9. Ο David Hume υπήρξε μία κυρίαρχη προσωπικότητα του σκωτσέζικου Διαφωτισμού, ένας πολέμιος των παραδοσιακών θεολογικών επιχειρημάτων που θεμελίωναν την απόδειξη για την ύπαρξη θεού. Θεωρούσε ανοησία το να προσπαθεί ένας άνθρωπος να αποδείξει με τη λογική του την ορθότητα της θρησκευτικής του πίστης. Συγχρόνως ήταν ο μόνος από τους μεγάλους φιλοσόφους της εποχής του που δυσπιστούσε –μέχρις ενός σημείου- στη Μεταφυσική. Εμπιστευόμενος όπως και ο Lock τα δεδομένα της εμπειρίας ήταν ιδιαίτερα δύσπιστος με τους ρασιοναλιστές σχετικά με την ισχύ της ανθρώπινης λογικής. Διακήρυσσε τη μεγάλη αδυναμία της λογικής Επαγωγής εναντιούμενος στον Bacon και τους άλλους εμπειριστές για τους οποίους η Επαγωγή ήταν το ενοποιητικό στοιχείο για τη θεμελίωση της επιστήμης. Ο Hume ήταν ο πρώτος στοχαστής που αποσαφήνισε το ζήτημα της Αιτιότητας. Οι μεσαιωνικοί φιλόσοφοι είχαν μία ακλόνητη πίστη στην Αιτιότητα. Ο Hume προσεγγίζοντας την έννοια Αιτία υποστήριξε ότι η Αιτία δεν είναι παρά μία ανθρώπινη πεποίθηση βασιζόμενη στην συσσωρευμένη εμπειρία. Σε όλους μας αρέσει να σκεφτόμαστε ότι κάθε γεγονός έχει την Αιτία του. Για εκείνον είναι όλα θεμελιωμένα σε μια επαγωγική λογική αλλά κανένα γεγονός δεν έχει μια λογική βεβαιότητα. Αυτό που περισσότερο απ’ όλα τον χαρακτήριζε ήταν ένας σκεπτικισμός ο οποίος επηρέασε ιδιαίτερα τον Ιμμάνουελ Καντ.