Βιβλιοπαρουσίαση της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Αλεξάνδρας Κωστάκη, "Τρίλιες στο κύμα", (10-5-2025)   Δημοσιεύτηκε: Προσωπική σελίδα μου στο fb, 10-5-2025. Προσωπική σελίδα της Αλεξάνδρας Κωστάκη στο fb, 10-5-2025.   ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… για την ποιητική συλλογή της Αλεξάνδρας Κωστάκη, "Τρίλιες στο κύμα" (2025)       Όταν λαβαίνεις ένα βιβλίο από άνθρωπο που μόνο ηλεκτρονικά τον έχεις γνωρίσει, νιώθεις χαρά και τιμή, ενώ σου δημιουργείται η περιέργεια να επικοινωνήσεις με τη γραφή του, η οποία πλευρές της προσωπικότητάς του αναδεικνύει. Έτσι, και η ποιητική συλλογή, "Τρίλιες στο κύμα" (εκδόσεις Νόηση, 2025), της Αλεξάνδρας Κωστάκη που στα χέρια μου κρατώ, ήδη από τον τίτλο και το εξώφυλλό της με μετέφεραν στη φιλόξενη αγκαλιά του Αμβρακικού, με του οποίου τις εικόνες και τα μιλήματα ανατράφηκε η δημιουργός της.     Μάλιστα, μελετώντας ένα μετά το άλλο τα ποιήματα, αυτό βεβαιώνεται και μέσω του λόγου και των εικόνων, με την αλκυόνη, τ’ όμορφο θαλασσοπούλι που συνδέεται με γλυκές χειμωνιάτικες μέρες, ν’ αποτελεί για την Αλεξάνδρα «βασικό υπαρξιακό σύμβολο, συνώνυμο της προσμονής για χαρά και ευτυχία», όπως σημειώνει ο καθηγητής Τάσος Μαρκάτος στον Πρόλογο της συλλογής και με την ίδια να επικαλείται τη μούσα να της δώσει φτερά έμπνευσης, για να συνθέσει στίχους.     Και γράφει:     […] Γεννήθηκα σήμερα     στα πέτρινα χρόνια αιφνίδια άλαλη πτώση.     Θλιβερή ικέτισσα της μούσας     ανέλπιδα γυρεύω καταφυγή στο στίχο.     Αμετανόητη ακλυόνα του Φλεβάρη     το φως του ήλιου λαχταρώ     που καταυγάζει απ’ το Βαθύ     ως τη Βρυσούλα και των πεύκων το ξάγναντο     κι αγνάντια στο λιμάνι, στων καταρτιών το δάσος πέρα. […] (σ. 13)     Έτσι, με ανομοιογενείς σε έκταση ελεύθερους στίχους και με διατύπωση των νοημάτων της σε πρώτο πρόσωπο από την αρχή ως το τέλος, αποκαλύπτεται στον αναγνώστη χωρίς επιφύλαξη, ενώ ο χειμαρρώδης λόγος της, ασυγκράτητος, ξεχειλίζει από συναισθήματα και υπαρξιακές ανησυχίες που αφορούν στο παρελθόν, στο παρόν και το μέλλον. Άλλωστε, το ποιητικό υποκείμενο, αναζητώντας τη θέση του στον κόσμο, που όπως τον επιθυμεί δεν υπάρχει, φοβάται, πάσχει, προβληματίζεται, ονειρεύεται, ελπίζει, με τη φυγή να έρχεται, όχι σπάνια, ως παρηγοριά και ως λύτρωση.     Έζησα ως τώρα διπλή ζωή, αμφίβιο.     Μια να γλιστρώ στου νηπιακού βυθού το γάργαρο νερό     και μια να σέρνομαι στην πήλινη των ενηλίκων χώρα.     […] Εξόριστη τώρα γυρνώ σε κόσμο ξένο κι άγνωρο     με αγκάθια -  και φοβάμαι.     […] Δεν ανήκω εδώ! Στ’  αστέρια το φωνάζω.     Καμιά απόκριση, μόνο βλέμματα αλαζονικά     πύρινα, πειραχτικά και λάγνα. (σ. 16)     Η Αλεξάνδρα μέσω των στίχων της ψηλαφεί τα πράγματα του κόσμου με βλέμμα καθαρό, σχεδόν παρθενικό, και μιλά πληθωρικά για την αγάπη, για τον έρωτα, για τον πόνο, για τον πόλεμο, για την ποίηση, για τη φύση και τα θαυμαστά της, για απλά και καθημερινά, που όμως σπουδαία είναι, για ό,τι την περιβάλλει και φτάνει μέχρι την ψυχή της ως χαρά ή ως μαρτύριο.     Η αγάπη στο ικρίωμα.     Πάρθηκε από καιρό η καταδίκη.     Πενθηφορούσα αναμετρώ τους παρατονισμούς     μιας μελωδίας που σίγησε για πάντα. (σ. 21)     ή     Στου χελιδονιού τη ράχη να πετάξω     πικραγναντεύοντας λωρίδες κουρελιού     ψαλιδισμένα όνειρα     χωλές ελπίδες. (σ. 37)     ή     Πάλι σελήνη με λυπείς.     Στην αγρυπνιά της κλίνης μου σαν έρχεσαι το βράδυ     δεν φέρνεις πια νεράιδες και στοιχειά καλόκαρδα     γλυκά φιλιά -γαλήνιου ονείρου φάρμακα-     στο μέτωπο δεν ακουμπάς λυτρωτικό ένα χάδι. (σ. 45)     Μέσα στη συλλογή «Τρίλιες στο κύμα», η οποία περιλαμβάνει ποιήματα γραμμένα από το 2014 ως το 2024, υπάρχουν και ποιήματα, τα οποία η Αλεξάνδρα Κωστάκη  εμπνέεται από πρόσωπα, όπως ο αγωνιστής της Επανάστασης του 1821, Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο οποίος γεννήθηκε στην Πρέβεζα, όπως και η ίδια, ο ποιητής, Κ. Γ. Καρυωτάκης -έχει γράψει δύο ποιήματα γι’ αυτόν- που ως γνωστόν έδωσε τέλος στη ζωή του στον όρμο Βαθύ του Αμβρακικού, στην Πρέβεζα, αλλά και από τα παιδιά της φτώχιας, της ορφάνιας και του πολέμου και γράφει συντετριμμένη:     Η ενοχή του θεατή με βομβαρδίζει αλύπητα     συντρίμμι μαύρο γίνομαι αιώνιας ντροπής.     Συγγνώμη. (σ. 65)    Και γεγονότα που σημάδεψαν με τον τρόπο τους την καθημερινότητα και τη ζωή μας, όπως η πανδημία, οι πυρκαγιές και οι συνακόλουθες πλημμύρες, και όχι μόνο, αποτελούν αφετηρία προβληματισμού και έμπνευσης.     Υψώνω βλέμμα ένοχο σαν μόνο εγώ να φταίω     κι αναρωτιέμαι με καρδιά που την επήραν χιόνια:     Να βρήκαν την παλιά φωλιά ξανά τα χελιδόνια;     Να ήταν το προδοτικό φιλί αυτό, το τελευταίο; (σ. 49)     Κλείνοντας αυτή τη σύντομη αναφορά στην ποιητική συλλογή, «Τρίλιες στο κύμα», της Αλεξάνδρας Κωστάκη, αξίζει να σημειωθεί η εικαστική πλευρά της, η οποία αποτελείται από εικόνες που δημιουργήθηκαν με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης και είναι βασισμένες σε ιδέες και σύλληψη της ίδιας.     Τέλος, εύχομαι από καρδιάς στην Αλεξάνδρα η ποιητική της συλλογή να διαβαστεί και ν’ αγαπηθεί και η πορεία της ίδιας προς το μέλλον να είναι δημιουργική και αισιόδοξη!