Βιβλιοπαρουσίαση της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Αλεξάνδρας Παπαγεωργίου - Βενετοπούλου, "Η ΒΗΣΣΑΝΗ - ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ 50 ΧΡΟΝΩΝ", (11-9-2021)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα "Η ΒΗΣΣΑΝΗ", αρ. φ. 184, Ιούνιος - Ιούλιος - Αύγουστος 2021, σ. 7.      Κρατώ στα χέρια μου το βιβλίο «Η ΒΗΣΣΑΝΗ – ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ 50 ΧΡΟΝΩΝ» (Θεσσαλονίκη 2019, σ. 192) της Αλεξάνδρας Παπαγεωργίου – Βενετοπούλου και νιώθω συγκινημένη. Όχι, επειδή το περιεχόμενό του είναι λυπητερό, αλλά γιατί μ’ έκανε να μετάσχω, με την ψυχή και το πνεύμα μου, σε στιγμές ατομικής και συλλογικής ζωής της συγγραφέως, οι οποίες εκφράζουν με παρρησία το ενδιαφέρον και τη διαρκή και ανιδιοτελή αγάπη της για τον γενέθλιο τόπο της, τη Βήσσανη, που λειτουργεί γι’ αυτή ως «αναντικατάστατο καταφύγιο μνήμης» και αληθινής ζωής.    Το βιβλίο απαρτίζεται από τριάντα τρία κεφάλαια και διανθίζεται από ικανό αριθμό εικόνων, που αφορούν σε πρόσωπα και τοπία της Βήσσανης. Στο κεφάλαιο «Αντί προλόγου…» η συγγραφέας συστήνεται, παρουσιάζοντας στους αναγνώστες την πατρογονική της οικογένεια και το πώς δημιουργήθηκαν οι δεσμοί με τη γενέτειρα, από την οποία έφυγε για οικογενειακούς λόγους, όντας νήπιο. Κι αυτό το τελευταίο είναι ξεχωριστό, αφού δείχνει πως μπορεί να δεθεί κάποιος με τον γενέθλιο τόπο και να τον αγαπήσει, ακόμα και μέσω των αφηγήσεων, οι οποίες του δημιουργούν την επιθυμία να τον επισκεφτεί και ν’ αποκτήσει δεσμούς με ό,τι σ’ αυτόν υπάρχει.    Έτσι, όποιος μελετήσει το βιβλίο, θ’ απολαύσει έναν ύμνο για τη Βήσσανη! Μια διάστασή του αφορά στις φυσικές της ομορφιές, όπως στο βλέμμα και στην ψυχή της γράφουσας αντανακλώνται, αλλά και όπως η οικολογική κρίση των ημερών επιβάλλει. Η άλλη αφορά στις πολιτιστικές της εκδηλώσεις και στην πολιτιστική κληρονομιά της εν γένει και, φυσικά, στους ανθρώπους της που είναι η γενεσιουργός αιτία τους και που η κληρονομούμενη έγνοια τους τούς δίνει νόημα και συμβάλλει στη συνέχισή τους στον χρόνο. Κι όλα αυτά υπό την άγρυπνη κριτική ματιά της γράφουσας, η οποία «με γνήσια αγάπη για το χωριό της», όπως βεβαιώνει, δεν διστάζει, ακόμα και δυσάρεστη να γίνει σε κάποιους, αρκεί αυτό, που κάθε φορά επισημαίνει, ν’ αλλάξει, να γίνει καλύτερο για το μέλλον. Οι συντοπίτες της πρέπει να της είναι ευγνώμονες γι’ αυτό, διότι στην κριτική που γίνεται από αγάπη και με αγάπη πρέπει να της δίνεται η δέουσα προσοχή! Πόσο μάλλον, που η Αλεξάνδρα δεν φείδεται επαίνων μέσα στο πόνημά της, το οποίο ξεχειλίζει από θαυμασμό, αγάπη και ευγνωμοσύνη για τον γενέθλιο τόπο και τους ανθρώπους του!    Γνωρίζοντας, επίσης, τη σημασία της ομόνοιας για την πρόοδο των κοινωνιών, αφού «από ομονοίης τα μεγάλα έργα», όπως έλεγε ο Δημόκριτος, την προτάσσει, καλώντας με τον τρόπο της τους συντοπίτες της να την έχουν ως οδηγό για την προκοπή του χωριού. Ως καθηγήτρια, η οποία δίδαξε γενιές μαθητών, εκφράζει την έγνοια της για τη σημασία του παραδειγματικού μαθήματος, το οποίο λειτουργεί ενθαρρυντικά και περνά από τη μια γενιά στην άλλη την πολιτιστική παρακαταθήκη του χωριού, καθώς και τις αξίες, οι οποίες στηρίζουν τις κοινωνίες στον χρόνο!    Επίσης, πέραν του ρέοντος, απολαυστικού λόγου της, έχοντας γερή πνευματική αρματωσιά, μιλά με παρρησία για ντόπιους και «ξένους» δημιουργούς, τους οποίους επάξια προβάλλει, αλλά και διανθίζει τον λόγο της με κείμενα ποιητών ή άλλων διανοητών, κάνοντας πιο ενδιαφέρουσα και διδακτική την ανάγνωση για τον καθένα.  Κλείνοντας, λοιπόν, τούτη τη σύντομη περιδιάβαση στο βιβλίο της Αλεξάνδρας Παπαγεωργίου – Βενετοπούλου «Η ΒΗΣΣΑΝΗ – ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ 50 ΧΡΟΝΩΝ», το οποίο αξίζει να διαβαστεί και ν’ αγαπηθεί, και ευχαριστώντας την για το ταξίδι που έκανα στην πατρογονική της γη, μ’ αυτή συνοδοιπόρο, παραθέτω ένα τέτοιο απόσπασμα:      «Και για μερικούς που δεν αναγνώρισαν την αξία αυτού του Φεστιβάλ, ας επαναλάβουμε τα λόγια του νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη:     «Αν κανένας δεν ανεβαίνει στον Όλυμπο,    δεν σημαίνει ότι ο Όλυμπος παύει να υπάρχει.»    «Μια μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει    με τη δύναμη της επικαιρότητάς του.    Δεν θα έχει αλλάξει εκείνο αλλά το μυαλό μας»    Οι πολλές και υπέροχες μουσικές εκδηλώσεις που ακολούθησαν το Φεστιβάλ αποδεικνύουν «του λόγου το αληθές». Γι’ αυτό, όπως λέει ο άλλος νομπελίστας της ποίησής μας, ο Γιώργος Σεφέρης:    «Κι όμως πρέπει να λογαριαστούμε    κατά πού προχωρούμε.    Όχι καθώς ο πόνος μας το θέλει…    Αλλά με κάποιον άλλον τρόπο,    καθώς το ποτάμι που βγαίνει    από τις μεγάλες λίμνες.    Που δεν είναι ποτέ του το ίδιο,    κι ωστόσο μένει πάντα το ίδιο σώμα…    ο ίδιος προσανατολισμός».    Κι αυτός ο προσανατολισμός είναι ο βαθύς ανθρωπισμός της Βησσανιώτικης παράδοσης, που θα μας φέρνει όλους κοντά για το καλό του Χωριού μας.» (σ. 107)