4. Ενώ βρισκόταν ακόμη στον Μαλλό, έμαθε ότι ο Δαρείος στρατοπεδεύει με όλο του το στράτευμα στους Σώχους. Η περιοχή αυτή ανήκει στην Ασσυρία και απέχει από τις ασσυριακές πύλες δύο σταθμούς περίπου. Συγκέντρωσε λοιπόν τους εταίρους και τους ανακοίνωσε τα νέα για τον Δαρείο και τη στρατιά του. Αυτοί πάλι τον προέτρεψαν να ξεκινήσει χωρίς καθυστέρηση. Τους επαίνεσε και διέλυσε τη σύσκεψη. Την επόμενη μέρα, ξεκίνησε για να συναντήσει τον Δαρείο και τους Πέρσες. Μέσα σε δύο μέρες από τη στιγμή που πέρασε τις πύλες, στρατοπέδευσε κοντά στην πόλη Μυρίανδρος. Μέσα στη νύχτα ξέσπασε καταιγίδα με βροχή και δυνατό άνεμο· ο Αλέξανδρος αναγκάστηκε να μείνει στο στρατόπεδο.

Από την άλλη, ο Δαρείος με τη στρατιά του κέρδιζε χρόνο. Είχε επιλέξει μία ανοιχτή ασσυριακή πεδιάδα, που χωρούσε τη μεγάλη στρατιά του και ήταν κατάλληλη για τους ελιγμούς του ιππικού. Ο Αμύντας, ο γιος του Αντιόχου, που είχε αυτομολήσει από τον Αλέξανδρο, του συνέστησε να μην εγκαταλείψει την περιοχή, που ήταν τόσο ευρύχωρη για το στράτευμα και τα εφόδια των Περσών. Έμεινε λοιπόν εκεί ο Δαρείος. Και, καθώς ο Αλέξανδρος καθυστέρησε πολύ στην Ταρσό, λόγω της αρρώστιας του, άλλο τόσο στους Σόλους, που θυσίαζε κι έκανε παρελάσεις κι έχασε χρόνο πολεμώντας τους ορεσίβιους Κίλικες, ο Δαρείος άλλαξε γνώμη. Εξάλλου, ήταν έτοιμος να πιστέψει ό,τι θα του ήταν πιο ευχάριστο. Του ξεσήκωσαν και τα μυαλά οι αυλοκόλακες και πίστεψε ότι ο Αλέξανδρος δε θέλει πια να προχωρήσει, αλλά δίστασε μόλις έμαθε ότι αυτός πλησιάζει. Τον ξεσήκωναν όλοι από όλες τις πλευρές λέγοντάς του ότι θα καταπατήσει με το ιππικό τη μακεδονική στρατιά. Ωστόσο, ο Αμύντας επέμενε ότι ο Αλέξανδρος θα φτάσει οπουδήποτε μάθει ότι βρίσκεται ο Δαρείος και τον προέτρεπε να περιμένει εκεί. Πείστηκε όμως από τις χειρότερες εκτιμήσεις, επειδή εκείνη τη στιγμή του ήταν πιο ευχάριστες. Ίσως κάποια θεϊκή  δύναμη τον οδήγησε σ’ εκείνη την πεδιάδα, γιατί ούτε το ιππικό τον ωφέλησε ιδιαίτερα, ούτε το πλήθος των στρατιωτών του, ούτε τα ακόντια και τα τόξα· δεν μπόρεσε ούτε τη λαμπρότητα της στρατιάς του να επιδείξει· ο Αλέξανδρος και η στρατιά του νίκησαν εύκολα. Εξάλλου, ήταν μοιραίο να χάσουν οι Πέρσες την ηγεμονία της Ασίας από τους Μακεδόνες, όπως οι Μήδοι την είχαν χάσει από τους Πέρσες κι ακόμα πιο πριν οι Ασσύριοι από τους Μήδους. O Δαρείος πέρασε το βουνό που βρίσκεται κοντά στις λεγόμενες Αμανικές πύλες, προχώρησε προς την Ισσό και, χωρίς να γίνει αντιληπτός, βρέθηκε στα νώτα του Αλέξανδρου. Μπήκε στην Ισσό, όπου σκότωσε με φρικτά βασανιστήρια τους άρρωστους Μακεδόνες που είχαν παραμείνει εκεί. Την επόμενη μέρα, προχώρησε προς τον ποταμό Πίναρο. Όταν ο Αλέξανδρος άκουσε ότι ο Δαρείος βρίσκεται πίσω του, δε θεώρησε αξιόπιστη την είδηση. Έβαλε λοιπόν σε τριακόντορο (πλοίο με τριάντα κουπιά) μερικούς συντρόφους και τους έστειλε πίσω στην Ισσό, για να ελέγξουν επί τόπου αν η είδηση  είναι αληθινή. Αυτοί πλέοντας με την τριακόντορο έμαθαν πολύ εύκολα ότι οι Πέρσες βρίσκονται εκεί, όπου η θάλασσα σχημάτιζε κόλπο. Έστειλαν μήνυμα στον Αλέξανδρο ότι κρατά στο χέρι τον Δαρείο.

Αυτός πάλι κάλεσε σε σύσκεψη τους στρατηγούς, τους ίλαρχους και τους διοικητές των συμμάχων και τους παρότρυνε να έχουν θάρρος, μια και ήδη οι προηγούμενες μάχες είχαν καλό αποτέλεσμα και οι Μακεδόνες θα πολεμούσαν ως νικητές εναντίον νικημένων. Ακόμη τους είπε ότι με θεϊκή δύναμη είναι ο καλύτερος στρατηγός τους, αφού έβαλε στο μυαλό του Δαρείου να πάρει τα στρατεύματά του από την ανοιχτή πεδιάδα και να τα στριμώξει στο στενό πέρασμα που ήταν ό,τι έπρεπε για την ανάπτυξη της φάλαγγας· κι ακόμη, ο αριθμός των Περσών δε θα τους βοηθούσε στη μάχη, γιατί η φυσική τους κατάσταση και το ηθικό τους σθένος δεν ήταν ανάλογα μ’ αυτόν. Ο Αλέξανδρος πρόσθεσε ακόμα, ότι οι Μακεδόνες, που από παλιά ασκούνταν στις πολεμικές τέχνες με πολλούς κινδύνους και που ήταν άνθρωποι ελεύθεροι, θα πολεμήσουν εναντίον των Περσών και των Μήδων που από παλιά ζούσαν ιδιαίτερα τρυφηλή ζωή και ήταν δούλοι. Και όσοι Έλληνες θα πολεμήσουν εναντίον Ελλήνων, δε θα το κάνουν για τους ίδιους λόγους· αυτοί που θα πολεμήσουν στο πλευρό του Δαρείου, θα διακινδυνεύσουν τη ζωή τους μόνο για τα χρήματα, ενώ αυτοί που θα πολεμήσουν με τους Μακεδόνες θα υπερασπιστούν εθελοντικά την Ελλάδα. Όσον αφορά στους βαρβάρους, οι Θράκες, οι Παίονες, οι Ιλλυριοί και οι Αγριάνες, τα πιο γερά και αξιόμαχα έθνη της Ευρώπης, θα αντιταχθούν στους λιγότερο εξασκημένους και πιο μαλθακούς λαούς της Ασίας. Τέλος, ο ίδιος ο Αλέξανδρος θα είναι στρατηγός απέναντι στον Δαρείο. Τους εξηγούσε ότι αυτά ήταν τα πλεονεκτήματά τους στη μάχη και τους έλεγε ότι τα έπαθλα τους σ’ αυτόν τον αγώνα θα είναι μεγάλα. Γιατί δεν επρόκειτο να νικήσουν τους σατράπες του Δαρείου, το ιππικό που παρατάχτηκε στον Γρανικό και τους είκοσι χιλιάδες ξένους μισθοφόρους αλλά το άνθος των Περσών, των Μήδων και όλων των άλλων εθνών που υπόδουλα στους Μήδους και τους Πέρσες κατοικούν την Ασία και τον ίδιο τον μεγάλο βασιλιά παρόντα. Και μετά από αυτή τη μάχη, το μόνο πράγμα που θα τους έμενε, θα ήταν η κυριαρχία ολόκληρης της Ασίας και το τέλος των περισσότερων κόπων τους. Εκτός από αυτά, τους θύμιζε την αίγλη των κοινών κατορθωμάτων τους κι ακόμα, αν υπήρχε κάποιο σπουδαίο προσωπικό κατόρθωμα, το θύμιζε κι αυτό, μαζί μ’ αυτόν που το έκανε. Περιέγραψε με μετριοφροσύνη τι είχε κάνει ο ίδιος στις μάχες. Λένε ακόμη ότι τους θύμισε τον Ξενοφώντα και τους Μυρίους του, αν και δεν υπήρχαν ομοιότητες ούτε στον αριθμό, ούτε στις άλλες προετοιμασίες· οι Μύριοι δεν είχαν ιππικό, ούτε θεσσαλικό, ούτε βοιωτικό, ούτε μακεδονικό, ούτε πελοποννησιακό ή θρακικό, ούτε τοξότες ή σφενδονιστές, εκτός από λίγους Ροδίτες και Κρητικούς που κι αυτούς τους οργάνωσε πρόχειρα ο Ξενοφώντας μέσα στον κίνδυνο. Κι όμως γλίτωσαν από το μεγάλο βασιλιά κι όλο του τον στρατό στη Βαβυλώνα, νίκησαν όλους τους λαούς που τους έφραζαν τον δρόμο κι έφτασαν στον Εύξεινο Πόντο. Τους είπε ακόμη κι όσα άλλα ταιριάζει να λέει ένας γενναίος ηγεμόνας σε γενναίους άνδρες για να τους δώσει θάρρος πριν από τη μάχη. Αυτοί τον περικύκλωσαν, του έσφιξαν το χέρι και τον παρότρυναν να ξεκινήσει αμέσως.

5. O Αλέξανδρος παράγγειλε στους στρατιώτες να δειπνήσουν· κατόπιν έστειλε προπομπούς στις πύλες λίγους ιππείς και τοξότες για να ελέγξουν από πριν τον δρόμο που οδηγούσε πίσω στις πύλες. Κατά τη διάρκεια της νύχτας επιτέθηκε αμέσως στις πύλες με όλο του τον στρατό. Γύρω στα μεσάνυχτα κατείχε όλα τα περάσματα. Την υπόλοιπη νύχτα ξεκούρασε τη στρατιά του εκεί, πάνω στις πέτρες, τοποθετώντας προσεχτικά εξωτερικές φρουρές. Με το χάραμα, κατηφόρισε από τις πύλες στον δρόμο. Όπου ο δρόμος ήταν στενός, τους οδηγούσε παραταγμένους σε στενή γραμμή, όπου όμως άνοιγε παρέτασσε το στράτευμα σε φάλαγγα, τοποθετώντας τα τάγματα των οπλιτών το ένα μετά το άλλο, μέχρι να συναντήσουν στα δεξιά το βουνό και στ’ αριστερά τη θάλασσα. Το ιππικό είχε από πριν τοποθετηθεί μετά το πεζικό. Μόλις έφτασαν σε ανοιχτό χώρο, παρέταξαν τη στρατιά για μάχη. Στη δεξιά πτέρυγα κοντά στο βουνό παρέταξε το άγημα του πεζικού και τους υπασπιστές, με αρχηγό τον Νικάνορα, τον γιο του Παρμενίωνα, δίπλα τους το τάγμα του Κοίνου και μετά το τάγμα του Περδίκκα. Αριστερά, τοποθέτησε πρώτα το τάγμα του Αμύντα, κατόπιν του Πτολεμαίου και μετά του Μελέαγρου. Ο Κρατερός ορίστηκε αρχηγός του πεζικού της αριστερής πλευράς και ο Παρμενίωνας ολόκληρου του κέρατος. Πήρε μάλιστα την εντολή να μην απομακρυνθεί από τη θάλασσα, για να μην περικυκλωθούν από τους βαρβάρους, που θα τους υπερφαλάγγιζαν έτσι με τον μεγάλο αριθμό τους.

Μόλις ο Δαρείος έμαθε ότι ο Αλέξανδρος πλησιάζει και είναι έτοιμος να δώσει μάχη, πέρασε στην απέναντι όχθη του ποταμού Πίναρου τριάντα χιλιάδες περίπου ιππείς και είκοσι χιλιάδες περίπου ψιλούς, για να παρατάξει με ηρεμία τον υπόλοιπο στρατό του. Τοποθέτησε μπροστά από τους οπλίτες τους τριάντα χιλιάδες περίπου Έλληνες μισθοφόρους, απέναντι από τη μακεδονική φάλαγγα. Δίπλα τους, σε κάθε πλευρά, τριάντα χιλιάδες περίπου από τους επονομαζόμενους Κάρδακκες, που ήταν επίσης οπλίτες. Τόσους χωρούσε η περιοχή, αν παρατάσσονταν σε φάλαγγα. Στην αριστερή του πλευρά, κοντά στο βουνό, απέναντι από τη δεξιά πλευρά του Αλέξανδρου, τοποθέτησε γύρω στους είκοσι χιλιάδες. Μερικοί απ’ αυτούς, κινήθηκαν προς τα νώτα της στρατιάς του Αλέξανδρου. Το βουνό στο οποίο παρατάχτηκαν σχημάτιζε σ’ ένα σημείο κοιλότητα, σαν θαλάσσιο κόλπο· έπειτα, σχημάτιζε μία καμπύλη, που έσπρωχνε τους παραταγμένους στους πρόποδες, πίσω από τη δεξιά παράταξη του Αλέξανδρου. Οι υπόλοιποι ψιλοί και οπλίτες παρατάχτηκαν κατά έθνη, πίσω από τους Έλληνες μισθοφόρους και τους παραταγμένους κατά φάλαγγα βαρβάρους, σε τέτοιο βάθος, ώστε να είναι άχρηστοι. Λέγεται ότι όλη η στρατιά του Δαρείου αποτελούνταν από εξακόσιες χιλιάδες μάχιμους άνδρες. Ο Αλέξανδρος βλέποντας ότι λίγο πιο μπροστά η περιοχή πλάταινε τοποθέτησε σε σειρά το ιππικό των επονομαζόμενων εταίρων Θεσσαλών και των Μακεδόνων. Αυτούς του κράτησε κοντά του, στη δεξιά παράταξη, ενώ έστειλε τους Πελοποννήσιους και του υπόλοιπους συμμάχους αριστερά, στον Παρμενίωνα. Όταν ο Δαρείος παρέταξε πια τη φάλαγγά του, έδωσε το σύνθημα να γυρίσουν πίσω οι ιππείς που είχαν τοποθετηθεί μπροστά στο ποτάμι, για να καλύψει τους ελιγμούς της στρατιάς του. Τους περισσότερους απ’ αυτούς, τους τοποθέτησε στο δεξιό κέρας, κοντά στη θάλασσα, όπου η περιοχή ήταν καταλληλότερη για το ιππικό. Ένα άλλο μέρος τους το οδήγησε αριστερά, κοντά στο βουνό. Εκεί όμως, φάνηκε ότι θα ήταν άχρηστοι, εξαιτίας της στενότητας του χώρου. Διέταξε λοιπόν πολλούς απ’ αυτούς να έρθουν με τα άλογά τους στη δεξιά παράταξη. Ο ίδιος ο Δαρείος βρισκόταν στη μέση της παράταξης, όπως προστάζει ο νόμος για τους Πέρσες βασιλείς. Ο Ξενοφών, ο γιος του Γρύλλου, είχε αναφέρει τον λόγο αυτής της τοποθέτησης.

Εν τω μεταξύ, ο Αλέξανδρος παρατήρησε ότι σχεδόν όλο το περσικό ιππικό μετακινούνταν προς τα αριστερά του, κοντά στη θάλασσα. Εκεί όμως είχε παρατάξει μόνο τους Πελοποννήσιους και το υπόλοιπο συμμαχικό ιππικό. Έστειλε λοιπόν γρήγορα στ’ αριστερά τους Θεσσαλούς ιππείς, διατάζοντάς τους να μην περάσουν μπροστά από την παράταξη, για να μη φανερωθεί η μετακίνησή τους στους εχθρούς, αλλά να κινηθούν κρυφά πίσω από τη φάλαγγα. Τοποθέτησε μπροστά στους ιππείς στα δεξιά τους προδρόμους, με αρχηγό τον Πρωτόμαχο και τους Παίονες, με αρχηγό τον Αρίστωνα. Μπροστά από τους πεζούς, έβαλε τους τοξότες, με αρχηγό τον Αντίοχο. Παρέταξε ακόμη τους Αγριάνες με αρχηγό τον Άτταλο και μερικούς ιππείς σε γωνία, κοντά στο βουνό που βρισκόταν πίσω του. Έτσι, στο δεξιό τμήμα της η φάλαγγα χωριζόταν σε δύο τμήματα, το ένα από τα οποία έβλεπε προς τον Δαρείο και το κύριο σώμα των Περσών, πέρα από το ποτάμι και το άλλο προς τους παραταγμένους στο βουνό, απέναντι από τα νώτα τους. Στ’ αριστερά, μπροστά από το πεζικό, τοποθετήθηκαν οι Κρητικοί και οι Θράκες τοξότες, με αρχηγό το Σιτάλκη και μπροστά του το αριστερό τμήμα του ιππικού. Οι ξένοι μισθοφόροι τοποθετήθηκαν πίσω απ’ όλους. Επειδή όμως ο Αλέξανδρος έκρινε ότι η φάλαγγα στα δεξιά ήταν αραιή και οι Πέρσες έδειχναν κατά πολύ να την ξεπερνούν, διέταξε δύο ίλες των εταίρων να φύγουν από το μέσο και να κινηθούν κρυφά προς τα δεξιά. Αυτές ήταν η Ανθεμουσία, με ίλαρχο τον Περοίδα, το γιο του Μενεσθέα και η επονομαζόμενη Λευγαία, με ίλαρχο τον Παντόρδανο, το γιο του Κλέανδρου. Τους τοξότες, μερικούς Αγριάνες και Έλληνες μισθοφόρους τους οδήγησε μπροστά από το δεξιό τμήμα και προεξέτεινε τη φάλαγγα μέχρι το κέρας των Περσών. Οι Πέρσες που είχαν τοποθετηθεί στο βουνό δεν επιχείρησαν κάθοδο· ο Αλέξανδρος διέταξε τους Αγριάνες και λίγους τοξότες να κάνουν έφοδο εναντίον τους. Τους ανάγκασαν εύκολα να εγκαταλείψουν τους πρόποδες και να καταφύγουν στο βουνό. Ο Αλέξανδρος έκρινε λοιπόν ότι έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τους εκεί τοποθετημένους για να συμπληρώσει τη φάλαγγα. Σ’ αυτό το σημείο, έκρινε ότι του αρκούν τριακόσιοι ιππείς.

[2,51] Αφού τους τοποθέτησε έτσι, ο Αλέξανδρος διέταξε τη φάλαγγα να προχωρά για κάποιο χρονικό διάστημα με μικρές στάσεις· η πορεία τους έμοιαζε πολύ με περίπατο. Μόλις οι βάρβαροι ταχτοποιήθηκαν στις αρχικές τους θέσεις, ο Δαρείος δεν προχώρησε περισσότερο. Παρέμεινε στις όχθες του ποταμού, που ήταν σε πολλά σημεία απόκρημνες, χτίζοντας χαράκωμα στα σημεία που φαίνονταν πιο ευπρόσβλητα σε έφοδο. Το γεγονός αυτό έδειξε στον Αλέξανδρο και την ακολουθία του ότι ο Δαρείος είχε την ψυχολογία ηττημένου. Όταν τα δυο στρατόπεδα είχαν ήδη πλησιάσει, ο Αλέξανδρος έφιππος περιέτρεχε την παράταξη, παρακινώντας τους άνδρες του να φανούν γενναίοι. Καλούσε με εγκώμια ανάλογα όχι μόνο τους αρχηγούς αλλά και τους λοχαγούς και τους ίλαρχους αλλά και όσους ξένους μισθοφόρους ήταν γνωστότεροι εξαιτίας κάποιου αξιώματος ή κάποιου ανδραγαθήματος. Από παντού, του κραύγαζαν να μην καθυστερεί, αλλά να επιτεθεί στους εχθρούς. Αυτός εξακολουθούσε να τους οδηγεί σε παράταξη, κατ’ αρχήν βαδίζοντας, αν και έβλεπε ήδη το στρατό του Δαρείου. Αυτό, για να μη διασαλευτεί η τάξη στη φάλαγγα και οδηγηθεί σε διάλυση, περπατώντας γρηγορότερα. Μόλις έφτασαν σε απόσταση βολής, πρώτα η δεξιά παράταξη με επικεφαλής τον ίδιο τον Αλέξανδρο μπήκε γρήγορα στο ποτάμι. Σκοπός ήταν να αιφνιδιαστούν οι Πέρσες με την ταχύτητα της επίθεσης να περιοριστούν οι απώλειες από τα περσικά βέλη και να επιταχυνθεί η μάχη σώμα με σώμα. Τα πράγματα έγιναν όπως τα φαντάστηκε ο Αλέξανδρος. Μόλις άρχισε η μάχη σώμα με σώμα, το αριστερό τμήμα του περσικού στρατεύματος τράπηκε σε φυγή. Σ’ αυτό το σημείο, πέτυχαν λαμπρή νίκη ο Αλέξανδρος και η ακολουθία του. Οι Έλληνες μισθοφόροι όμως που πολεμούσαν με τον Δαρείο, επιτέθηκαν στη Μακεδονική φάλαγγα, της οποίας η δεξιά παράταξη είχε αρχίσει να σκορπίζει. Διότι ο Αλέξανδρος με τη βιασύνη του να μπει στο ποτάμι και να ξεκινήσει τη μάχη εκ του συστάδην, έσπρωχνε ήδη τους Πέρσες που ήταν παραταγμένοι σ’ αυτό το σημείο. Το μέσο της παράταξής του όμως δεν μπορούσε να προχωρήσει τόσο γρήγορα· σε πολλά σημεία μάλιστα έπεφτε στις απόκρημνες όχθες και δεν είχε τη δυνατότητα να κρατήσει την αρχική τάξη. Οι Έλληνες μισθοφόροι λοιπόν χτύπησαν τη φάλαγγα στο σημείο που είδαν να έχει χάσει περισσότερο τη συνοχή της. Εκεί παίζονταν πολλά πράγματα· οι μισθοφόροι προσπαθούσαν να ξανασπρώξουν τους Μακεδόνες στο ποτάμι και να κρατήσουν τη νίκη, που ήδη πετούσε μακριά τους· οι Μακεδόνες πάλι δεν ήθελαν να προδώσουν τη διαφαινόμενη επιτυχία του Αλέξανδρου και να καταστρέψουν τη φήμη της φάλαγγας, που μέχρι τότε φημολογούνταν ως ανίκητη. Έπειτα, ξύπνησε ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους Μακεδόνες και τους νότιους Έλληνες. Τότε σκοτώθηκε ο Πτολεμαίος, ο γιος του Σέλευκου, πολεμώντας γενναία και περίπου εκατόν ογδόντα επιφανείς Μακεδόνες.

Στο μεταξύ τα τάγματα της δεξιάς παράταξης είδαν ότι οι Πέρσες, που βρίσκονταν απέναντί τους, τρέπονταν ήδη σε φυγή. Στράφηκαν λοιπόν εναντίον των ξένων μισθοφόρων του Δαρείου, εκεί όπου το τμήμα της φάλαγγας δεχόταν ισχυρή πίεση· τους απώθησαν από το ποτάμι και, υπερφαλαγγίζοντας τα τμήματα του περσικού στρατεύματος που είχε διασπαστεί, επιτέθηκαν από τα πλάγια και κατάσφαξαν τους μισθοφόρους. Οι Πέρσες ιππείς που βρίσκονταν απέναντι από τους Θεσσαλούς δεν κράτησαν τις θέσεις τους πέρα από το ποτάμι, αλλά το πέρασαν και επιτέθηκαν με παλικαριά στους Θεσσαλούς. Εκεί, έγινε πολύ σκληρή ιππομαχία· οι Πέρσες τράπηκαν σε φυγή, μόνο όταν κατάλαβαν ότι ο Δαρείος έφευγε και οι μισοί είχαν διασκορπιστεί εντελώς και κατασφαγεί από τη φάλαγγα. Τότε πια, έγινε φανερό ότι όλοι τράπηκαν σε φυγή. Κατά την υποχώρηση τα άλογα των Περσών υπέφεραν από τους βαριά οπλισμένους αναβάτες τους· και οι ίδιοι οι ιππείς όμως, καθώς ήταν πολλοί και υποχωρούσαν άτακτα και φοβισμένα μέσα από στενά περάσματα, καταπατούνταν μεταξύ τους και πάθαιναν έτσι μεγαλύτερη ζημιά από αυτή που τους προκαλούσαν οι εχθροί. Οι Θεσσαλοί τους καταδίωκαν με γενναιότητα· έτσι, κατά την υποχώρηση σκοτώθηκαν τόσοι ιππείς όσοι και πεζοί.

Ο Δαρείος τώρα μόλις είδε ότι η αριστερή παράταξη πανικοβλήθηκε με την εμφάνιση του Αλέξανδρου και αποκόπηκε από την υπόλοιπη παράταξη, έφυγε με τους πρώτους, έτσι όπως ήταν πάνω στο άρμα. Όσο διέτρεχε ομαλό έδαφος κατά τη φυγή του, ήταν ασφαλής πάνω στο άρμα· μόλις όμως έφτασε σε φαράγγι και σε δύσβατη περιοχή, πέταξε τον κάνδυ (μανδύας) και την ασπίδα του, παράτησε το τόξο μέσα στο άρμα, το εγκατέλειψε εκεί και συνέχισε έφιππος τη φυγή του. Το ότι δεν πιάστηκε αιχμάλωτος από τον Αλέξανδρο, οφείλεται στο ότι έπεσε γρήγορα η νύχτα. Ο Αλέξανδρος όσο κρατούσε το φως, τον κυνηγούσε με όλες του τις δυνάμεις· όταν όμως σκοτείνιασε και δεν μπορούσε να δει μπροστά του, γύρισε πάλι στο στρατόπεδο. Όμως πήρε το άρμα του Δαρείου και, μαζί μ’ αυτό, την ασπίδα, τον κάνδυ και το τόξο. Από την άλλη, καθυστέρησε την καταδίωξη, γιατί μόλις είδε το πρώτο ρήγμα στη φάλαγγα, γύρισε πίσω και δεν ξεκίνησε παρά αφού είδε ότι οι ξένοι μισθοφόροι και το ιππικό διώχνονταν από το ποτάμι. Από τους Πέρσες, σκοτώθηκαν ο Αρσάμης, ο Ρεομίθρης και ο Ατιζύης, αρχηγοί του ιππικού στον Γρανικό· ακόμη, ο Σαυάκης, σατράπης της Αιγύπτου και ο Βουβάκης, Πέρσης αξιωματούχος. Από τους υπόλοιπους σκοτώθηκαν εκατό χιλιάδες περίπου πεζοί και περισσότεροι από δέκα χιλιάδες ιππείς. Λέει μάλιστα ο Πτολεμαίος, ο γιος του Λάγου, που ακολουθούσε τότε τον Αλέξανδρο, ότι οι διώκτες του Δαρείου συνάντησαν ένα φαράγγι και το πέρασαν πατώντας πάνω στα πτώματα. Το στρατόπεδο του Δαρείου καταλήφθηκε αμέσως με έφοδο και αιχμαλωτίστηκαν η μάνα του, η γυναίκα του, που ήταν και αδελφή του, ο μικρός γιος του, δύο κόρες του και λίγες ευγενείς Περσίδες της ακολουθίας. Γιατί οι άλλοι Πέρσες είχαν στείλει τις γυναίκες τους και τα υπάρχοντά τους στη Δαμασκό. Και ο Δαρείος όμως είχε στείλει στη Δαμασκό τα περισσότερα χρήματα του και ό,τι άλλο παίρνει μαζί του ένας μεγάλος βασιλιάς, για να ζει πλουσιοπάροχα στις εκστρατείες του. Έτσι στο στρατόπεδο δε βρέθηκαν παραπάνω από τρεις χιλιάδες τάλαντα. Τα χρήματα που βρίσκονταν στη Δαμασκό τα πήρε λίγο μετά ο Παρμενίων, που πήγε εκεί γι’ αυτόν τον σκοπό. Έτσι τέλειωσε αυτή η μάχη, τον μήνα Μαιμακτηριώνα, όταν στην Αθήνα ήταν επώνυμος άρχων ο Νικοκράτης.

Την επόμενη μέρα, ο Αλέξανδρος παρά τον τραυματισμό του στον μηρό από ξίφος, επισκέφτηκε τους πληγωμένους και αφού συγκέντρωσε κήδεψε μεγαλόπρεπα τους νεκρούς, παρατάσσοντας όλη τη φάλαγγα με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο που την οδηγούσε στον πόλεμο. Αυτούς που διαπίστωσε προσωπικά ότι διέπρεψαν στη μάχη, η που υπήρχε ομοφωνία για τα κατορθώματα τους, τους τίμησε με τα λόγια του και με δωρεές ανάλογες με την αξία τους. Όρισε σατράπη της Κιλικίας τον Βάλακρο, τον γιο του Νικάνορα, έναν από τους βασιλικούς σωματοφύλακες. Στη θέση του, στους σωματοφύλακες, τοποθέτησε τον Μένητα, το γιο του Διονύσιου. Αρχηγό του τάγματος του Πτολεμαίου, του γιου του Σέλευκου, που σκοτώθηκε στη μάχη, όρισε τον Πολυπέρχοντα, τον γιο του Σιμμία. Στους κατοίκους των Σόλων, από τον φόρο που είχε επιβάλει, χάρισε τα πενήντα τάλαντα που δεν του είχαν δώσει ακόμα και επέστρεψε τους ομήρους.

[2,6] Φρόντισε ακόμη τη μητέρα, τη γυναίκα και τα παιδιά του Δαρείου. Μερικοί από αυτούς που έγραψαν την ιστορία του Αλέξανδρου λένε ότι την ίδια τη νύχτα που γύρισε από την καταδίωξη του Δαρείου, κατευθύνθηκε προς τη σκηνή του Δαρείου, που επρόκειτο να χρησιμοποιήσει ο ίδιος. Εκεί κοντά λοιπόν άκουσε γυναικεία κλάματα και ανάλογο θόρυβο· ρώτησε να μάθει ποιες είναι αυτές οι γυναίκες και για ποιο λόγο είχαν καταλύσει τόσο κοντά. Κάποιος του απάντησε: «Βασιλιά, είναι η μάνα, η γυναίκα και τα παιδιά του Δαρείου. Έμαθαν ότι έχεις το τόξο του και τον βασιλικό κάνδυ κι ότι έρχεται πίσω η ασπίδα του και θρηνούν, επειδή νομίζουν πως ο Δαρείος πέθανε». ‘Οταν άκουσε αυτά ο Αλέξανδρος, έστειλε έναν εταίρο, τον Λεοννάτο, με την εντολή να τους πει ότι ο Δαρείος ζει και ότι στη φυγή του παράτησε τα όπλα και τον κάνδυ πάνω στο άρμα κι ότι μόνο αυτά τα αντικείμενα κατέχει ο Αλέξανδρος. Ο Λεοννάτος πήγε στη σκηνή, είπε τι συνέβη με τον Δαρείο και ακόμη ότι ο Αλέξανδρος θα τους αποδώσει όλες τις βασιλικές τιμές και θα τις προσφωνεί βασίλισσες· αυτό γιατί δεν πολεμά προσωπικά κατά του Δαρείου, αλλά σύμφωνα με τους νόμους για την κυριαρχία της Ασίας. Αυτά λένε ο Πτολεμαίος και ο Αριστόβουλος. Λέγεται ακόμη και κάτι άλλο· την επόμενη μέρα, ο ίδιος ο Αλέξανδρος μπήκε στη σκηνή, έχοντας μόνη συντροφιά τον εταίρο Ηφαιστίωνα. Η μάνα του Δαρείου δεν κατάλαβε ποιος από τους δύο είναι ο βασιλιάς, γιατί ήταν ντυμένοι με τον ίδιο τρόπο. Προχώρησε λοιπόν και προσκύνησε τον Ηφαιστίωνα, που της φάνηκε πιο μεγαλοπρεπής. Ο Ηφαιστίωνας όμως έκανε πίσω και κάποιος από το περιβάλλον της της έδειξε τον Αλέξανδρο λέγοντάς της ποιος είναι. Αυτή ντράπηκε για το λάθος της και υποχώρησε. Τότε ο Αλέξανδρος της είπε ότι δεν κάνει λάθος, γιατί κι εκείνος είναι Αλέξανδρος. Εγώ αναφέρω απλά το γεγονός, ούτε ως αληθινό ούτε όμως και ως εντελώς ψεύτικο. Αλλά αν έγιναν έτσι τα πράγματα, επαινώ τον Αλέξανδρο που λυπήθηκε τις γυναίκες και έδειξε τέτοια εμπιστοσύνη και εκτίμηση στον φίλο του. Μπορεί όμως απλά οι συγγραφείς να έκριναν ότι ο Αλέξανδρος μπορούσε να μιλήσει και να συμπεριφερθεί έτσι. Ακόμη κι αν είναι έτσι τα πράγματα και πάλι τον επαινώ.

O Δαρείος ξέφυγε μέσα στη νύχτα, με λίγους από την ακολουθία του. Ξόδεψε την ημέρα στο να συγκεντρώσει τους Πέρσες και τους ξένους μισθοφόρους που σώθηκαν από τη μάχη. Μάζεψε γύρω στους τέσσερις χιλιάδες και μ’ αυτούς κινήθηκε γρήγορα προς την πόλη Θάψακο και τον ποταμό Ευφράτη. Βιαζόταν να βάλει το ποτάμι ανάμεσα στον εαυτό του και στον Αλέξανδρο. Ο Αμύντας, ο γιος του Αντιόχου, ο Θυμωνδας, ο γιος του Μέντορα, ο Αριστομήδης από τις Φερές, ο Βιάνορας από την Ακαρνανία, όλοι αυτόμολοι, μαζί με τους στρατιώτες τους (οκτώ χιλιάδες άνθρωποι περίπου έτσι όπως ήταν παραταγμένοι, κατέβηκαν από τα βουνά και έφτασαν στην Τρίπολη της Φοινίκης. Εκεί από τα πλοία με τα οποία έφτασαν από τη Λέσβο και είχαν τώρα τραβηχτεί στη στεριά, άρπαξαν όσα πίστευαν ότι αρκούσαν για τη μεταφορά τους. Τα έριξαν στο νερό, έκαψαν τα υπόλοιπα στους ναύσταθμους, για να μη διευκολύνουν την καταδίωξή τους και κατέφυγαν στην Κύπρο και, από κει, στην Αίγυπτο. Εκεί, λίγο αργότερα, κάτι σκάρωσε ο Αμύντας και τον σκότωσαν οι ντόπιοι. Ο Φαρνάβαζος και ο Αυτοφραδάτης περίμεναν από πριν στη Χίο. Τοποθέτησαν φρουρά στο νησί, έστειλαν μερικά πλοία στην Κω και στην Αλικαρνασσό και οι ίδιοι με τα εκατό πιο καλοτάξιδα πήγαν στη Σίφνο. Εκεί, πήγε και τους βρήκε ο βασιλιάς της Σπάρτης, ο Άγης, πάνω σε μία τριήρη. Του ζήτησε χρήματα για να κάνει πόλεμο και απαίτησε να του στείλουν στην Πελοπόννησο όσο περισσότερο στρατό και ναυτικό μπορούσαν. Εκείνη τη στιγμή, τους ήρθε η είδηση για τη μάχη στην Ισσό. Έμειναν έκπληκτοι από την αναγγελία. Ο Φαρνάβαζος με δώδεκα τριήρεις και χίλιους πεντακόσιους ξένους μισθοφόρους πήγε στη Χίο, γιατί φοβόταν μήπως με την αναγγελία της ήττας επαναστατήσουν οι Χιώτες. Ο Άγης πήρε από τον Αυτοφραδάτη τριάντα ασημένια τάλαντα και δέκα τριήρεις. Ανέθεσε στον Ιππία να τις οδηγήσει στον αδελφό του, τον Αγησίλαο, στο Ταίναρο. Τον διέταξε να πει στον Αγησίλαο να δώσει στους ναύτες ολόκληρο τον μισθό τους και να πάει το συντομότερο δυνατό στην Κρήτη, για να διευθετήσει τα πράγματα εκεί. Αυτός παρέμεινε κατ’ αρχήν στα νησιά και αργότερα πήγε στον Αυτοφραδάτη στην Αλικαρνασσό. Ο Αλέξανδρος όρισε σατράπη της κοίλης Συρίας τον Μένωνα, τον γιο του Κερδίμμα και του έδωσε για φρουρά της χώρας το συμμαχικό ιππικό. Ο ίδιος πήγε στη Φοινίκη. Στον δρόμο τον συνάντησε ο Στράτωνας, ο γιος του Γηροστράτου, του βασιλιά των Αραδίων και της γειτονικής τους περιοχής. Ο Γηρόστρατος ακολουθούσε τον πλου του Αυτοφραδάτη, όπως και οι άλλοι βασιλείς των Κυπρίων και των Φοινίκων. Ο Στράτωνας όμως, όταν συνάντησε τον Αλέξανδρο, τον στεφάνωσε με χρυσό στεφάνι και του παρέδωσε το νησί της Αράδου, την πλούσια και ευτυχισμένη πόλη Μάραθο, χτισμένη στη στεριά απέναντι από την Άραδο, τη Σιγώνα, την πόλη Μαριάμμη και τις υπόλοιπες περιοχές που διοικούσε.

Η μετάφραση είναι αντιγραμμένη από τη σειρά «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ» των εκδόσεων Οδυσσέας Χατζόπουλος.

20. Στον στρατό του Δαρείου ήταν κάποιος Μακεδόνας, Αμύντας, που είχε εξοριστεί από τη Μακεδονία και γνώριζε τον χαρακτήρα του Αλέξανδρου. Αυτός, καθώς έβλεπε ότι ο Δαρείος ετοιμαζόταν να βαδίσει εναντίον του Αλέξανδρου μέσα από τα στενά, τον παρακάλεσε να περιμένει εκεί που βρισκόταν και να δώσει μάχη στις μεγάλες κι ανοικτές πεδιάδες, πολεμώντας με τόσο στρατό εναντίον λιγότερων. Και όταν ο Δαρείος του αποκρίθηκε πως φοβάται μήπως καταφέρουν και ξεφύγουν οι εχθροί, είπε: «Γι' αυτό βέβαια μη φοβάσαι, βασιλιά. Γιατί εκείνος θα έλθει εναντίον σου, και ήδη τώρα πιθανόν να έρχεται». Λέγοντας αυτά ο Αμύντας δεν τον έπεισε, κι ο Δαρείος έφυγε κατευθυνόμενος στην Κιλικία, ενώ συγχρόνως ο Αλέξανδρος πήγαινε προς τη Συρία εναντίον του. Τη νύχτα εκείνη δεν κατάφεραν να συναντηθούν και επέστρεψαν, ο μεν Αλέξανδρος ευχαριστημένος με το γεγονός και σπεύδοντας να προλάβει τους εχθρούς κοντά στα στενά, ενώ ο Δαρείος ήθελε να προλάβει να φτάσει στο πρώτο στρατόπεδο και να πάρει τον στρατό του από τα στενά. Γιατί ήδη είχε καταλάβει ότι αντίθετα με το συμφέρον του είχε πάει σε δύσκολες περιοχές για το ιππικό του, λόγω της θάλασσας, των βουνών και του ποταμού Πινάρου, που περνάει ανάμεσά τους, περιοχές που είναι χωρισμένες σε πολλά μικρά τμήματα και είναι κατάλληλα για τους εχθρούς που ήταν ολιγάριθμοι. Στον Αλέξανδρο έδωσε η τύχη την κατάλληλη περιοχή, αλλά περισσότερο από την προσφορά της τύχης βοήθησε στη νίκη η ικανότητα του στη στρατηγική, γιατί αν και είχε λιγότερο στρατό από τους βαρβάρους, δεν τους άφησε να τον περικυκλώσουν, αλλά ο ίδιος με τη δεξιά του πτέρυγα πέρασε το αριστερό τους άκρο, και χτυπώντας τους από τα πλάγια έτρεψε σε φυγή όσους βαρβάρους είχαν παραταχθεί προς τη δική του μεριά, πολεμώντας ανάμεσα στους πρώτους. Έτσι τραυματίστηκε με ξίφος στον μηρό από τον Δαρείο, γιατί, όπως ισχυρίζεται ο Χάρης, πιάστηκαν στα χέρια. Αλλά ο Αλέξανδρος γράφοντας σχετικά με τη μάχη στον Αντίπατρο δεν αναφέρει ποιος τον πλήγωσε, αλλά ότι κτυπήθηκε στον μηρό με σπαθί και πως δεν ήταν τίποτε σοβαρό το τραύμα του. Και παρόλο που είχε μια λαμπρή νίκη και κατατρόπωσε πάνω από εκατόν δέκα χιλιάδες εχθρούς, δεν κατάφερε να πιάσει τον Δαρείο, γιατί εκείνος με τη φυγή πρόλαβε να πάει μπροστά τέσσερα ή πέντε στάδια· κατάφερε όμως να πάρει το άρμα και το τόξο του και επιστρέφοντας βρήκε τους Μακεδόνες να παίρνουν από το στρατόπεδο των βαρβάρων τα υπόλοιπα πλούτη, που ήταν υπερβολικά πολλά, αν και πήραν μέρος στη μάχη ελαφρά οπλισμένοι και τις περισσότερες αποσκευές τους τις είχαν στη Δαμασκό. Τη σκηνή του Δαρείου την εξαίρεσαν για τον ίδιο, καθώς ήταν γεμάτη με εξαιρετικούς υπηρέτες και επίπλωση και πολλούς θησαυρούς. Αφού λοιπόν έβγαλε τα όπλα του, αμέσως κατευθύνθηκε στο λουτρό λέγοντας: «Πάμε να πλύνουμε τον ιδρώτα από τη μάχη στο λουτρό του Δαρείου». Και κάποιος από τους φίλους του είπε: «Μα τον Δία, στο λουτρό του Αλέξανδρου. Γιατί τα πράγματα των νικημένων πρέπει να ανήκουν και να ονομάζονται του νικητή». Και καθώς είδε τόσες λεκάνες και υδρίες και σκάφες και αλαβάστρινα αντικείμενα, όλα από χρυσό και με μεγάλη πολυτέλεια κατασκευασμένα, και το χώρο να μυρίζει θαυμάσια, γιατί ήταν γεμάτος αρώματα και μύρα, μπήκε στη σκηνή, που άξιζε να τη θαυμάσει κανείς λόγω του ύψους και του μεγέθους της, αλλά και για τα στρώματα, τα τραπέζια και όσα κοσμούσαν το δείπνο, στράφηκε στους φίλους του και είπε: «Τούτο είναι, όπως φαίνεται, το να είσαι βασιλιάς».

Η μετάφραση είναι αντιγραμμένη από τη σειρά «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ» των εκδόσεων Οδυσσέας Χατζόπουλος.

31. Κάλεσε, λοιπόν, (Ο Δαρείος) τις δυνάμεις του απ' όλα τα σημεία της αυτοκρατορίας και πρόσταξε να τον συναντήσουν στη Βαβυλώνα. Από τους συγγενείς και τους φίλους, επίσης, διάλεξε τους κατάλληλους και τους ανέθεσε διοικήσεις ανάλογα με τις ικανότητες τους, ενώ άλλους τους όρισε να πολεμήσουν στο πλευρό του. Όταν έφτασε ο καιρός που είχε οριστεί για την επιχείρηση, κατέφθασαν όλοι στη Βαβυλώνα. Ο αριθμός των στρατιωτών ήταν πάνω από τετρακόσιες χιλιάδες, ενώ οι ιππείς δεν ήταν λιγότεροι από εκατό χιλιάδες. Ο Δαρείος κίνησε, λοιπόν, με όλη αυτή τη δύναμη και βάδιζε προς την Κιλικία, έχοντας μαζί του τη γυναίκα, τα παιδιά, ένα γιο και δυο θυγατέρες, και τη μητέρα του. Ο Αλέξανδρος, που πριν τον θάνατο του Μέμνονα είχε μάθει την υποταγή της Χίου και των πόλεων της Λέσβου, ότι η Μυτιλήνη είχε καταληφθεί εξ εφόδου, καθώς και ότι ο Μέμνων με τριακόσιες τριήρεις και δυνάμεις πεζικού σκόπευε να εκστρατεύσει στη Μακεδονία, ενώ οι περισσότεροι Έλληνες ήταν έτοιμοι να επαναστατήσουν, είχε καταληφθεί από μεγάλη αγωνία. Μόλις όμως ήρθαν και του ανακοίνωσαν κάποιοι τον θάνατο του Μέμνονα, απαλλάχτηκε από την αγωνία. Μετά από λίγο, έπεσε σε αρκετά σοβαρή αρρώστια κι επειδή η κατάσταση του ήταν επίπονη κάλεσε τους γιατρούς. Όλοι, λοιπόν, οι γιατροί βρέθηκαν σε δύσκολη θέση ως προς τη θεραπεία, εκτός από τον Φίλιππο τον Ακαρνάνα, ο οποίος δήλωσε ότι μπορούσε να κατανικήσει την αρρώστια με φάρμακα, αλλά η θεραπευτική αγωγή θα ήταν εντατική και τολμηρή. Ο βασιλιάς δέχτηκε μετά χαράς, καθώς είχε διαδοθεί η φήμη πως ο Δαρείος είχε κινήσει με τον στρατό του από τη Βαβυλώνα. Ο γιατρός του έδωσε να πιει το φάρμακο και, έχοντας βοηθό την ισχυρή κράση του ασθενούς αλλά και την τύχη, απάλλαξε τον Αλέξανδρο από την αρρώστια. Έτσι, λοιπόν, αυτός διέφυγε ανέλπιστα τον κίνδυνο και τίμησε με μεγαλοπρέπεια τον γιατρό, τον οποίο κατέταξε μεταξύ των πιο πιστών του φίλων.

32. Η μητέρα του βασιλιά έγραψε στον Αλέξανδρο, μεταξύ άλλων χρησίμων, ότι έπρεπε να φυλάγεται από τον Αλέξανδρο τον Λυγκηστή. Αυτός διακρινόταν για την ανδρεία και το υψηλό του φρόνημα και ακολουθούσε τον βασιλιά παντού μαζί με τους λοιπούς του φίλους ως έμπιστος. Επειδή συνέτρεχαν και πολλοί άλλοι λόγοι που ενίσχυαν ετούτη τη συκοφαντία, ο Αλέξανδρος ο Λυγκηστής συνελήφθη, και τέθηκε δέσμιος υπό φρούρηση, μέχρις ότου δικαστεί. Ο Αλέξανδρος, πληροφορούμενος ότι ο Δαρείος απέχει λίγων μόνο ημερών πορεία, έστειλε τον Παρμενίωνα με τον στρατό να προκαταλάβει τα περάσματα και τις λεγόμενες Κιλίκιες Πύλες. Αυτός, λοιπόν, κατέφθασε επί τόπου και, αφού απώθησε τους βαρβάρους που είχαν προκαταλάβει τα στενά, έγινε κύριος των περασμάτων. Ο Δαρείος, θέλοντας να κάνει τον στρατό του ευκίνητο, άφησε τα σκευοφόρα και τους αμάχους στη Δαμασκό της Συρίας. Μαθαίνοντας επίσης ότι ο Αλέξανδρος κατέλαβε τα στενά, θεώρησε πως δε θα τολμούσε να δώσει μάχη στην πεδιάδα και βάδιζε με σύντονη πορεία. Οι ντόπιοι έπαψαν να υπολογίζουν τους Μακεδόνες, που ήταν λίγοι, ενώ τους εντυπωσίασε το μέγεθος της περσικής στρατιάς, και εγκαταλείποντας τον Αλέξανδρο προσχώρησαν στον Δαρείο και χορηγούσαν με μεγάλη προθυμία τρόφιμα και ό,τι άλλο αναγκαίο στους Πέρσες, ενώ με το δικό τους το μυαλό πρόβλεπαν νίκη των βαρβάρων. Ο Αλέξανδρος, στο μεταξύ, κατέλαβε την Ισσό, μια σημαντική πόλη, που υποτάχτηκε τρομοκρατημένη.

33. Όταν οι ανιχνευτές του ανέφεραν ότι ο Δαρείος απείχε τριάντα στάδια και ότι πλησιάζει με τις δυνάμεις του συντεταγμένες με τρόπο καταπληκτικό, σκέφτηκε πως οι θεοί του έδιναν την ευκαιρία ώστε με μία μάχη να νικήσει και να καταλύσει την αυτοκρατορία των Περσών. Έτσι, παρότρυνε με τα κατάλληλα λόγια τους στρατιώτες στον υπέρ πάντων αγώνα και τοποθέτησε τις μονάδες του πεζικού και τις ίλες του ιππικού ανάλογα με τη διαμόρφωση του εδάφους. Τοποθέτησε, δηλαδή, τους ιππείς μπροστά απ' όλο το στράτευμα, ενώ τη φάλαγγα των πεζών την έβαλε πίσω ως εφεδρεία. Ο ίδιος, επικεφαλής στο δεξί κέρας, προχωρούσε να αντιμετωπίσει τους εχθρούς, έχοντας μαζί του τις ισχυρότερες μονάδες ιππικού. Το αριστερό κέρας κατείχαν οι Θεσσαλοί ιππείς, που ξεπερνούσαν κατά πολύ τους υπόλοιπους σε ανδραγαθία και εμπειρία. Μόλις οι δυνάμεις έφτασαν σε απόσταση βέλους, οι βάρβαροι έριξαν τέτοιο πλήθος βελών στους άντρες του Αλεξάνδρου, ώστε από την πυκνότητα τα βέλη συγκρούονταν μεταξύ τους και εξασθένιζε η δύναμή τους. Όταν οι σαλπιγκτές των δυο παρατάξεων σήμαναν επίθεση, πρώτοι οι Μακεδόνες αλάλαξαν με ένταση τρομερή, κι έπειτα ανταπάντησαν οι βάρβαροι. Τα γύρω βουνά αντιλάλησαν, καθώς η βοή των βαρβάρων ξεπέρασε την προηγούμενη κραυγή των Μακεδόνων, έτσι που πενήντα μυριάδες στόματα αναβόησαν με μια φωνή. Ο Αλέξανδρος έστρεφε τη ματιά του προς όλες τις κατευθύνσεις, προσπαθώντας να διακρίνει τον Δαρείο. Αμέσως μόλις τον είδε, όρμησε με τους ιππείς του εναντίον του βασιλιά, θέλοντας όχι μόνο να κατανικήσει τους Πέρσες αλλά και να κατακτήσει τη νίκη με το σπαθί του. Μαζί μ' αυτόν συγκρούστηκαν και τα υπόλοιπα τμήματα του ιππικού με τους αντιπάλους τους και σκοτώνονταν πολλοί, καθώς η μάχη παρέμενε αμφίρροπη, λόγω της ανδρείας που επιδείκνυαν οι μαχητές και των δυο παρατάξεων. Ταλαντευόταν, λοιπόν, η νίκη μια από δω και μια από κει και η τροπή των πραγμάτων εναλλασσόταν. Ακόντιο ή χτύπημα δεν έπεφτε στο κενό, λες και το πλήθος υπήρχε για να δίνει πρόσφορο στόχο. Ως εκ τούτου, πολλοί έπεφταν πληγωμένοι από τα τραύματα που δέχονταν από τους αντιπάλους, αλλά μάχονταν μέχρι την τελευταία τους πνοή και πρώτα έχαναν τη ζωή τους και μετά το θάρρος τους.

34. Οι αξιωματικοί των μονάδων μάχονταν μπρος από τους άντρες τους και το παράδειγμα της ανδρείας τους οδηγούσε τους περισσότερους σε ανδραγαθίες. Γι' αυτό κι έβλεπε κανείς να καταφέρονται όλων των ειδών τα τραύματα στους πολλούς και μανιασμένους αγώνες που δίνονταν για τη νίκη. Ο Πέρσης Οξάθρης, που ήταν αδελφός του Δαρείου και ζηλευτός για την ανδρεία του, μόλις είδε τον Αλέξανδρο να ορμάει ασυγκράτητος προς τον Δαρείο, παρακινήθηκε από το φιλότιμο να συμμεριστεί την τύχη του αδελφού του. Πήρε, λοιπόν, τους καλύτερους ιππείς που είχε υπό τις διαταγές του και μ' αυτούς όρμησε στον Αλέξανδρο. Με τη σκέψη πως η εκδήλωση αδελφικής αγάπης θα του φέρει μεγάλη δόξα στους Πέρσες, στεκόταν πρόμαχος μπρος απ' το τέθριππο του Δαρείου. Εκεί, έμπειρα και τολμηρά συμπλεκόταν με τους εχθρούς και σκότωνε πολλούς. Οι άντρες του Αλεξάνδρου μάχονταν με μεγαλύτερη παλικαριά, κι έτσι γρήγορα σωρεύτηκε γύρω από το τέθριππο του Δαρείου πλήθος νεκρών. Όλοι μοναδικό σκοπό είχαν να πλήξουν τον βασιλιά κι αγωνίζονταν μεταξύ τους με το μεγαλύτερο μένος, χωρίς να λογαριάζουν τη ζωή τους. Σ' εκείνη τη φάση της μάχης έπεσαν πολλοί γνωστοί αξιωματικοί των Περσών, όπως ο Ατιζύης, ο Ρεομίθρης και ο σατράπης της Αιγύπτου Τασιάκης. Βεβαίως, έπεσαν και πολλοί Μακεδόνες, ενώ ο ίδιος ο Αλέξανδρος πληγώθηκε στον μηρό, όταν χύθηκαν απ' όλες τις μεριές πάνω του οι εχθροί. Τ άλογα που συγκρατούσαν τον ζυγό στο τέθριππο του Δαρείου, τρομαγμένα από τα απανωτά χτυπήματα που δέχονταν και από το πλήθος των νεκρών που σωριάζονταν γύρω τους, τίναζαν τα χαλινάρια και λίγο έλειψε να φέρουν τον Δαρείο στις γραμμές του εχθρού. Γι' αυτό ο βασιλιάς, που διέτρεχε τον έσχατο κίνδυνο, άρπαξε ο ίδιος τα ηνία κι αναγκάστηκε ν' αφήσει κατά μέρος τη μεγαλειότητα της θέσης του και να παραβιάσει την εθιμοτυπία που ισχύει στους Πέρσες βασιλιάδες. Οι υπηρέτες του Δαρείου του έφεραν άλλο τέθριππο, ενώ κατά τη μετάβαση του σ' αυτό έγινε κάποια αναταραχή κι ο Δαρείος, εν μέσω της επίθεσης των εχθρών, πανικοβλήθηκε. Οι Πέρσες, βλέποντας τον βασιλιά σε ταραχή και σύγχυση, τράπηκαν σε φυγή. Το ίδιο έκαναν και οι ιππείς πίσω τους και γρήγορα τράπηκαν όλοι σε φυγή. Καθώς η υποχώρησή τους γινόταν μέσα από στενά και κακοτράχαλα μέρη, έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλο και αλληλοπατιούνταν, με αποτέλεσμα να σκοτώνονται πολλοί χωρίς να έχουν δεχτεί έστω και ένα εχθρικό χτύπημα. Διότι ήταν σωριασμένοι καταγής όλοι μαζί, άλλοι χωρίς όπλα κι άλλοι με τις πανοπλίες τους, μερικοί κρατούσαν ακόμη τα σπαθιά τους και σκότωναν όσους έπεφταν πάνω τους. Οι περισσότεροι έφτασαν στο άπλωμα και καλπάζοντας ολοταχώς κατέφυγαν στις συμμαχικές πόλεις. Η μακεδονική φάλαγγα και το περσικό πεζικό λίγο παρέμειναν στο πεδίο της μάχης, διότι η ήττα του ιππικού που προηγήθηκε ήταν κάτι σαν προγύμνασμα της τελικής νίκης. Καθώς το σύνολο των βαρβάρων δεν άργησε να κατατροπωθεί και τόσες μυριάδες ανθρώπων συνωστίζονταν στη φυγή τους στα στενά, μέσα σε λίγη ώρα όλος ο τόπος γέμισε νεκρούς.

35. Καθώς έπεφτε η νύχτα, εύκολα οι Πέρσες διασκορπίστηκαν σε πολλά μέρη. Οι Μακεδόνες σταμάτησαν την καταδίωξη και στράφηκαν στις αρπαγές και, βέβαια, έστρεψαν την προσοχή τους κυρίως στις βασιλικές σκηνές, λόγω του μεγέθους της πολυτέλειας. Έτσι, πολύ χρυσάφι, ακόμα περισσότερο ασήμι, καθώς και πάμπολλα και βαρύτιμα ενδύματα αρπάχτηκαν από τον βασιλικό θησαυρό. Λεηλατήθηκαν, επίσης, και πολλά πλούτη από τους φίλους και συγγενείς του βασιλιά, καθώς και από τους λοιπούς ηγεμόνες. Διότι δεν ήταν μόνο οι γυναίκες της βασιλικής οικογένειας αλλά και οι γυναίκες των αυλικών και των συγγενών που ακολουθούσαν τους δικούς τους πάνω σε επιχρυσωμένες άμαξες, σύμφωνα με κάποια πατροπαράδοτη συνήθεια των Περσών. Ένεκα του τεράστιου πλούτου και της χλιδής, καθεμιά τους ταξίδευε με πανάκριβη οικοσκευή και γυναικεία κοσμήματα. Η δυστυχία των γυναικών που αιχμαλωτίστηκαν ήταν η μεγαλύτερη. Εκείνες που πρώτα μεταφέρονταν με προσοχή, λόγω μαλθακότητας, πάνω σε πολυτελείς άμαξες και δεν άφηναν ακάλυπτο κανένα σημείο του σώματος τους, τώρα πετάγονταν με οδυρμούς έξω απ' τις σκηνές μ' ένα μόνο χιτώνα και σκίζοντας τα ρούχα τους παρακαλούσαν τους θεούς να τις βοηθήσουν και έπεφταν στα γόνατα των νικητών. Με χέρια που έτρεμαν πέταγαν από πάνω τους τα στολίδια τους και με ξέπλεκα τα μαλλιά έτρεχαν πάνω στο κακοτράχαλο έδαφος η μια στην άλλη να βρουν συμπαράσταση από εκείνες που χρειάζονταν βοήθεια από άλλους. ετούτες τις δυστυχισμένες άλλοι τις έσερναν τραβώντας τες απ' τα μαλλιά, άλλοι τους έσκιζαν τα ρούχα κι άπλωναν χέρι στο γυμνό τους σώμα ή τις χτυπούσαν με τους σαυρωτήρες των δοράτων, εξευτελίζοντας ό,τι προσφιλέστερο και σεβαστότερο είχαν οι βάρβαροι που τώρα η τύχη το χάρισε σ' αυτούς.

36. Οι πιο μετριοπαθείς και συνετοί Μακεδόνες, βλέποντας τούτο το γύρισμα της τύχης, συγκινήθηκαν και ένιωσαν οίκτο για τις συμφορές που βρήκαν τις δύσμοιρες γυναίκες, που τώρα πια χάνονταν μακριά όλα όσα άρμοζαν στην υψηλή τους θέση, ενώ μπροστά τους βρίσκονταν τα ξένα και εχθρικά ... και σέρνονταν προς τη δυστυχία της επονείδιστης αιχμαλωσίας. Περισσότερο απ' όλες, συγκίνησε κι έφερε δάκρυα στα μάτια όσων ήταν παρόντες η μητέρα και η γυναίκα του Δαρείου, οι δυο θυγατέρες του, σε ηλικία γάμου, και ο μικρός του γιος. Η μεταστροφή της δικής τους τύχης και το μέγεθος των αναπάντεχων συμφορών που τους έβρισκαν ήταν φυσικό να κάνουν όσους έβλεπαν να συμπάσχουν με τις δυστυχίες τους. Δεν ήξεραν καν αν ο Δαρείος ζούσε κι είχε σωθεί ή αν χάθηκε μαζί με τους άλλους, έβλεπαν τη σκηνή τους να διαρπάζεται από ένοπλους εχθρούς, που αγνοούσαν ποιες ήταν οι αιχμάλωτες κι από την άγνοιά τους έκαναν πράγματα ανάρμοστα, και γενικά έβλεπαν όλη την Ασία να αιχμαλωτίζεται μαζί τους και τις γυναίκες των σατραπών να πέφτουν στα γόνατά τους και να ζητούν βοήθεια κι εκείνες όχι μόνο να μην έχουν τρόπο να τις βοηθήσουν, αλλά να τους ζητούν κι οι ίδιες συμπαράσταση στη δυστυχία τους. Οι υπηρέτες του βασιλιά κατέλαβαν τώρα τη σκηνή του Δαρείου κι ετοίμαζαν το λουτρό και το δείπνο για τον Αλέξανδρο, άναψαν λαμπάδες για να έχουν άπλετο φως και περίμεναν τον Αλέξανδρο, ώστε όταν επιστρέψει από την καταδίωξη να βρει έτοιμα γι’ αυτόν όλα τα πλούτη του Δαρείου κι αυτό να προοιωνίσει την κατάκτηση όλης της Ασίας. Από τους βαρβάρους σκοτώθηκαν στη μάχη πάνω από εκατό χιλιάδες πεζοί κι όχι λιγότεροι από δέκα χιλιάδες ιππείς. Οι Μακεδόνες έχασαν τριακόσιους πεζούς και γύρω στους εκατόν πενήντα ιππείς. Έτσι τέλειωσε, λοιπόν, η μάχη στην Ισσό της Κιλικίας.

Η μετάφραση είναι αντιγραμμένη από τη σειρά «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ» των εκδόσεων Οδυσσέας Χατζόπουλος.