Τελετές καθαρμού-εξαγνισμού με το πυρ συνοδεύουν τα βήματα της ζωής του ανθρώπου από τη γέννηση ως τον θάνατο. Το νεογέννητο κι η λεχώνα, του γάμου η τελετή κι εκείνος που θα εγγίσει τα ιερά πρέπει να είναι μακριά από μιάσματα όπως φωνάζει η Ιφιγένεια στους Ταύρους (στ. 1226-9), όταν πρόκειται να αγνίσει τον μητροκτόνο αδερφό της...Πώς τώρα αγιάζεται κανείς από μίασμα μας το λέει πάλι ο Ευριπίδης στην Ελένη
(στ. 868-870:
Κι εσύ, αν κανείς έβλαψε τον δρόμο πατώντας τον
μ’ ανόσιο πόδι, καθάρισέ τον με καθάρσια φλόγα,
και κτύπα κι άναψε ένα πεύκινο δαδί για να περάσω
από μέσα στη φωτιά)
...Με τον ίδιο τρόπο καθαρίζεται και σήμερα στην Αιτωλία κι αλλού στην Ελλάδα όποιος θα μπει στο δωμάτιο της λεχώνας.
[πηγή: Διασκευή από Κ. Χατζηιωάννου, «Η χρήση του 'καθαρσίου πυρός' για τον εξαγνισμό και την αθανασία στον ελληνικό χώρο», Επιστημονική Επετηρίδα Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης, 1973, Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας]