματα στη σημαία της Ανδόρας (κόκκινος και μπλε για τη Γαλλία  και κόκκινος και κίτρινος για την Ισπανία.

Το 1981 ο αετός εξαφανίστηκε από την Ισπανική εθνική σημαία, αφήνοντας το τρέχον κόκκινο, κίτρινο, κόκκινο  και την κρατική κάλυψη των όπλων στη μέση  (πολύ απλουστευμένη, που περιλαμβάνει μικρό οβάλ στο κέντρο με τρία fleurs-de-lis). Οι εστεμμένοι στυλοβάτες πλαισιώνουν την ασπίδα.

Στη Πορτογαλική σημαία το πράσινο σημαίνει ελπίδα και το κόκκινο θυσία.

Το σύνταγμα ορίζει ότι η εθνική σημαία της Μάλτας να αποτελείται από δύο ίσες κάθετες λωρίδες, άσπρη και κόκκινη, με τον σταυρό του saint George, που ακονίζεται με το κόκκινο, στην άσπρη λωρίδα.

Η σημαία του Βελγίου είναι κόκκινη, κίτρινη και μαύρη. Αυτά τα χρώματα τακτοποιούνται κάθετα. Διάφορες οριζόντιες εκδοχές παρουσιάστηκαν από το 1789 έως το1831 που υιοθετήθηκε η τελευταία. Τα χρώματα της βελγικής σημαίας λήφθηκαν από τα όπλα της Βραβάνδης, μια επαρχία από τις χαμηλές χώρες. Τα όπλα της Βραβάνδης παρουσιάζουν σε έναν μαύρο τομέα ένα κίτρινο λιοντάρι, με μια κόκκινη γλώσσα και κόκκινα νύχια.

Η μαύρη, κόκκινη, κίτρινη τρίχρωμη σημαία έχει χρησιμοποιηθεί τουλάχιστον τρεις φορές στην ιστορία της Γερμανίας με ή χωρίς τον αετό σε διάφορες παραλλαγές. Υιοθετήθηκε το 1848 , και καταργήθηκε το 1852, υιοθετήθηκε πάλι ως σημαία της Δημοκρατίας της Weimar στις 11 Αυγούστου 1919, και αφού καταργήθηκε  αντικαταστάθηκε από το τρίτο Ράιχ στις 12 Μαρτίου 1933.  Τελικά υιοθετήθηκε πάλι ως σύγχρονη γερμανική σημαία στις 8 Μαΐου 1949. Χρησιμοποιήθηκε από τη ΛΔ Γερμανία έως το 1959 , με τον αετό από το 1959 ως το 1989 . Υφίσταται χωρίς τον αετό από το 1989 που επανασυνδέθηκαν οι δύο Γερμανίες.

Το 1937, ο επικεφαλής της κυβέρνησης Joseph Hoop του Λιχνενστάιν παρουσίασε επίσημα τη νέα σημαία και έδωσε μια συμβολική ερμηνεία των χρωμάτων της. Το μπλε είναι το χρώμα ενός ακτινοβόλου ουρανού, κόκκινο το χρώμα των χόβολης στην εστία κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης τα βράδια, ο χρυσός της κορώνας δείχνει ότι οι άνθρωποί μας, η χώρα μας και το πριγκηπικό σπίτι μας είναι ενωμένοι στην καρδιά και το πνεύμα.

Στο Μονακό το κόκκινο και το λευκό είναι τα εραλδικά χρώματα της οικογένειας Grimaldi. Τα χρώματα βεβαιώνονται μέχρι 1339, αλλά το σχέδιο σημαιών άλλαξε με το χρόνο. Στον 17ο αιώνα, το έμβλημα των όπλων περιέχει κόκκινα και άσπρα χρώματα.

Ο δούκας Φρειδερίκος ο 2ος της Αυστρίας (1210-1246), επιδίωξε να γίνει πιο ανεξάρτητος από το ρωμαίο αυτοκράτορα (επίσης Φρειδερίκο τον 2ο ) και υιοθέτηση τα χρώματα κόκκινο-άσπρο-κόκκινο το έτος 1230.

Το κίτρινο και το λευκό χρησιμοποιούνται στην πόλη του Βατικανού από 1808. Πριν από αυτά χρησιμοποιήθηκε το κίτρινο και το κόκκινο. Όταν ο Ναπολέων ανάμιξε το στρατό του με παπικό, ο παπάς Pius VII αποφάσισε ότι πρέπει να βρεθούν νέα χρώματα. Ο Pius VII επιλέγει το χρυσό και το ασημένιο που έγιναν αποδεκτά το 1825. Η σημαία χρησιμοποιήθηκε μέχρι 1870, όταν ενσωματώθηκε το κράτος στην Ιταλία. Όταν η πόλη του Βατικανού διαμορφώθηκε σε χωριστό κράτος το 1929, πήρε την ίδια σημαία.

Η σημαία υιοθετήθηκε από τον Άγιο Μαρίνο επισήμως με ένα διάταγμα του ανώτατου Συμβουλίου της 6ης Απριλίου 1862, μετά από τη συνθήκη του Άγιου Μαρίνου με το νέο ιταλικό βασίλειο. Στο κέντρο υπάρχει ένα εραλδικό σύμβολο με τρεις πύργους και μία κορώνα, ακόμα κι αν ο Άγιος Μαρίνος ήταν πάντα δημοκρατία, σαν σημάδι της κυριαρχίας.

Τα εθνικά χρώματα της Πολωνίας είναι άσπρα και κόκκινα σε δύο οριζόντιες παράλληλες λουρίδες ίσου πλάτους και μήκους, η ανώτερη λουρίδα είναι άσπρη και η χαμηλότερη κόκκινη. Η πολωνική σημαία χρονολογείται από τις μεσαιωνικές σημαίες. Πρώτα ήταν όλη κόκκινη με έναν άσπρο αετό. Μια τέτοια σημαία, ή μάλλον ένα έμβλημα, ήταν του βασιλιά Wladyslaw Jagiello κατά τη διάρκεια της μάχης Grunwald το 1410. Τα κόκκινα και άσπρα χρώματα εμφανίστηκαν μαζί τον 17ο αιώνα. Το έμβλημα Zygmunt ΙΙΙ (1632) ήταν από τρεις λουρίδες, η ανώτερη και κατώτερη που ήταν κόκκινες και στη μέση λευκή.

Η Βοσνία Ερζεγοβίνη μετά από πολλές συζητήσεις για τα χρώματα που θα χρησιμοποιούσαν στην σημαία μετά την ανεξαρτησία τους το 1992, δεδομένου ότι, κόκκινο = Κροάτης, μπλε = Σέρβος, πράσινο = μουσουλμάνος, αποφάσισε, το ουδέτερο χρώμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με εφτά αστέρια και δύο μισά για να δείχνει την άπειρη συνέχεια και το κίτρινο τρίγωνο για να δείχνει τα δύο κράτη.

Το Γιβραλτάρ έχει ένα έμβλημα που παρουσιάζει τα όπλα της αποικίας και χρησιμοποιείται ως σημαία της αποικίας. Η σημαία είναι άσπρη με μία κόκκινη λωρίδα στο κατώτατο σημείο με ένα κόκκινο κάστρο με τρείς πύργους στο άσπρο τμήμα. Κάθε πύργος έχει μια πόρτα και ένα παράθυρο και από την πόρτα του μεσαίου πύργου κρέμεται ένα χρυσό κλειδί που επικαλύπτει κυρίως την κόκκινη λωρίδα.

Η Δανία έχει την παλαιότερη συνεχώς χρησιμοποιούμενη εθνική σημαία στον κόσμο. Ο μύθος λέει ότι το " Dannebrog " ( έτσι ονομάζεται η σημαία της Δανίας ), έπεσε από τους ουρανούς στις 15 Ιουνίου 1219, την ημέρα στην οποία ο βασιλιάς Waldemar ΙΙ νίκησε τους Εσθονούς στη μάχη. Ένας άσπρος σταυρός σε ένα κόκκινο υπόβαθρο χρησιμοποιήθηκε από την ιερή ρωμαϊκή αυτοκρατορία σε πολλές από τις επαρχίες της. Η Δανία δεν ήταν όμως ποτέ μια επαρχία της ιερής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο μύθος είναι παρόμοιος με εκείνο του Μεγάλου Κωνσταντίνου που είδε τον σταυρό και αφού νίκησε στην Μουλβία γέφυρα το 312, έγινε απόλυτος μονάρχης στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Η σημαία του Τζέρσευ έχει σε ένα άσπρο υπόβαθρο το κόκκινο saltire του Αγίου Πατρικίου και στον κορυφαίο τριγωνικό τομέα υπάρχει μια κόκκινη ασπίδα με τρία χρυσά  λιοντάρια (αυτό το έμβλημα χορηγήθηκε στο νησί σαν σφραγίδα από τον Edward I το 1279) με την κορώνα και με αυτήν την μορφή η σημαία εγκρίθηκε στις 7 Απριλίου 1981, χωρίς τα όπλα χρησιμοποιήθηκε ανεπίσημα από το 1870.

Η σημαία της νήσου Γκέρνσυ είναι άσπρη με το κόκκινο σταυρό του αγίου Ανδρέα και ένα χρυσό εντός αυτού για να ξεχωρίζει από της Αγγλίας. Είναι επίσημη από το 1985. Τα νησιά της Herm, Jethou, Sark, Alderney, Brechou, έχουν παραλλαγές της σημαίας.

Η Βρετανική σημαία αποτελείται από τρία στοιχεία, τον σταυρό του Αγίου Γεωργίου (κόκκινος στο λευκό) για την Αγγλία, τον σταυρό του Αγίου Ανδρέα (άσπρη διαγώνιος στο μπλε) για τη Σκωτία και τον σταυρό του Αγίου Πατρικίου (κόκκινη διαγώνιος στο λευκό) για την Ιρλανδία. Η αρχική σημαία του Union Jack που υιοθετήθηκε το 1606 ήταν συμμετρική, ο Ερυθρός Σταυρός του Αγίου Γεωργίου ήταν πάνω στο λευκό που επιστρώθηκε πάνω από μια σημαία του Αγίου Ανδρέα, η οποία ήταν μπλε με ένα άσπρο Χ.

Ένας θρύλος του 8ου αιώνα περιγράφει την προέλευση της Σκωτσέζικης σημαίας. Οι Σκώτοι και οι Πίκτες κάτω από τον βασιλιά Hungus επρόκειτο να αντιμετωπίσουν τους Άγγλους κάτω από τον βασιλιά Athelstan. Ο Hungus προσευχήθηκε στον θεό και τους αγίους και ο άγιος Ανδρέας εμφανίστηκε στον ύπνο του το βράδυ και του υποσχέθηκε νίκη. Την επόμενη μέρα ο άσπρος διαγώνιος σταυρός εμφανίστηκε στον ουρανό και ενθάρρυνε τους Σκώτους που νίκησαν τους Άγγλους.

Στην σημαία της Ιρλανδίας υπάρχει ο σταυρός του αγίου Γεωργίου με ένα κόκκινο χέρι εντός του. Δεν είναι γνωστή η προέλευση του " κόκκινου χεριού " Υπάρχει όμως από τον 16ο  αιώνα. Είναι σημαντικό ότι το κόκκινο δεξί χέρι βρίσκεται ευρέως στην ιρλανδική οικοσημολογία, ειδικά στην Ulster, π.χ. στα όπλα του O'Neills, του McCartans, του O'Donnellys, του O'Dunlevys, και του McGuinnesses. Είναι σαφές ότι το ανθρώπινο χέρι ήταν ένα βασικό στοιχείο στα ειδωλολατρικά ιρλανδικά καλολογικά στοιχεία.

Ο κόκκινοs δράκος ή το Υ Ddraig Goch της Ουαλίας είναι ένα αρχαίο σύμβολο που χρονολογείται από τους ρωμαϊκούς χρόνους. Το έμβλημα του δράκου χρησιμοποιήθηκε από τους Ρωμαίους, τους Βρετανούς (Κέλτες), τους Σάξονες και τους Άγγλους στη Μεγάλη Βρετανία. Τον Φεβρουάριο του 1959 καθιερώνετε επίσημα σαν σημαία της Ουαλίας.

Η παλαιότερη γνωστή αναφορά στη χρήση των τριών χρωμάτων (πράσινο, άσπρο και πορτοκαλί) στην Ιρλανδία , είναι από τον Σεπτέμβριο του 1830 όταν φορέθηκαν οι τρίχρωμες κονκάρδες σε μια συγκέντρωση για να γιορτάσουν τη γαλλική επανάσταση εκείνου του έτους,  μια επανάσταση που αποκατάστησε τη χρήση των Γαλλικών τρίχρωμων σημαιών. Τα χρώματα χρησιμοποιήθηκαν επίσης στην ίδια περίοδο για τις ροζέτες και τα διακριτικά, και στα εμβλήματα των εμπορικών συντεχνιών.  Εντούτοις, βεβαιωμένη χρήση μιας τρίχρωμης σημαίας έχουμε από το 1848 οπότε υιοθετήθηκε από τη νέα Ιρλανδία κάτω από την επιρροή μιας άλλης γαλλικής επανάστασης. Μια χρυσή άρπα σε έναν πράσινο υπόβαθρο (σε αντιδιαστολή με το μπλε των όπλων) ήταν η παραδοσιακή σημαία της Ιρλανδίας προτού η τρίχρωμη να γίνει δημοφιλής.

Στην σημαία της νήσου Μαν περιέχεται το τρίσκελο. Το τρίσκελο είναι ένα από τα παλαιότερα σύμβολα που είναι γνωστά στην ανθρωπότητα.  Βρέθηκαν σε προϊστορικά γλυπτικά σε βράχους στη βόρεια Ιταλία. Εμφανίζεται επίσης σε ελληνικά βάζα ασπίδες και σε νομίσματα του 6ου και 8ου αιώνα π.χ., και ήταν σεβαστό από τους Νορβηγούς και τους λαούς της Σικελίας.

Η σημαία των Νήσων Φερόες έγινε αρχικά από τους σπουδαστές των Φερόων στην Κοπεγχάγη και παρουσιάστηκε αργότερα στις Νήσους Φερόες όπου ανυψώθηκε αρχικά στις 22 Ιουνίου του 1919. Μια περίπου δεκαετία, το 1931, μπήκε σε κοινή αλλά ανεπίσημη χρήση. Όταν η Δανία καταλήφθηκε από τις γερμανικές δυνάμεις τον Απρίλιο του 1940, τα βρετανικά στρατεύματα πήραν τα νησιά και από ανάγκη να διακριθούν τα σκάφη των Νήσων Φερόες από εκείνα της κατειλημμένης Δανίας εμφανίστηκε πάλι η σημαία. Στις 25 Απριλίου του 1940 οι Βρετανικές αρχές ενέκριναν τη σημαία των Νήσων Φερόες. Με νόμο στις 23ης Μαρτίου 1948 η σημαία αναγνωρίστηκε τελικά ως εθνική σημαία των Νήσων Φερόες.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν υπήρχε ανάγκη για Ισλανδική σημαία, δεδομένου ότι η μόνη χρήση της θα ήταν στη θάλασσα, και τα σκάφη χρησιμοποιούσαν τη Δανική σημαία. Μια πρώτη ιδέα σχετικά με μια ισλανδική σημαία υποβλήθηκε το 1809. Το 1897 καθιερώθηκε σημαία παρόμοια με την Ελληνική, της ξηράς, έως το 1915. Η νέα σημαία του 1915 είχε έναν μπλε τομέα με έναν Ερυθρό Σταυρό που οροθετήθηκε από λευκό. Είναι η σημαία που χρησιμοποιείται σήμερα. Το σχέδιο προτάθηκε από το Matthias Thordarson. Εξήγησε πως τα χρώματα συμβολίζουν, το μπλε τα βουνά, το άσπρο τον πάγο και το κόκκινο την φωτιά, (η Ισλανδία αναπτύσσει πολλή ηφαιστειακή δραστηριότητα).  Η σημαία έγινε αποδεκτή επίσημα από το βασιλιά 30 Νοεμβρίου 1918 και υιοθετήθηκε από το νόμο ως εθνική σημαία την ίδια μέρα. Ανυψώθηκε αρχικά (ως κρατικό ensign) την 1η Δεκεμβρίου 1918. αυτήν την ημέρα η Ισλανδία έγινε ένα χωριστό βασίλειο που ενώθηκε με τη Δανία κάτω από έναν βασιλιά.

Η Νορβηγία έγινε ελεύθερο βασίλειο το 1905, και η Νορβηγική σημαία όπως την ξέρουμε σήμερα χρονολογείται από 1821. Το κόκκινο βασικό χρώμα λήφθηκε από τη Δανία, ο μπλε σταυρός προορίστηκε να αντιπροσωπεύσει τη Σουηδία, και το άσπρο πλαίσιο γύρω από το σταυρό έκανε το tricolor της ελευθερίας και τοποθέτησε τη Νορβηγία μεταξύ των άλλων ελεύθερων εθνών.

Η σημαία της Σουηδίας υιοθετήθηκε στις 22 Ιουνίου 1906, αλλά το σχέδιό της είναι εκατοντάδες ετών παλαιό (χρονολογείται πιθανώς από 1521). Η Σουηδική σημαία έχει  χρώμα μπλε με έναν χρυσό-κίτρινο σκανδιναβικό σταυρό. Τα χρώματα προέρχονται από τα σουηδικά εθνικά όπλα και το σχέδιο είναι από τη δανική σημαία.

Πριν κερδίσει την ανεξαρτησία το 1917, η Φινλανδία ήταν μέρος της Σουηδίας και της Ρωσική αυτοκρατορία μέχρι το 1809. Οι σημαίες αυτών των δύο χωρών χρησιμοποιήθηκαν επίσης ως επίσημη Φινλανδική σημαία. Το αυτόνομο δουκάτο της Φινλανδίας είχε στα όπλα ένα λιοντάρι, η χώρα δεν είχε οποιαδήποτε επίσημη σημαία απεικονίζοντας τα εθνικά σύμβολά της. Η φινλανδική σημαία υιοθετήθηκε αρχικά το 1918, αφότου η Φινλανδία έγινε ανεξάρτητη χώρα η παρούσα μορφή της σημαίας υιοθετήθηκε στις 26 Μαΐου, το 1978.

Η ένωση Vironia σπουδαστών της Εσθονίας ιδρύθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1881, όταν η χώρα ήταν μέρος της ρωσικής αυτοκρατορίας. Η οργάνωση αφιερώθηκε στη συντήρηση των πολιτιστικών παραδόσεων και της γλώσσας Εσθονίας, οι οποίες καταστέλλονταν. Η ένωση Vironia  υιοθέτησε μια σημαία με οριζόντιες λωρίδες του μπλε,  Μαύρου, και άσπρου χρώματος που ειπώθηκαν ότι αντιπροσωπεύσουν τον ουρανό (μπλε), το χώμα (μαύρο), και τη φιλοδοξία προς την ελευθερία για την πατρίδα τους (άσπρο). Η σημαία κυμάτισε πάλι κατά τη διάρκεια της ρωσικής επανάστασης του 1905. Τέλος, στις 24 Φεβρουαρίου 1918, Εσθονία έγινε ανεξάρτητος κάτω από την μπλε-μαύρη-άσπρη σημαία, που αναγνωρίστηκε επίσημα στο σύνταγμα της 4ης Ιουλίου, το 1920.

Η σημαία της Λετονίας έχει υπάρξει από το δεύτερο μισό του 13ου αιώνα. ΟΙ Λετονικές φυλές χρησιμοποίησαν την κόκκινη άσπρη σημαία ενάντια στις αρχαίες εσθονικές φυλές. Αυτό τοποθετεί τη Λετονική σημαία μεταξύ των παλαιότερων σημαιών του κόσμου. Το διακριτικό σκούρο κόκκινο χρώμα της Λετονικής σημαίας αναφέρεται συχνά στον υπόλοιπο κόσμο ως "Λετονικό κόκκινο".

Η σημαία της Λιθουανίας έχει τρεις ίσες οριζόντιες ζώνες κίτρινη (κορυφή), πράσινη, και κόκκινη. Κίτρινο είναι το χρώμα του ήλιου που συμβολίζει το φως, την ευημερία, την αριστοκρατία, την τιμιότητα και το πνευματικό μεγαλείο. Το πράσινο είναι το χρώμα της βλάστησης, που συμβολίζει την ομορφιά της φύσης, τη ζωή, την ελπίδα, την ελευθερία και τη χαρά. Το κόκκινο είναι το χρώμα του εδάφους και του αίματος, συμβολίζοντας την αγάπη, το θάρρος και το αίμα που ρίχνονται για την πατρική γη.

Η  σημαία της Λευκορωσίας αποτελείται από μια μεγάλη κόκκινη οριζόντια λωρίδα πάνω και μια μικρότερη πράσινη οριζόντια λωρίδα κάτω.  Η αριστερή πλευρά της σημαίας της Λευκορωσίας  χαρακτηρίζει από μία κάθετη άσπρη λωρίδα με κόκκινα σύνορα και  κόκκινες διακοσμήσεις μορφής διαμαντιών, το οποίο είναι ένα παραδοσιακό  σχέδιο της Λευκορωσίας.  Η πράσινη λωρίδα συμβολίζει το μέλλον. Πράσινο είναι το χρώμα της ελπίδας, της άνοιξη και της αναγέννησης και του χρώματος των δασών και των τομέων εδαφών της Λευκορωσίας. Το κόκκινο αντιπροσωπεύει το παρελθόν της Λευκορωσίας και το αίμα των υπερασπιστών της χώρας. Το διακοσμητικό σχέδιο της Λευκορωσικής σημαίας συμβολίζει την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της Λευκορωσίας, την πνευματική συνοχή, και την ενότητα των ανθρώπων της.  Η σημαία της Λευκορωσίας υιοθετήθηκε στις 7 Ιουνίου 1995. Αυτή η σημαία είναι πολύ παρόμοια με τη σημαία που χρησιμοποιούνταν όταν η Λευκορωσία ήταν ένα μέρος της Σοβιετικής Ένωσης, αν και δεν έχει το έμβλημα δρεπανιών και σφυριών. Η Λευκορωσία αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητη χώρα από τη Σοβιετική Ένωση το 1991. Υπήρξε μια πρόταση για σημαία της Λευκορωσίας το 1993 αλλά απορρίφθηκε από το κοινό. Από το 1991 ως  το 1995 η σημαία της Λευκορωσίας ήταν ένα άσπρο, κόκκινο, άσπρο οριζόντιο σχέδιο λωρίδων.