Βιβλιοπαρουσίαση της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Γιώργου Στεφ. Σιμιτζή, "Οι χοροπατημασιές, του ζεστού Νοτιά!..." & "Οι προσμονές, του πότε, που έγιναν ποτέ!...", (25-2-2025)   ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...       Αγαπητέ Γιώργο, καλημέρα!     Πάει καιρός που είχα την τιμή να λάβω τις νέες ποιητικές συλλογές σου με τους ξεχωριστούς τίτλους, «Οι χοροπατημασιές, του ζεστού Νοτιά!...» και «Οι προσμονές, του πότε, που έγιναν ποτέ!...». Φυσικά, δεν επιθυμώ να δικαιολογηθώ που τόσο καθυστερημένα μπόρεσα να τις μελετήσω και να σου γράψω δυο λόγια. Η αλήθεια είναι πως, πέραν των καθημερινών υποχρεώσεων, με είχε απορροφήσει ένα επίπονο και χρονοβόρο έργο μου που έπρεπε κάποια στιγμή να ολοκληρώσω κι ελπίζω μες σ’ αυτή τη χρονιά να δει το φως της δημοσιότητας.     Πάντως, είναι γεγονός πως θαυμάζω τους ιδιαίτερους τίτλους των ποιητικών σου συλλογών, εν πολλοίς ασυνήθιστων και γι’ αυτό σημαντικών, καθώς και την ανεξάντλητη ποιητική σου έκφραση, η οποία τροφοδοτείται από πλήθος εμπειριών και, ενώ τιμά τα υψηλά δεν αφήνει στο περιθώριο τα θεωρούμενα ασήμαντα. Μερικές φορές, μάλιστα, η ποίησή σου μου δίνει την εντύπωση ότι κινείται από μια ακράτητη εσωτερική δύναμη που ως χείμαρρος ξεχύνεται και αδημονεί να αποτυπωθεί στο χαρτί και να μιλήσει με θάρρος για όλα εκείνα που σε αγγίζουν, σε θλίβουν, σε προβληματίζουν, σε απογοητεύουν, σε κάνουν ελπίδες να τρέφεις, σου δίνουν έμπνευση.     Η περιγραφική σου δεινότητα με παραβολές και στοιχεία που αντλείς από την παράδοση, τον φυσικό κόσμο και τους ανθρώπους αποτελούν χαρακτηριστικό στοιχείο της γραφής σου, ενώ ο γλωσσοπλαστικός σου πλούτος δημιουργεί όμορφες εικόνες και αρμονία.     Με συγκίνησαν οι εκτενείς αφιερώσεις των συλλογών σου, Γιώργο, στις οποίες κυριαρχούν η ξενιτιά και η μουσική, οι οποίες θαρρώ δένονται μ’ έναν ιδιότυπο ομφάλιο λώρο, αφού η ξενιτιά, που σακάτεψε τις ιδιαίτερες πατρίδες μας, στην Ήπειρο της καρδιάς μας, ήταν αυτή που και ενέπνευσε υπέροχα τραγούδια, τα οποία δεν έλειπαν από κανένα γάμο, από κανένα πανηγύρι, από καμία λύπη, από καμία χαρά. Κι εσύ, αναγνωρίζοντας τη σημασία των λαϊκών μουσικών, τους αφιερώνεις τη μία από τις παρούσες συλλογές σου! Γιατί, στ’ αλήθεια, πώς θα μαλάκωναν, πώς θα παρηγορούνταν οι ψυχές των ανθρώπων χωρίς το τραγούδι και τον χορό!     Όπως κι η ποίηση, άλλωστε! Το γράφεις τόσο ωραία στο «Αντί προλόγου» της συλλογής σου, «Οι χοροπατημασιές, του ζεστού Νοτιά!...»: «Η ποίηση […] Είναι σπορέας λεπτεπίλεπτων ευαισθησιών! Κλαίει εκεί που πρέπει! Σκύβει στους κατάκοιτους και δοκιμασμένους και τους φιλάει και γίνεται έμπρακτα υποστηρικτής, συνομιλητής και κατανοητής τους! […]».     Εδώ και καιρό, Γιώργο, έχεις καθιερώσει τον δικό σου τρόπο ποιητικής γραφής, διαφορετικό από άλλων, που σημαίνει αφήνεις το όποιο στίγμα σου μ’ αυτό, καθώς ο τρόπος της πλοκής των νοημάτων, της σύνθεσης των στίχων, της χρήσης των σημείων στίξεως, των ιδιότυπων παρομοιώσεων και της θεματολογίας συνιστούν μια κοσμοαντίληψη, μια ιδεολογική τοποθέτηση στα του ζην κι έναν κόσμο, τον δικό σου! Πλούσιο σε συναισθήματα και ενσυναίσθηση, τα οποία προβάλλεις χωρίς φόβο, αλλά ως κατάθεση για όσους στις σελίδες των βιβλίων σου θα σκύβουν τώρα και στο μέλλον.     Μ’ αυτά τα λίγα και μ’ ένα αντίτυπο της τελευταίας μου ποιητικής συλλογής, η οποία είχε κυκλοφορήσει πέρυσι και σε ηλεκτρονική μορφή, σε χαιρετώ, Γιώργο, και σου εύχομαι να είσαι υγιής, ν’ απολαμβάνεις όμορφες στιγμές στο χωριό και να δημιουργείς!    Άλλωστε, η άνοιξη που φτάνει, για ωραία πράγματα μας προσκαλεί!    Σε χαιρετώ, με χαρά,    Παναγιώτα Π. Λάμπρη.