Ηπατίτιδα

η γνωστή άγνωστη

H πιο συνηθισμένη ασθένεια του ήπατος που επηρεάζει το πεπτικό σύστημα είναι η ηπατίτιδα, η φλεγμονή του ήπατος.

Tα συμπτώματα της ηπατίτιδας μπορεί να διαρκέσουν για λίγο και μετά να εξαφανιστούν (οξεία ηπατίτιδα) ή να διαρκέσουν για όλη σας τη ζωή (χρόνια ηπατίτιδα).
Οξεία ηπατίτιδα. Η οξεία ηπατίτιδα προκαλεί γενικά ελάχιστη ή και καμία βλάβη στο ήπαρ. Μπορεί να εμφανιστεί σταδιακά ή ξαφνικά, αλλά συνήθως υποχωρεί σε 6 ή λιγότερους μήνες. Καθώς οι αμυντικοί μηχανισμοί του σώματος υπερνικούν τον ιό, η φλεγμονή στο ήπαρ και τα σχετικά συμπτώματα υποχωρούν και μετά εξαφανίζονται. Η ηπατίτιδα Α και Ε είναι οξείας μορφής. Η ηπατίτιδα Β είναι επίσης οξεία, αλλά σε μερικές περιπτώσεις η φλεγμονή μπορεί να γίνει χρόνια. Tα βρέφη που γεννιούνται με ηπατίτιδα Β συνήθως έχουν χρόνια ασθένεια.
Χρόνια ηπατίτιδα. Σε αυτή την περίπτωση, η φλεγμονή παραμένει στο ήπαρ, παρόλο που μπορεί να μην έχετε καθόλου συμπτώματα. Ορισμένο άτομα έχουν ηπατίτιδα για περισσότερα από 20 χρόνια χωρίς να το καταλαβαίνουν. Με τον καιρό, η φλεγμονή μπορεί να δημιουργήσει ιστό από επούλωση πληγής πάνω στο ήπαρ (κίρρωση), κάτι που τελικά οδηγεί σε ηπατική ανεπάρκεια. Tα άτομα με χρόνια ηπατίτιδα έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να εμφανίσουν καρκίνο του ήπατος.
Οι περισσότερες μορφές της ηπατίτιδας C είναι χρόνιες. Η ηπατίτιδα C μπορεί να ξεκινήσει ως οξεία μόλυνση, αλλά εξελίσσεται συνήθως σε χρόνια. Η συγκεκριμένη ασθένεια ευθύνεται για περισσότερες από τις μισές περιπτώσεις χρόνιας ηπατίτιδας από ιό. Θεωρείται μεγάλη απειλή για την υγεία, καθώς τα άτομα που πάσχουν από την ασθένεια για χρόνια, χωρίς να το γνωρίζουν, μπορεί να τη μεταδώσουν σε άλλους. Η χρόνια ηπατίτιδα μπορεί να εξελιχθεί πολύ αργά βλάπτοντας μόνο ένα μικρό μέρος του ήπατος ή να αναπτυχθεί ταχύτατα προκαλώντας εκτεταμένη καταστροφή στο ήπαρ.

Επειδή η ηπατίτιδα συνήθως διαφέρει από άτομο σε άτομο, δεν υπάρχουν συνηθισμένα σημάδια της ασθένειας. Αν ο γιατρός σας υποπτεύεται ότι τα σημάδια έχουν σχέση με ηπατίτιδα, θα σας κάνει πρώτα ερωτήσεις για τον τρόπο ζωής σας: Κάνατε ποτέ μετάγγιση αίματος πριν οπό το 1992; Ταξιδέψατε τελευταία στο εξωτερικό; Παίρνετε προφυλάξεις κατά τη σεξουαλική επαφή; Χρησιμοποιείτε ναρκωτικά;
Το επόμενο βήμα είναι μια σωματική εξέταση. Ο γιατρός θα ψηλαφίσει την άνω κοιλιακή χώρα, για να διαπιστώσει αν το ήπαρ είναι διογκωμένο, συρρικνωμένο ή σκληρό. Θα αναζητήσει επίσης σημάδια ηπατικής ασθένειας, όπως οίδημα στην κοιλιά, στα πόδια και στους αστραγάλους και κιτρίνισμα του δέρματος και των ματιών (ίκτερος).

Η θεραπεία εξαρτάται από τον τύπο της ηπατίτιδας. Αν έχετε ηπατίτιδα Α, μάλλον δε θα χρειαστείτε φάρμακα. Ωστόσο, αν είστε έγκυος, ηλικιωμένος, έχετε αφυδάτωση ή άλλα προβλήματα υγείας, θα χρειαστείτε νοσοκομειακή περίθαλψη. Σε σπάνιες περιπτώσεις, όπου η ηπατίτιδα Α προκαλεί ηπατική ανεπάρκεια, μπορεί να είναι απαραίτητη η μεταμόσχευση ήπατος.
Η θεραπεία των άλλων μορφών της ηπατίτιδας εξελίσσεται ακόμα. Επειδή δεν υπάρχουν ακόμα φάρμακα για τη θεραπεία της ηπατίτιδας, ο βασικός στόχος της ιατρικής φροντίδας είναι η ανακούφιση των συμπτωμάτων και η πρόληψη κίρρωσης του ήπατος. Για τις μορφές της ηπατίτιδας από ιό, ένας άλλος σημαντικός στόχος είναι η μείωση του ιού στα υγρά του σώματος. Η θεραπεία μπορεί να περιλαμβάνει:
Κορτικοστεροειδή. Tα στεροειδή μειώνουν τη φλεγμονή του ήπατος καταστέλλοντας το ανοσοποιητικό σύστημα. Αυτά τα φάρμακα είναι αποτελεσματικότερα για τη χρόνια αυτοάνοση ηπατίτιδα, προσφέροντας ανακούφιση (ύφεση) στο 80% των ατόμων που τα παίρνουν. Tα στεροειδή δε χορηγούνται για τις μορφές της ηπατίτιδας από ιό, γιατί η καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος ενθαρρύνει τον ιό να πολλαπλασιάζεται πιο γρήγορα. Tα δύο στεροειδή που χρησιμοποιούνται συχνότερα είναι η πρεδνιζόνη και η πρεδνιζολόνη. Οι παρενέργειες αυτών των φαρμάκων είναι αύξηση του βάρους, δερματικά προβλήματα, αυξημένη πίεση, διαβήτης, καταρράκτης, μόλυνση, οστεοπόρωση και στρογγυλοπροσωπία. Κατά την ύφεση της ασθένειας, ο γιατρός μπορεί να μειώσει τη δόση στο ελάχιστο δυνατό για να αποφύγει ή να ελαττώσει τις παρενέργειες.
Ιντερφερόνη. Η ιντερφερόνη είναι μια φυσική πρωτεΐνη που εμποδίζει τον πολλαπλασιασμό των ιών. Tα άτομα με ηπατίτιδα Β ή C δεν παράγουν αρκετή ιντερφερόνη ώστε να καταπολεμούν τον ιό της ηπατίτιδας. Για την αύξηση των επιπέδων ιντερφερόνης χορηγούνται συνθετικές μορφές με ένεση.
Tα φάρμακα ιντερφερόνης -ιντερφερόνη άλφα-2β (Intron Α), ιντερφερόνη άλφα-2α (Roferon-A) και ιντερφερόνη άλφα-κον-1 (Infergen)- είναι η καλύτερη θερα-πεία για την ηπατίτιδα Β και C. Tα φάρμακα είναι αποτελεσματικότερα όταν χορηγούνται στα πρώτα στάδια της ηπατίτιδας. Παρόλο που η ιντερφερόνη μπορεί να μειώσει τα επίπεδα του ιού, σπανίως μπορεί να εξουδετερώσει εντελώς τον ιό της ηπατίτιδας. Σε ορισμένα άτομα, το φάρμακο μετατρέπει τον ιό σε μη ενεργό και μπορεί να επιφέρει σημαντική ύφεση. Ωστόσο, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, ο ιός υποτροπιάζει και απαιτεί επιπλέον θεραπεία.
Λόγω των παρενεργειών της, η ιντερφερόνη δε χορηγείται σε άτομα με ιστορικό σοβαρής κατάθλιψης, υπερθυρεοειδισμού, χαμηλού αριθμού αιμοσφαιρίων, αυτοάνοσης ασθένειας, ή σε άτομα που κάνουν κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών. Οι παρενέργειες περιλαμβάνουν συμπτώματα όπως αυτά της γρίπης, κόπωση, κατάθλιψη και μειωμένο αριθμό λευκών αιμοσφαιρίων και αιμοπεταλίων. Για να αυξηθεί η αποτελεσματικότητα, η ιντερφερόνη μπορεί να συνδυαστεί με το στοματικό αντιβιοτικό φάρμακο ριβαβιρίνη (Rebetron, Virazole).
Λαμιβουδίνη. Αυτό το φάρμακο, επίσης, επηρεάζει την ικανότητα του ιού της ηπατίτιδας να αναπαράγεται. Αρχικά, είναι αρκετά αποτελεσματικό στη μείωση της ηπατικής φλεγμονής και των επιπέδων ιών που σχετίζονται με την ηπατίτιδα Β. Με τον καιρό, όμως, ο ιός μπορεί να αποκτήσει αντοχή στο φάρμακο. Οι πιο συνηθισμένες παρενέργειες είναι η κόπωση, ο πονοκέφαλος και οι μολύνσεις στα αφτιά, στη μύτη και στο λαιμό.

Επιστροφή

Αρχική Σελίδα