Γύρνα, καλέ μου, κι άφησε της ξενιτιάς τις πίκρες.
Έλα να σμίξουμε γλυκά. Θυμήσου με και μένα,
Που τόσα χρόνια ρέβουμαι στης ερημιάς τους πόνους.
Διάβηκαν χρόνια και καιροί οπού σου τρώει τα νιάτα
Η άσπλαχνη η ξενιτιά με το τυράγνισμά της.
Το έρμο το κορμάκι σου στα ξένα παραδέρνει,
Και στα πικρά τους βάσανα, και στις ανεμοζάλες,
Θα μαραζώσει, θα καεί, θα σβήσει κολασμένο.
Τα ξένα δε σε γέρασαν; δε σ’ έφαγαν τα ξένα;
Φεύγα τα ξένα, κι είν’ οχιές, φίδια φαρμακωμένα,
Και φαρμακώνουν και ρουφούν το αίμα σου καλέ μου.
Έλα, γιατί βαλάντωσα και ρέψε την καρδιά μου
Αφ’ όντας ξενιτεύτηκες και πήγες σ’ άλλους τόπους.
Έλα να ιδείς το γιόκα μας λεβέντη, παλικάρι
Από μωρό που τ’ άφησες και μίσεψες καλέ μου.
Έλα να ιδείς την όμορφη και λυγερή μας κόρη
Που μ’ άφησες μικρή μικρή και τώρα θα την εύρεις
Με τις πλεξούδες σαν οχιές, παρθένα βυζωμένη.
Έλα να ζήσουμε μαζί μες το νοικοκυριό μας
Να ‘χουμε τα χωράφια μας, να σπέρνουμε τα στάρια,
Που άσκαφτα κι ανόργωτα είν’ τόσα χρόνια τώρα,
Να ‘ρχετ’ ο θέρος με καλό, που ‘ναι ξανθά τα στάχυα,
Μαζί να τα θερίζουμε, μ’ ολόγλυκα τραγούδια,
Και να το τρώμε το ψωμί χωρίς πικρά φαρμάκια.
Να ‘ρχετ’ ο τρύγος εύτυχος τ’ αμπέλι να τρυγάμε,
Τα ζουμερά σταφύλια του κρασί να τα πατάμε;
Να ‘χουμε στο κατώγι μας ολοχρονίς για πιόμα.
Να ‘χουμε το λεβέντη μας, και τη χρυσή μας κόρη,
Να τραγουδούν στο πλάι μας της νιότης τα τραγούδια,
Να μας θυμίζουν τους καιρούς που διάβηκαν για πάντα,
Να μας γλυκαίνουν την καρδιά με το χαμόγελό τους,
Να μας χαρίζουνε ζωή, παρηγοριά κι ανάσα,
Κι έτσι τα χρόνια να περνούν για μας ευτυχισμένα.
Χωρίς καημούς και βάσανα και πόνους και φαρμάκια.
Γύρνα, καλέ μου, κι άφησε της ξενιτιάς τις πίκρες.
Αθήνα
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Φιλολογική Ηχώ» τεύχος 17, έτος Γ, 25 Μαΐου 1896