Ο Ομέρ Βρυώνης, αλβανικής καταγωγής, υπήρξε ένας από τους ικανότερους στρατηγούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Από νωρίς εντάχθηκε στην αυλή του Αλή πασά των Ιωαννίνων, από όπου αποχώρησε όταν ήρθε σε ρήξη με τον Ιμπραήμ πασά του Βερατίου και κατέφυγε στην Αίγυπτο. Λίγα χρόνια αργότερα επιστρέφει και πάλι στα Ιωάννινα και χρησιμοποιείται από τον Αλή πασά στους αγώνες του κατά των Αλβανών πασάδων Μπερατίου και Δελβίνου. Το 1819 στέκεται αρωγός στην προσπάθεια του Αλή πασά να επιβληθεί στην Πάργα. Όταν το 1820 ο τελευταίος έρχεται σε σύγκρουση με την Πύλη, ο Ομέρ Βρυώνης αρχικά τον στηρίζει, λίγο αργότερα τον εγκαταλείπει και περνά με το μέρος των αντιπάλων του εξασφαλίζοντας για τον εαυτό του τον τίτλο του πασά. Με την κήρυξη της Επανάστασης, ο Χουρσίτ πασάς του αναθέτει μαζί με τον διοικητή του Μοριά Κιοσέ Μεχμέτ την καταστολή της στην Ανατολική Στερεά και την εισβολή στην Πελοπόννησο. Στις 17 Απριλίου 1821 οι δύο άνδρες με στρατό 8.000 ανδρών φθάνουν στο Λιανοκλάδι και από κει στη Λαμία. Καθώς δεν καταφέρνουν να προσεταιριστούν τον πληθυσμό και τους οπλαρχηγούς κατευθύνονται στην Αλαμάνα την οποία ελέγχει ο Αθανάσιος Διάκος και στις 23 Απριλίου καταφέρνουν να κάμψουν την ηρωική του αντίσταση. Στις αρχές Μαΐου ο Ομέρ Βρυώνης κατευθύνεται προς τη Γραβιά που ελέγχεται από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και στις 8 Μαΐου μετά από αιφνιδιασμό αναγκάζεται να υποχωρήσει. Στις 20 Ιουλίου ο Ομέρ Βρυώνης έχοντας συγκεντρώσει επιπλέον δυνάμεις κινείται προς την Αθήνα και αναγκάζει τους Έλληνες να εγκαταλείψουν την Ακρόπολη. Παρ' όλες τις προσπάθειες του δεν καταφέρνει να υποτάξει ολόκληρη την Αττική και στις 28 Σεπτεμβρίου επιστρέφει στα Ιωάννινα. Το επόμενο διάστημα ο Ομέρ Βρυώνης ηγήθηκε των προσπαθειών εναντίον των Σουλιωτών και Μεσολογγιτών που κατέληξαν στην αποτυχημένη πολιορκία και απόπειρα κατάληψης του Μεσολογγίου στα τέλη του 1822, και το 1823 πρωταγωνιστεί στις εσωτερικές διαμάχες του οθωμανικού στρατού. Το Νοέμβριο του 1824 σταματά κάθε ενέργεια εναντίον των Ελλήνων και αποσύρεται στα Ιωάννινα. Ο Ομέρ Βρυώνης από το 1830 και μετά έλαβε διάφορα αξιώματα και τα τελευταία χρόνια της ζωής του διατέλεσε βαλής της Θεσσαλονίκης.