Ο Μελάνιππος ήταν γιος του Ικετάονα, αδελφού του Πριάμου. Πριν ξεκινήσει ο πόλεμος στην Τροία φυλούσε τα κοπάδια. Και όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Τροία, άφησε τα βοσκοτόπια και μπήκε στην πόλη, για να πάρει μέρος στον πόλεμο. Έμενε στο σπίτι του Πριάμου που τον είχε σαν παιδί του. Στην προσπάθειά του να διαφυλάξει το νεκρό σώμα του Δόλοπα, που ήταν πρωτοξάδελφός του, σκοτώθηκε από τον Αντίλοχο.
Και ως έτρεχαν [οι Αχαιοί] απ’ τ’ άρματα εκείνοι να τον γδύνουν [τον Δόλοπα]
τους αδελφούς ονείδισεν ο Έκτωρ, αλλά πρώτον
το τέκνον του Ικετάονος, Μελάνιππον ανδρείον
Εκείνος πριν λαός εχθρός πατήσει στην Τρωάδα,
μόσχους καλούς εις τες βοσκές εφύλα της Περκώτης
και ότ’ έφθασαν των Δαναών τα ισόπλευρα καράβια
στην Ίλιον πάλε ανέβηκε κι έλαμπε μες στους Τρώας,
και ο Πρίαμος στο σπίτι του τον είχε ωσάν παιδί του
Εκείνον κατά πρόσωπον τότ’ αποπήρε ο Έκτωρ:
«Έτσι θα μείνομ’ άνεργοι, Μελάνιππε; Δεν έχεις
πόνον για τον εξάδελφον; Δεν βλέπεις πώς μαλάζουν
τ’ άρματα εκεί του Δόλοπος; Αλλ’ ακολούθησέ με·
πλέον δεν γίνεται μακράν μ’ αυτούς να πολεμούμε,
όσο να τους σκοτώσουμεν ή εκείνοι από τον πάτον
την Ίλιον ρίξουν και σφαγούν μέσα οι πολίτες όλοι».
Είπ’, εκινήθη και σ’ αυτόν κατόπι ο θείος άνδρας.
[…]
Ο ανδράγαθος Μενέλαος τότ’ είπε του Αντιλόχου:
«Αντίλοχε, των Αχαιών άλλον δεν βλέπω νέον
ωσάν εσέ πτερόποδα και ατρόμητον στην μάχην·
να ορμούσες να δοκίμαζε την λόγχην σου κανένας!»
Αυτά ’πε και ανεχώρησε, και θαρρετός ο νέος
απ’ τους προμάχους όρμησε και γύρω του κοιτώντας
ακόντισε αναμέρησαν στου ανδρός τ’ ακόντ’ οι Τρώες,
αλλά δεν βγήκε μάταιον, και τον ανδρειωμένον
υιόν του Ικετάονος Μελάνιππον, που ορμούσε
στην μάχην, τον εκτύπησε, προς τον μαστόν, η λόγχη.
Με βρόντον πέφτει και κροτούν επάνω τ’ άρματά του·
του όρμησ’ επάν’ ο Αντίλοχος, σαν σκύλος εις το ελάφι,
που ως επηδούσε απ’ την μονιά, του κυνηγού το ακόντι
τον ήβρε κι εξεψύχησε· παρόμοια στο κορμί σου
όρμησεν, ω Μελάνιππε, τα όπλα να σου πάρει
ο Αντίλοχος· αλλ΄ έδραμεν απ’ όπου επολεμούσε
ο θείος Έκτωρ κατ’ αυτόν, κι εκείνος έμπροσθέν του
δεν έμεινε αν και ανδράγαθος, ότι τον πήρε φόβος,
κι έφυγε, ως κάνει το θεριό, που έχει κακουργήσει,
πόκοψε σκύλον ή βοσκόν που μόσχους εφυλάγαν,
και φεύγει πριν συναθροισθούν πολλοί να το κτυπήσουν.
(Όμ., Ιλ. Ο 545-582, μετ. Ι. Πολυλάς)
Σχετικά λήμματα
