ΝΕΟΤΕΡΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, Πρώτη 10ετία του μεσοπολέμου (1922-1930)
Εισαγωγή
Στην περίοδο αυτή παρουσιάζονται ποιητές που τους χαρακτηρίζει ψυχικός κάματος και μια δυσκολία προσαρμογής στην πραγματικότητα της ζωής: ο Ρώμος Φιλύρας (1889-1942), ο Κώστας Ουράνης (1890-1953), ο Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1943) και ο αντιπροσωπευτικότερος της γενιάς, ο Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928), ποιητής με πλούσιο ταλέντο και σπάνια εκφραστική δύναμη. Εξέφρασε όσο κανένας άλλος από τη γενιά του το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής, που χαρακτήριζε την εποχή του. Ενώ όμως οι άλλοι έμειναν στο κλίμα της ανίας, της διάλυσης και της απιστίας, γεμάτος από αισθηματισμό και φιλαρέσκεια, ο Καρυωτάκης έδωσε μια μεστή αίσθηση της πραγματικότητας, η οποία όμως θα τον οδηγήσει στο τραγικό αδιέξοδο. Η στάση του είναι αντιηρωική και εκφράζεται ως διαμαρτυρία, που φτάνει στο σαρκασμό.
Πλήθος είναι οι ποιητές που υιοθετούν τη στάση του Καρυωτάκη, τον «καρυωτακισμό», αλλά ως φιλολογική μόδα μόνο, όπως συνέβαινε παλιότερα με το ρομαντισμό. Πιο γνήσιοι είναι η Μαρία Πολυδούρη (1902-1930) και ο Μήτσος Παπανικολάου (1900-1943). Στον ίδιο κόσμο ανήκει και ο Τέλλος Άγρας (1899-1944), πιστός οπαδός του συμβολισμού. Στην περίοδο αυτή υπάγεται και ο Γιάννης Σκαρίμπας (γενν. 1897), ιδιότυπος ποιητής και πεζογράφος.
Της ίδιας γενιάς, αλλά εντελώς έξω από το κλίμα της υπαρξιακής απόγνωσης, είναι ο Τάκης Παπατσώνης (1895-1976). Το έργο του χαρακτηρίζεται από βαθιά θρησκευτική πίστη αλλά και γενικότερα από πίστη στις υψηλές αξίες της ζωής.
Νίκος Εγγονόπουλος (1910-1985), Ορφέας και Ευρυδίκη
